Θα μπορούσε να είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όμως για κάποιο λόγο, που δεν μου ήταν συνειδητός, ξύπνησα περίεργα και η διάθεση μου ήταν μαυροντυμένη σαν Μεγάλη Παρασκευή.
Κινήθηκα λίγο μέσα στο σπίτι και μετά άρχισα σιωπηλά να με παρατηρώ. Η ενέργειά μου σε χαμηλά επίπεδα και οι σκέψεις μου, το μυαλό μου, ξέφραγο αμπέλι…
Αποφάσισα ότι δικαιούμαι χρόνο στη θλίψη και έριξα τους ρυθμούς μου. Ίσως διάβαζα ένα βιβλίο, ίσως έβγαινα έξω στον ήλιο να περπατήσω, ίσως έκλεινα απλά τα μάτια…
Τίποτα δεν έκανα. Δεν είχα καμία επιθυμία. Εσωτερικά ήμουν ακίνητη και έμεινα και εξωτερικά ακίνητη με το ταβάνι να πλανεύει τη ματιά μου…
Αν και δεν μου ήταν γνώριμη η κατάσταση αυτή, αποφάσισα ότι αφού αυτό ήθελε το σώμα μου, αυτό και θα του έδινα. Κάποιος λόγος υπήρχε, που εκείνη τη στιγμή, δεν μου ήταν κατανοητός.
Μέσα σε αυτή την ασάλευτη σιωπή χτύπησε το τηλέφωνο. Αργά το σήκωσα και αργά απάντησα… η φωνή μου καθρέφτιζε την κατάστασή μου.
Ήταν μια φίλη που φαίνεται ότι όπως άκουσε τη φωνή μου, ανησύχησε αλλά δεν το εξέφρασε. Ανταλλάξαμε δυο λόγια και ξαναγύρισα στην ασάλευτη σιωπή
Όσο περνούσε ο χρόνος άρχισε σιγά, σιγά το σώμα μου να ζωντανεύει και το μυαλό μου να αποκτά παρουσία στις στιγμές.
Πάνω σε αυτό το ξύπνημα χτύπησε για άλλη μια φορά το τηλέφωνο. Ήταν η φίλη που με είχε πάρει και νωρίτερα. Ακούγοντας τη φωνή μου πιο ζωντανή άρχισε, μιλώντας γρήγορα, να μου λέει ότι δεν μπορώ εγώ να αφήνω τον εαυτό σου σε αυτήν την κατάσταση (λες και η κατάσταση της ασάλευτης σιωπής ήταν η καθημερινότητά μου) και ότι χρειάζεται να κάνω κάτι για μένα…
Μπλα, μπλα, μπλα…
Λόγια που είχαν νοιάξιμο για μένα ή λόγια που απλά επαναλάμβαναν τα γνωστά αυτογνωσιακά κλισέ;
Λίγο με ένοιαζε…
- «Άφησε με να είμαι ο εαυτός μου, της είπα και να βγάζω προς τα έξω την αλήθεια μου. Έχω το ίδιο δικαίωμα τόσο στην δύναμη όσο και στην αδυναμία. Ναι, συνήθως είμαι χαμογελαστή, επικοινωνιακή, ευδιάθετη…
Ε! λοιπόν, σήμερα Δεν Είμαι!!
Και δεν μπορείς να μου κάνεις υποδείξεις για το τι είναι λάθος και σωστό όσον αφορά εμένα. Επίτρεψέ μου να ξέρω καλύτερα από εσένα…
Κι αν εσύ έχεις μάθεις να κρύβεις την θλίψη σου, την αδυναμία σου… αν δεν αντέχεις να μοιράζεσαι την αλήθεια σου με τους γύρω σου και να δέχεσαι τη δική τους, τότε καλύτερα να αρχίσεις να σε ψάχνεις περισσότερο.
Η δύναμη μου είναι αυτή. Το να μπορώ να είμαι συνειδητή στην αδυναμία μου και να μου δίνω χώρο για να βιώνω όλα τα συναισθήματά μου. Το κρυφτούλι των συναισθημάτων το αφήνω για τους άλλους.
Δεν θέλω να σε πικράνω, αλλά όσο δεν μου επιτρέπεις να είμαι ο εαυτός μου, όσο δεν κατανοείς αλλά απλά κρίνεις, τόσο εγώ θα απομακρύνομαι. Και αυτά στα λέω με αγάπη.
Άφησέ με να είμαι ο εαυτός μου!!!»
Κάτι κουδούνισε φαίνεται στ΄ αυτιά της με αυτά μου τα λογία και σιωπή μας τύλιξε. Ένα βαθύ συγγνώμη ήρθε μετά από λίγο για να μας ανασύρει από τη βαριά σιωπή…
Η καθεμιά ήξερε καλύτερα για τον εαυτό της…
Η καθεμιά ανέλαβε να αναγνωρίσει το μάθημά της…
Κλείνοντας το τηλέφωνο η μέρα ζωντάνεψε πάλι μπροστά μου. Είχα διεκδικήσει το δικαίωμα να είμαι ο Εαυτός μου και το σώμα μου με αντάμειψε γενναιόδωρα χαρίζοντας μου ενέργεια και διάθεση να βγω προς τα έξω…
Ευχαριστώ!!!!
namaste
despoina palamari
