Διαλογιστικές Ασκήσεις ενδυνάμωσης του 3ου Τσάκρα
Αν φοβόμαστε τις ευθύνες και τους κινδύνους, αν φοβόμαστε τα λάθη, την κριτική, την απόρριψη και αποφεύγουμε να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας…
Αν αναζητάμε κάποιον άλλον να σηκώσει τα βάρη μας, να μας σώσει, να σταθεί εκείνος "δυνατός" στη δική μας θέση…
Τότε θα υπάρχει πάντα κάποιος επιτήδειος "δάσκαλος", γκουρού, καθοδηγητής, ακόμα και εραστής ή "φίλος" που ενώ θα νομίζουμε ότι μπορεί δίπλα του να ενδυναμωθούμε και να πάρουμε λίγο από τη ζεστασιά και τη λάμψη του αντίθετα θα τον τρέφουμε με τη δική μας ενέργεια και θα αποδυναμώνουμε ολοένα και περισσότερο τον εαυτό μας.
Ένας δάσκαλος ανοίγει δρόμους για να τους περπατήσουμε εμείς φορώντας τα δικά μας παπούτσια, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, τρέφοντας και ενδυναμώνοντας τον εαυτό μας μέσα από την εμπειρία, το βίωμα…
Οι προκλήσεις της ζωής μας πλάθουν, μας σμιλεύουν και όσο περίεργο κι αν ακούγεται μας ενδυναμώνουν, μας βοηθούν να ωριμάσουμε, να μεγαλώσουμε. Αν γαντζωνόμαστε πάνω σε κάποιον άλλον και περιμένουμε εκείνος να κάνει κάτι για μας και να αναλάβει την ευθύνη μας αυτό το κάνουμε γιατί αρνιόμαστε να μεγαλώσουμε. Μπορεί αρκετές δεκαετίες να έχουν στολίσει το πρόσωπό μας, μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν δικά τους παιδιά αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε μεγαλώσει. Ότι ενηλικιωθήκαμε.
Οι προκλήσεις της ζωής μας πλάθουν, μας σμιλεύουν και όσο περίεργο κι αν ακούγεται μας ενδυναμώνουν, μας βοηθούν να ωριμάσουμε, να μεγαλώσουμε. Αν γαντζωνόμαστε πάνω σε κάποιον άλλον και περιμένουμε εκείνος να κάνει κάτι για μας και να αναλάβει την ευθύνη μας αυτό το κάνουμε γιατί αρνιόμαστε να μεγαλώσουμε. Μπορεί αρκετές δεκαετίες να έχουν στολίσει το πρόσωπό μας, μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν δικά τους παιδιά αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε μεγαλώσει. Ότι ενηλικιωθήκαμε.
Αν φερόμαστε σαν ανήλικα παιδάκια που δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους αλλά περιμένουν κάποιον άλλον να τα προστατεύσει, να τα οδηγήσει, να αναλάβει την ευθύνη της ζωής τους, τότε χρειάζεται να ξέρουμε ότι δεν του δίνουμε μόνο τα "ζόρια" μας αλλά του παραχωρούμε και τη δύναμή μας…
Οι προκλήσεις της ζωής, οι δύσκολες εμπειρίες που όλοι βιώνουμε δεν έρχονται για να μας αποδυναμώσουν. Αντίθετα έρχονται για να ενισχύσουν την δύναμή μας και να κάνουν τον προσωπικό μας ήλιο να λάμψει περισσότερο. Αν αποφεύγουμε να δοκιμαστούμε, αν περιμένουμε κάποιος άλλος να αναλαβει την ευθύνη των επιλογών μας τότε χωρίς να το καταλαβαίνουμε σβήνουμε την φωτιά μέσα μας και θαμπώνουμε τον ήλιο μας.
Θέληση, αποφασιστικότητα και τόλμη χρειάζεται ο προσωπικός μας ήλιος για να λάμπει και να ακτινοβολεί.
Τα λάθη που μπορεί να κάνουμε προχωρώντας στο μονοπάτι της ζωής μας δεν τον αποδυναμώνουν. Οι προκλήσεις γενικά τον τροφοδοτούν. Η ακινησία τον θαμπώνει. Ο φόβος που μας κρατά ακίνητους μήπως και κάνουμε λάθος, μήπως και δεχτούμε άσχημη κριτική, μήπως και απορριφθούμε, μήπως και ξεφύγουμε από την εικόνα του "καλού παιδιού", μήπως και… όλα αυτά τα “μήπως και”, παγώνουν τη φωτιά μας, αποδυναμώνουν το κέντρο της δύναμής μας και μας κάνουν να αναζητάμε λίγη από τη λάμψη κάποιου αλλού για να πορευτούμε στη ζωή μας. Και αν αυτός ο "κάποιος άλλος" μας επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό που αναγκαζόμαστε να υποχωρούμε από τις αξίες μας τότε σίγουρα εγκαταλείπουμε τη δύναμή μας
Καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να βάλει φωτιά στη φωτιά μας.
Χρειάζεται να γκρεμίσουμε τον αυτοκαταστροφικό προγραμματισμό μας, να αποδεχτούμε την άγνοια, τον πόνο και το φόβο μας και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκδηλώνει ατόφια και αυθεντικά τα συναισθήματα του. Το να πει κάποιος «δεν ξέρω», «φοβάμαι» ή «πονάω» και μετά βρει έναν τρόπο να ξεπεράσει τους δισταγμούς, τους φόβους, τα διλήμματα ή τα κολλήματά του και βγει από τους προκαθορισμένους τρόπους σκέψεις και συμπεριφοράς χρειάζεται θάρρος και δύναμη. Μια δύναμη που έρχεται κατευθείαν από την "πηγή" του.
Όμως υπάρχουν και κάποιοι πρακτικοί τρόποι όπως η αναπνοή και ο οραματισμός, για να δώσουμε στον εαυτό μας τη δύναμη που χρειάζεται στην καθημερινή ζωή και να κάνουμε τον προσωπικό μας ήλιο να ακτινοβολεί.
Ασκήσεις ενδυνάμωσης της προσωπικής μας δύναμης
(Από το βιβλίο της Margot Anand
«Η Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης»)
Κλείστε τα μάτια, αναπνεύστε βαθιά και χαλαρώστε. Φανταστείτε έναν ήλιο που ακτινοβολεί φως και ενέργεια από το ηλιακό σας πλέγμα. Νιώστε ζεστά και φωτεινά σ’ αυτό το σημείο.
Στην εισπνοή, νιώστε τον ήλιο να γίνεται πιο φωτεινός και να επεκτείνεται μέσα στο ηλιακό πλέγμα. Κατά την εκπνοή, νιώστε αυτό τον ήλιο να εκπέμπει ενέργεια μέσα από όλο το σώμα σας.
Με την εισπνοή γεμίζετε ενέργεια. Με την εκπνοή την απλώνετε. Τώρα, ακτινοβολείτε αυτή την ενέργεια με τη μορφή ακτίνων φωτός.
Κάντε το σαν άσκηση. Προτού, για παράδειγμα, μπείτε σε ένα χώρο με πολλούς ανθρώπους, προτού μιλήσετε δημόσια, πάτε σε μια συνάντηση ή ζητήσετε ένα ραντεβού, φανταστείτε αυτή την ενέργεια να εκπέμπεται από το ηλιακό σας πλέγμα και να γεμίζει όλο το χώρο και τους ανθρώπους που βρίσκονται εντός. Νιώστε πως συνδέεστε μαζί τους καθώς δέχονται το φως σας. Στο διάστημα κατά το οποίο νιώθετε αυτοπεποίθηση και δύναμη και την ενέργειά σας να ακτινοβολεί, κάντε επαφή μαζί τους.
Άσκηση 2
Ενδυναμώνοντας το κέντρο της δύναμης
Καθίστε άνετα (σε καρέκλα ή στο πάτωμα) και τοποθετήστε απαλά τα χέρια σας στο ηλιακό πλέγμα, κάτω από τη θωρακική κοιλότητα. Συγκεντρώστε την προσοχή σας σ’ αυτό το σημείο. Συγκεντρώστε εκεί την αίσθηση και την αναπνοή σας.
Τώρα εισπνεύστε και με την εισπνοή στείλτε ενέργεια στο ηλιακό πλέγμα. Δείτε και νιώστε το να φωτίζεται, όπως φωτίζεται και το κάρβουνο στη φωτιά όταν το φυσάτε.
Για λίγο, χαλαρώστε και κρατήστε την αναπνοή σας — νιώστε το ηλιακό πλέγμα γεμάτο ισχύ και φως.
Τώρα, πιέστε το ηλιακό πλέγμα. Εκπνεύστε με δύναμη και γρήγορα όλο μαζί τον αέρα και φωνάξτε τον ήχο «Χα!» με όλη τη δύναμη που έχει αυτό το κέντρο.
Νιώστε τη δύναμή σας και την απόλαυση που σας χαρίζει η πλήρης έκφραση αυτής της δύναμης. Κάντε το για δεκαπέντε λεπτά. Δημιουργείται μια ζεστασιά και ένα αίσθημα συγκέντρωσης. Απολαύστε τα.
Αν κάνετε αυτή τη δεκαπεντάλεπτη άσκηση καθημερινά επί ένα μήνα, θα αποκτήσετε μεγαλύτερη εσωτερική δύναμη.
namaste
despoina palamari
