Οι άνθρωποι φοβούνται τη λύπη τους πολύ περισσό­τερο από κάθε άλλο συναίσθημα

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι φοβούνται τη λύπη τους πολύ περισσό­τερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο, αφού η λύπη δεν έρχεται σε κάποιον σαν ένα απειλητικό συναίσθη­μα, ο φόβος, όμως, είναι συνδεδεμένος με το βάθος της λύπης. Πολλούς ανθρώπους τους φτάνει στην απελπισία και συνειδητά ή ασυνείδητα φοβούνται ότι αν αποποιηθούν της προσπάθειας να συγκρατηθούν, θα βυθιστούν στα βάθη της απελπισίας, χωρίς καμιά ελπίδα να ξαναβγούν. Αλλά αν δεν επιτρέψουν στον εαυτό τους να νιώσει την απελ­πισία, θα σπαταλήσουν τη ζωή τους αγωνιζόμενοι να σταθούν όρ­θιοι, χωρίς καμιά αίσθηση ασφάλειας και φυσικά χωρίς κανένα καλό συναίσθημα. 



Βυθιζόμενος κάποιος στην απελπισία, μπορεί να βρει ότι πηγάζει από την παιδική ηλικία κι ότι δεν έχει σχέση με την ενή­λικη ζωή. Οι καταστάσεις στην ενήλικη ζωή μπορούν να προκαλέσουν συναισθήματα απελπισίας, γιατί συνδέονται με σχετικές κατα­στάσεις της παιδικής ηλικίας που προκάλεσαν συναισθήματα απελ­πισίας. Ένας ενήλικας μπορεί να αντικαταστήσει την έλλειψη μιας χα­μένης αγάπης, αλλά ένα παιδί δεν μπορεί με δική του προσπάθεια να αντικαταστήσει ένα γονιό. Φυσικά, αν κάποιος χρησιμοποιήσει όλη του την ενέργεια για να συγκρατηθεί ή να παρουσιάσει ένα προ­σωπείο άρνησης, ποτέ δεν θα μπορέσει να βρει την ασφάλεια, την ειρήνη και τη χαρά που προσφέρει η ζωή. 

Το ζήτημα είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κλάψουν βαθιά κι αυτό τους εμποδίζει να νιώσουν τη θλίψη που τους μπλοκάρει τη δυνατότητα να βρουν κάποτε τη χαρά. Για να τους βοηθήσει κάποιος, πρέπει να κατανοήσει το φόβο που σχετίζεται με την ένταση, η οποία μπλοκάρει την έκ­φρασή τους και να γνωρίζει τις σωματικές τεχνικές που θα τον βοη­θήσουν να διαπεράσει τα μπλοκαρίσματα.

Alexander Lowen

"ΧΑΡΑ"