Ζώντας την "έβδομαδα" των Παθών

Όταν πνιγόμαστε μέσα στις ανάγκες και τα πρέπει χωρίς να αντιδράμε αναζητώντας την αφύπνιση τότε γινόμαστε ο Πόντιος Πιλάτος προδίδοντας τον εαυτό μας...

Όταν δεν χαρίζουμε τα ταλέντα μας στους άλλους αλλά φοβούμενοι να δείξουμε την αξία μας, να μοιραστούμε την ψυχή μας, τα κρύβουμε μέσα σε ένα σκοτεινό και μουχλιασμένο ντουλάπι τότε γινόμαστε ο Ιουδαίος που έσωσε τον Βαραββά. 

Σκοτώνουμε με αυτόν τον τρόπο τον Ανώτερο Εαυτό μας επιτρέποντας να επικρατήσει ο φόβος και το σκοτάδι... 

Όταν φοβόμαστε την μαλακότητα που προσφέρει το άγγιγμα και η αγκαλιά αλλά και την απαλή αλλαγή που φέρνει η Αγάπη τότε γινόμαστε ο Ιούδας του εαυτού μας...

Όταν όπου και να πάμε κουβαλάμε το βιογραφικό μας και δεν αντικρίζουμε τον εαυτό μας απογυμνωμένο από τα στολίδια της προσωπικότητας τότε γινόμαστε ένα με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους...
 

Όταν δεν ντυνόμαστε την αλήθεια αλλά κυοφορούμε το ψέμα ζώντας μέσα στην κοινωνία του ¨δήθεν¨ τότε γινόμαστε ο Άννας και ο Καϊάφας...
 

Όταν απαρνιόμαστε την φωτεινότητα μας και την αξία μας τότε γινόμαστε ο Πέτρος που απαρνήθηκε από φόβο το Χριστό
 

Όταν δεν αφήνουμε το γέλιο μας να βγει ολόψυχα προς τα έξω ώστε να παρασύρουμε και άλλους στη χαρά τότε γινόμαστε το ακάνθινο στεφάνι στο κεφάλι του Χριστού...
 

Όταν κάνουμε την δυστυχία και την αρρώστια μας σημαία, απλά και μόνο για να έχουμε την προσοχή τότε καρφώνουμε τον Χριστό πάνω στον σταυρό...
 

Αν τα κάνουμε όλα αυτά τότε κουβαλάμε μόνιμα το σταυρό στην πλάτη μας ζώντας την εβδομάδα των παθών ξανά και ξανά...
Και σε ρωτώ: Αντέχεις κι άλλο;

Είναι ευκαιρία την μεγάλη Εβδομάδα να δούμε αν μας ταιριάζει το μέχρι τώρα μοντέλο της ζωής μας και να αποφασίσουμε αν θέλουμε να το αλλάξουμε. Να μπούμε σε περισυλλογή, αυτοστοχασμό και ενδοσκόπηση και να καταδυθούμε μέσα στην ψυχή μας κοιτώντας τον Εαυτό μας με το ουδέτερο βλέμμα του παρατηρητή. Να συνειδητοποιήσουμε τι θέλουμε να βελτιώσουμε και τι να αλλάξουμε αλλά και με ποιο τρόπο μπορούμε να το κάνουμε για να αναδυθούμε μεταμορφωμένοι.

Ίσως να είχαμε ξανασκεφτεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν αλλά να μην είχαμε αποφασίσει να το επιχειρήσουμε. Ίσως κάτι μας κράταγε από το να βουτήξουμε βαθιά μέσα μας και να αναδυθούμε αναγεννημένοι. 

Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι από μόνη της η επιθυμία για αλλαγή δεν φτάνει, δεν έχει καμιά δύναμη. Χρειάζεται να έχουμε αποφασιστικότητα και ισχυρή δύναμη της θέλησης.
 

Πολλοί από εμάς μέσα από σεμινάρια, δασκάλους, βιβλία ή θεραπείες έχουμε μάθει πολλά για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε και να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας. Το ζητούμενο όμως είναι αυτήν την απλή γνώση που στέκεται σαν θεωρία μέσα στο κεφάλι μας να την μετατρέψουμε σε σοφία μπαίνοντας στην πράξη, το βίωμα.

Η ζωή κανενός δεν αλλάζει όταν κρατά τα μάτια κλειστά και ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις. Η ζωή κανενός δεν αλλάζει όταν δεν προσπαθήσει να φέρει την αλλαγή στη ζωή του με τόλμη, συνέπεια και υπευθυνότητα. Μόνο αν πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας στα χέρια μας και μπούμε αποφασιστικά στην δράση μόνο τότε θα κερδίσουμε την Ανάσταση.

namaste

despoina palamari