Οι πληγές μας έχουν Υψοφοβία…

Γι’ αυτό και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν από τα υπόγεια της ύπαρξης μας. 

Η δήθεν αδιαφορία μας, τους αυξάνει το φόβο όχι μόνο για το φως αλλά και για εμάς τους ίδιους και αντί να τις μαλακώσει τις κάνει να αιμορραγούν ολοένα και περισσότερο.

Αναρωτιέμαι πως θα φερόσουν σε ένα παιδί που έχει το φόβο του ύψους; 
Θα το τραβούσες με το ζόρι στην ταράτσα για να κοιτάξει από ψηλά; 
Θα το τιμωρούσες και θα το φόβιζες περισσότερο; 
Θα έκανες ότι δεν βλέπεις τον τρόμο του, ότι δεν βλέπεις τον πόνο του και θα το άφηνες να βολοδέρνει μονάχο του αδιαφορώντας ή θα το αγκάλιαζες τρυφερά, γεμάτος κατανόηση και αποδοχή; 


Κι όμως...
Θα το κρατούσες μέσα στην αγκαλιά σου τόσο  όσο χρειαζόταν για να γεμίσει Αγάπη. Θα το ηρεμούσες, θα το έκανες να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και με λόγια απλά θα του μιλούσες για το φόβο του…

Γιατί άραγε δεν κάνεις το ίδιο με τις πληγές σου; 

Τι σε κάνει να νομίζεις ότι ο πληγωμένος εαυτός σου δεν χρειάζεται την ίδια φροντίδα από εσένα που θα χρειαζόταν κι ένα μικρό κι απροστάτευτο παιδί; 
Τι σε κάνει να νομίζεις ότι δεν χρειάζεται να τον αγκαλιάσεις, να τον κατανοήσεις, να τον αποδεχτείς και παίρνοντάς τον από το χέρι, μαλακά, χωρίς βία ή εξαναγκασμό να τον οδηγήσεις έξω, στο φως ώστε να δει και να νιώσει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάται…

Ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι και ότι ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ!!!

namaste

despoina palamari