Είναι σαν να ρίχνεις μια πέτρα μέσα σε μια ήσυχη και σιωπηλή λίμνη. Μόλις η πέτρα αγγίξει την επιφάνεια του νερού αρχίζουν ολόγυρα της να απλώνονται κυματάκια που ανοίγουν ολοένα και περισσότερο. Αν δεν έρθει να σε συναντήσει το πρώτο κυματάκι δεν μπορεί να απλωθεί και να ταξιδέψει μέχρι την ακτή της λίμνης.
Χρειάζεται να τον αγαπήσεις τον εαυτό σου, να τον αγκαλιάσεις, να τον κανακέψεις, να του ψιθυρίσεις όμορφα λογία, να τον αποδεχτείς, να τον κάνεις να μαλακώσει μέσα στην αγκαλιά σου…
Δεν είσαι, Εσύ και ο Άλλος… Είστε Ένα!!!
Όσο τον πολεμάς τόσο σκληραίνεις μέσα σου. Κι αυτός ο πόλεμος είναι αδιέξοδος. Γιατί, πες μου ποιος θα κερδίσει Εσύ ή Εσύ;
Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος που δεν αγαπά τον εαυτό του, ουσιαστικά, δεν μπορεί να αγαπήσει κανέναν άλλον, ποτέ. Πως θα μπορούσε να συμβεί; Πως μπορεί να λέει κάποιος ότι αγαπά τον εαυτό του και ταυτόχρονα τον κρίνει, τον περιορίζει και τον τιμωρεί. Κάνει οτιδήποτε για να επιβεβαιώσει ότι δεν αξίζει την αγάπη. Και ενώ αποζητά σαν τρελός την αγάπη ταυτόχρονα την πολεμά με όλους τους τρόπους.
Ενώ, εκείνος που αγαπά το σώμα του, που αγαπά τον εαυτό του, που αγαπά την ψυχή του, συνεχώς ομορφαίνει και ακτινοβολεί. Είναι γεμάτος χάρη και κομψότητα. Αντανακλά ολόγυρα του την αγάπη που προσφέρει στον εαυτό του και μοιράζεται τον πλούτο της καρδιάς του.
Αν κάποιος αγαπά το σπίτι του το φροντίζει, το καθαρίζει, το βάφει, του φτιάχνει έναν όμορφο κήπο που τον στολίζει με όλες τις δυνατότητες και τα ταλέντα του. Και φέρνει προς τα έξω όλα όσα έχεις μέσα του να εκφράσει.
Αν κάποιος αγαπά, δίνει συνεχώς σαν βροχή Αγάπη στον εαυτό του. Και αυτήν την βροχή τη μοιράζεται με όσους βρίσκονται ολόγυρά του.
Αν κάποιος αγαπά, δίνει συνεχώς σαν βροχή Αγάπη στον εαυτό του. Και αυτήν την βροχή τη μοιράζεται με όσους βρίσκονται ολόγυρά του.
Ο OSHO έλεγε: Κανείς δεν αγαπάει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τον εαυτό του. Αν δεν μπορείς να αγαπάς ούτε καν τον εαυτό σου, ποιος άλλος θα μπει στον κόπο;
namaste
despoina palamari
