Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια, εκείνη την εποχή που το φαγητό δεν ήταν εύκολο και οι μετακινήσεις δύσκολες, η προ-προ-προ…προγιαγιά μου που ήταν καλοσυνάτη και ανοιχτόκαρδη, φρόντιζε όποιον άνθρωπο πεινούσε. Πάντα υπήρχε περισσότερο φαγητό στο τσουκάλι για να το προσφέρει όπου χρειαζόταν. Φώναζε κάθε παιδί της γειτονιάς και του έλεγε: Δες ποιος πεινά, δες ποιος δεν έχει φαγητό και έλα να μου το πεις..
Κι επειδή εκείνον τον καιρό τα παρατσούκλια ήταν εύκολα, άρχιζαν να την φωνάζουν «δες πείνα» που με το πέρασμα των χρόνων συγχωνεύτηκε και έγινε δέσπεινα και μεταγενέστερα δέσποινα…
Σιγά- σιγά το όνομά της ξεχάστηκε και όλοι την φώναζαν Δέσποινα…
Από τότε μέχρι τώρα όλες οι απόγονές της με αυτό το όνομα, ψάχνουν να δουν ποιος πεινάει και τι είδους πείνα έχει για να του την καλύψουν…
Εγγόνα της κι εγώ, με κληρονομιά το όνομά της, ανέλαβα μέσα από την γραφή μου να καλύψω τη δική σας πείνα μήπως σταματήσω κι εγώ κάποια στιγμή να πεινάω…
Και μην μπερδεύεστε, ξέρω ότι Δέσποινα είναι η Παναγιά, η Κυρά των Ουρανών όλων των κόσμων. Εγώ όμως σας μίλησα για το δικό μου όνομα, τη δική μου κληρονομιά…
Κι αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, καλά κάνετε γιατί είναι μια ιστορία που σκαρφίστηκα μόλις…
namaste
Δέσποινα
