Η παρόρμηση να ευχαριστήσεις τους άλλους είναι μια ισχυρή δυναμική, η οποία δημιουργείται από το φόβο της απώλειας. Νομίζεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό που φοβάσαι ότι θα χάσεις, οπότε η ανάγκη να κερδίσεις την αποδοχή, το θαυμασμό, τη στοργή και την αγάπη των άλλων ανθρώπων είναι έντονη.
Συναισθηματικά, πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Όταν οι άλλοι δείξουν δυσαρέσκεια, εσύ τρομοκρατείσαι, και αυτό είναι υπερβολικά οδυνηρό. Αν εκείνοι τους οποίους προσπαθείς να ευχαριστήσεις δεν μπορούν να ευχαριστηθούν, αυτός ο τρόμος γίνεται πιο έντονος. Όσο πιο έντονος είναι ο τρόμος, τόσο πιο οδυνηρός γίνεται ο πόνος και ακόμη μεγαλύτερη η ανάγκη να τους ευχαριστήσεις.
Η παρόρμηση να ευχαριστήσεις τους άλλους δεν είναι η εμπειρία του τρόμου ούτε ο σωματικός πόνος του τρόμου. Είναι η μάσκα που κρύβει το βάθος και το μέγεθος του πόνου. Όπως και ο θυμός, η ανάγκη να ευχαριστείς τους άλλους κρύβει υπερβολικό πόνο.
Ο θυμός και η ανάγκη να ευχαριστείς τους άλλους προέρχονται και τα δύο από το φόβο των υπερβολικά επώδυνων συναισθημάτων. Είναι εμπειρίες κάλυψης. Βάζουν μια ασπίδα μπροστά σε αυτά που αισθάνεσαι. Σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν γνωρίζεις το φόβο που κρύβεται από πίσω. Στην πρώτη περίπτωση, καλύπτεται από την οργή. Στη δεύτερη περίπτωση, καλύπτεται από την περιορισμένη εστίαση στο πώς νιώθουν οι άλλοι.
Αφού η ανάγκη να ικανοποιείς διαρκώς τους άλλους δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, αφιερώνεις τον εαυτό σου σε μια ατέλειωτη προσπάθεια, που συνεχώς σε απομακρύνει όλο και περισσότερο από τα δικά σου συναισθήματα. Αυτός είναι ο στόχος του ανθρώπου ο οποίος θέλει να ευχαριστεί – να αποφύγει να αντιμετωπίσει συναισθήματα πολύ επώδυνα.
Είναι μια τεχνική που σε απομονώνει από το φόβο της απώλειας της αγάπης, μια μέθοδος που δεν σε αφήνει να νιώσεις την έλλειψη τη προσωπικής σου αξίας και τον τρόμο που τη συνοδεύει. Είναι φυγή από όλα εκείνα που προσπαθεί να σου δείξει το Σύμπαν και αντίσταση στην ολοκλήρωση, στον πλούτο και στο μεγαλείο σου.
Η θεραπεία της ανάγκης να ευχαριστείς τους άλλους και του ανεξέλεγκτου θυμού είναι ιερό καθήκον. Είναι μέρος του σκοπού για τον οποίο γεννήθηκες και είναι απαραίτητο να το κάνεις, έτσι ώστε να μπορέσεις να προσφέρεις τα δώρα τα οποία επιθυμεί να προσφέρει η ψυχή σου, κάτι που είναι επίσης μέρος του σκοπού για τον οποίο γεννήθηκες.
Όταν ένας άνθρωπος αντιμετωπίζει την επιθυμία του να ευχαριστεί τους άλλους ή να εξοργίζεται, μπαίνει στο πνευματικό μονοπάτι. Ξεκινά μια πορεία η οποία, όταν ολοκληρωθεί, θα τον αναδείξει σε μια προσωπικότητα με αυθεντική δύναμη – μια προσωπικότητα ευθυγραμμισμένη με την ψυχή του.
Gary Zukav & Linda Francis
“Η Καρδιά της Ψυχής”
εκδόσεις Κέδρος
