Εσωτερικά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρέπει να πω ότι δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση… Έχει σκουριάσει από τα δάκρυα που δεν επέτρεψα να κυλίσουν προς τα έξω, είναι γδαρμένη από όλα τα Αχ που σιγοψιθύρισα στα σκοτάδια και γεμάτη εξογκώματα απ΄ όλα τα Όχι που δεν ξεστόμισα…
Παλιότερα καμάρωνα πολύ γι΄ αυτήν την πανοπλία… με βοήθησε να κερδίσω πολλούς αγώνες και μετάλλια… να κατακτήσω πολλούς στόχους…
Με βοήθησε να βγω πρώτος στον μαραθώνιο του ¨καλού παιδιού¨ γιατί έκρυβε με μεγάλη μαεστρία την πίκρα και την οργή που συσσωρεύονταν μέσα μου όταν δεν με έβλεπαν, όταν δεν με αποδέχονταν, όταν με θεωρούσαν δεδομένο…
Ανέβηκα εξαιτίας της στο βάθρο του πετυχημένου επαγγελματία, του καθωσπρέπει συνετού ανθρώπου, του συνεπούς παιδιού, συζύγου, γονιού, φίλου, συναδέλφου... όταν το μόνο που αποζητούσα ήταν να μπορώ να βρω τη δύναμη να φωνάξω: ¨δεν είμαι έτσι¨, με βλέπετε να γελάω μα η καρδιά μου πονά… με βλέπετε να αντέχω όμως τα γόνατα μου λυγίζουν από το βάρος των υποχρεώσεων… μην γαντζώνεστε πάνω μου… μην περιμένετε τίποτα από εμένα…. άδειασααα…
Κι όσο περνούσε ο καιρός φούσκωνε από μέσα η πανοπλία… μου πίεζε το στήθος… την κοιλιά… κι όταν σκεφτόμουν να λευτερωθώ με πλημμύριζε με το δηλητήριο των ενοχών που ξεχυνόταν από τα εξογκώματα και σαν μέγγενη το κράνος της μου πίεζε το κεφάλι…
Σταδιακά βλέπεις απέκτησε κυριαρχία πάνω μου γιατί την έτρεφα καθημερινά με τα: δεν πρέπει, δεν μπορώ, δεν αξίζω, που να τρέχω τώρα, καλά είμαι κι εδώ… τουλάχιστον εδώ προστατεύομαι… εδώ, κανείς δεν μπορεί να μου κανει κακό… δεν μπορεί κανείς να με αγγίξει…
Έτσι ξεκίνησε η καταστροφή μου…
Ξέχασα πως είναι να ζω χωρίς την πανοπλία… Για να λέμε την αλήθεια αρκετά χρόνια δεν θυμόμουν καν ότι την είχα φορέσει… Νόμιζα ότι συμμετείχα στη ζωή και ότι μοιραζόμουνα με τους άλλους ανθρώπους εμπειρίες, χαρά, αγάπη…
Όμως αυτές οι διαβολεμένες οι αρρυθμίες της καρδιάς μου όχι μόνο με πανικόβαλλαν αλλά και με ταρακούνησαν συνάμα… Συνειδητοποίησα όλα αυτά τα χρόνια της στέρησης, της θλίψης του φόβου και της μοναξιάς που πέρασα… Συνειδητοποίησα ότι είχα χρόνια να αγγίξω κάποιον άλλον… ακόμα και εμένα χωρίς το πανοπλένιο μου γάντι… Κάποτε, το έβγαζα… όμως βαρέθηκα αυτό το βάλε-βγάλε και το άφησα μόνιμα στο χέρι μου…. Κάπως έτσι σταμάτησα να φιλάω χείλη και να γεύομαι το φιλί, τον έρωτα…
Όλα ελεγχόμενα… Όλα υπό την σκέπη της πανοπλίας…
Και τώρα που δεν αντέχω άλλο… τώρα που δεν μπορώ πια να τραβήξω καμιά καραμέλα από τη σακούλα… τώρα, η θωρακισμένη μου πανοπλία με απειλεί ότι αν τολμήσω να τη βγάλω θα μου στερήσει όσα με κόπο, με αγώνα κατάφερα να κερδίσω… εκτός, αν βρω κάποιον άλλον να τη φορέσει στη θέση μου… Τότε θα με αφήσει ελεύθερο γιατί θα έχει κάποιον άλλον να εξουσιάζει…
Γι΄ αυτό σας λέω… βοηθήστε με… ας έρθει κάποιος να πάρει την πανοπλία… δεν την πουλάω…. την ΧΑΡΙΖΩ… Ελάτε!!!
namaste
despoina palamari
