Μια ευχή δεν αλλάζει τίποτα, μια Απόφαση όμως αλλάζει τα Πάντα!!!

Δεν υπάρχει σκληρότερη φυλακή από εκείνην της ελπίδας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μια ζωή ήλπιζα για κάτι... 
Ήλπιζα να γίνουν καλύτερα τα πράγματα… να αλλάξει ο κόσμος… να αλλάξω εγώ… και το ευχόμουν πραγματικά… Άλλωστε είχα ακούσει ότι όταν θες κάτι πραγματικά το σύμπαν ανταποκρίνεται. Και ήλπιζα…

Και κάπου εκεί ανάμεσα στην ελπίδα και το βόλεμα έχανα την ουσία… Αφού το ευχήθηκα σκεφτόμουν, αφού το θέλω πραγματικά θα γίνει. Κανείς δεν μου είχε πει τότε ότι ελπίζοντας είναι σαν να λες ότι μπορεί να γίνει και ότι μπορεί να μην γίνει. Ότι μόνος σου προβάλλεις εμπόδια και βάζεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση αναμονής. Και βλέπεις να περνάνε τα χρόνια, οι άνθρωποι να αλλάζουν, οι καταστάσεις να αλλάζουν κι εσύ να παραμένεις στο ίδιο παλιό μοτίβο προσμονής... "ελπίζοντας"…

Μέχρι που κάποια στιγμή γεννιέται μέσα σου η αμφιβολία και αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος. Άραγε  διαχειρίζεσαι σωστά τα πράγματα; Κι εκεί, που δεν το είχες προσέξει ποτέ μέχρι τώρα, παρατηρείς ένα άνοιγμα μπροστά σου που σε οδηγεί σε έναν καινούργιο κόσμο.

Για να περάσεις όμως σε αυτόν τον κόσμο χρειάζεται να περάσεις πρώτα από την πύλη της Πίστης. Γιατί πρέπει να ξέρεις ότι η ελπίδα δεν είναι ούτε καν η πύλη για το πέρασμα σε έναν καινούργιο κόσμο. Η Πίστη είναι η πύλη και η Αποφασιστικότητα ο δρόμος για να φτάσεις εκεί.

Δεν είναι εύκολο πράγμα όμως το πέρασμα της πύλης γιατί πρέπει να πιστεύεις ολοκληρωτικά όχι μόνο στο Θεό αλλά και σε σένα τον ίδιο. Να πιστεύεις στην δύναμη σου, στις ικανότητες σου. Να πιστεύεις πραγματικά ότι αφού ο Δημιουργός σε έφτιαξε καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση μπορείς να γίνεις κι εσύ σαν Αυτόν. Να γίνεις ο δημιουργός της ζωής σου και να μπεις αποφασιστικά στην διαδικασία της μεταμόρφωσης της.

Γιατί αν δεν αλλάξει ο τρόπος σκέψης σου, αν δεν σταματήσεις να φρενάρεις την αλλαγή με αρνητικότητα, με δυστυχία και μιζέρια θα παραμείνεις στο κολαστήριο της ελπίδας. Κι όλο θα ελπίζεις κι όλο θα απελπίζεσαι… 

Θα μπαίνεις πότε-πότε στο «ενεχυροδανειστήριο της ελπίδας» για να παίρνεις περισσότερο χρόνο μέσα στο βόλεμά σου και δεν θα καταλαβαίνεις ότι εκεί μέσα ξεπουλάς κομμάτια από την ψυχή σου.

Κι όταν αρχίσουν να τελειώνουν οι ελπίδες στα ράφια τότε ίσως αρχίσεις να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος. Όπως έκανα κάποτε κι εγώ… και ευτυχώς σταμάτησα να ελπίζω… 

Είδα όλο το έργο αλλιώς κι έβαλα μπουρλότο στην ελπίδα. Σταμάτησαν να με ενδιαφέρουν τα “θα” και τα “μακάρι” κι άρχισαν να με ενδιαφέρουν οι Πράξεις.

Μια ευχή δεν αλλάζει τίποτα, μια Απόφαση όμως αλλάζει τα Πάντα!!!  

Έτσι είπα και το Πίστεψα. 

Και πέρασα την πύλη Αποφασιστικά!!! 

namaste

despoina palamari