Πως συμβαίνει σωστά η νοητική, η σωματική και η ψυχολογική ανάπτυξη ενός παιδιού

Αν πρόκειται να δημιουργηθεί ένας καινούργιος άν­θρωπος, είναι απόλυτα ουσιώδες το να αλλάξει το κέν­τρο της ζωής του ανθρώπου. Αν αυτό το κέντρο βρίσκε­ται πιο κοντά στον αφαλό, παρά στο κεφάλι, τότε θα βρίσκεται πιο κοντά στη ζωτική ενέργεια. Σ' αυτό το πλαίσιο, είναι αναγκαίο να γίνουν κατανο­ητά μερικά ακόμη πράγματα. Το παιδί που μεγαλώνει μέσα στην κοιλιά της μητέρας του, το έμβρυο που μεγαλώνει, συνδέεται με τη μητέρα με τον αφαλό.

Η ζωτική ενέργεια της μητέρας ρέει μέσα στο παιδί, από τον αφαλό. Η ζωτική ενέργεια της μητέρας είναι μια άγνωστη, μια μυστηριώδης ροή ηλεκτρισμού, η οποία θρέφει ολόκληρο το είναι του παιδιού, μέσα από τον αφαλό του. Ύστερα, το παιδί αποχωρίζεται από τη μητέρα, γεννιέται. Αμέσως μετά τη γέννησή του, πρέ­πει να κοπεί ο ομφάλιος λώρος κι αρχίζει ο αποχωρι­σμός από τη μητέρα.


Είναι απόλυτα αναγκαίο για το παιδί να αποχωριστεί από τη μητέρα, αλλιώς δεν μπορεί να έχει δική του ζωή. Το παιδί που μεγάλωνε μέσα στη μητέρα και ήταν ένα με το σώμα της, πρέπει να την αποχωριστεί. Αυτός ο αποχωρισμός συμβαίνει κόβοντας τη σύνδεση που είχε μαζί της, στον αφαλό. Όταν κοπεί αυτή η σύνδεση, σταματάει εντελώς η ζωτική ενέργεια, την οποία έπαιρνε μέσα από τον αφαλό. Όλο του το είναι αρχίζει να τρέμει. Όλο του το είναι αρχίζει να αναζητάει αυτή τη ροή της ζωτικής ενέργειας, που την είχε μέχρι χθες και που ξαφνικά σήμερα έχει σταματήσει.

Ο πόνος που νιώθει το παιδί, το κλάμα μετά τη γέν­νησή του, δεν είναι επειδή πεινάει. Είναι επειδή πονά­ει από τον αποχωρισμό και την αποσύνδεση από τη ζω­τική ενέργεια. Έχει κοπεί ολόκληρη η σύνδεσή του με τη ζωτική ενέργεια. Έχει φύγει πηγή από την οποία έπαιρνε ζωή μέχρι χθες.  Το παιδί αγωνίζεται για να ζήσει και αν το παιδί δεν κλάψει, τότε οι γιατροί ή oι άνθρωποι που ξέρουν θα πουν πως κάτι έχει πάει στραβά! Αν το παιδί δεν κλά­ψει, αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι σε θέση να επιβιώ­σει.

Το ότι δεν έχει νιώσει πως έχει αποχωριστεί από τη ζωτική ενέργεια, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγ­μα: Ότι είναι πολύ κοντά στο θάνατο και δεν θα επι­βιώσει. Γι' αυτό, γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάνουν το παιδί να κλάψει. Το κλάμα τού είναι α­πολύτως αναγκαίο, επειδή αν πρόκειται να ζήσει, πρέ­πει να γνωρίζει ότι έχει αποχωριστεί από τη ζωτική ε­νέργεια. Αν δεν το γνωρίζει, βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.

Και εκεί είναι που το παιδί προσπαθεί να επανασυν­δεθεί με τη ζωτική του ενέργεια με έναν καινούργιο τρόπο. Και επανασυνδέεται με τη ζωτική ενέργεια μέσα από το γάλα της μητέρας. Έτσι, η δεύτερη σύνδεση του παιδιού είναι με την καρδιά. Με την καρδιά της μητέρας το παιδί αρχίζει σιγά- σιγά να αναπτύσσει το δικό του κέντρο της καρδιάς και το κέντρο του αφαλού ξεχνιέται. Το κέντρο του αφα­λού πρέπει να ξεχαστεί, επειδή έχει αποσυνδεθεί, δεν συνδέεται πια με το παιδί. Και την ενέργεια που έ­παιρνε από τον αφαλό, αρχίζει τώρα να την παίρνει από το στόμα. Ενώνεται και πάλι με τη μητέρα. Δημιουργείται ένας άλλος κύκλος και συνδέεται μέσα από αυτόν.

Αν ένα παιδί δεν τραφεί με το γάλα της μητέρας του, τότε η ζωτική του ενέργεια παραμένει αδύναμη για πάντα. Μπορεί να τραφεί και με άλλους τρόπους με γάλα, αν όμως δεν πάρει το ζεστό άγγιγμα από την καρδιά της μητέρας του, τότε η ζωή του αναστατώνεται για πάν­τα και μειώνεται η δυνατότητα να ζήσει πολύ. Εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν τραφεί με το γάλα της μητέρας τους δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν σε πολλή ευδαιμονία και σιωπή στη ζωή τους.

Ολόκληρη η νέα γενιά στη Δύση και σταδιακά και στην Ινδία επίσης, είναι γεμάτη με μεγάλη επαναστατικότητα. Ο βαθύτερος λόγος γι’ αυτό, η ριζική αιτία, είναι ότι τα παιδιά της Δύσης δεν έχουν τραφεί με το γάλα της μητέρας τους. Η σχέση τους με τη ζωή δεν είναι γεμάτη αγάπη και σεβασμό. 
Από τα πρώιμα παιδικά τους χρόνια, η ζωτική τους ενέργεια έχει περάσει από πολλά σοκ και έχουν γίνει άστοργα. Με εκείνα τα σοκ, με τον αποχωρισμό από τη μητέρα τους, έχουν αποχωριστεί από την ίδια τη ζωή, επειδή για το παιδί πρωταρχικά δεν υπάρχει άλλη ζωή από τη μητέρα του. Σε ολόκληρο τον κόσμο, όποτε οι γυναίκες μορφώνο­νται, δεν θέλουν να μεγαλώνουν παιδιά κοντά τους. Και το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. 

Όσο πιο σύντομα αποχωριστεί το παιδί από το γάλα της μητέρας του, τόσο περισσότερες δυσκολίες θα έχει στο να βιώσει ειρήνη στη ζωή του. Από την αρχή- αρχή, θα επικρατεί στη ζωή του μια βα­θιά νευρικότητα. Από ποιόν θα πάρει εκδίκηση, γι’ αυ­τή τη νευρικότητα; Από τους ίδιους του τους γονείς. Σε ολόκληρο τον κόσμο, τα παιδιά εκδικούνται τους γονείς τους. Από ποιόν άλλον να πάρουν εκδίκηση; 
Τα ίδια τα παιδιά δεν ξέρουν τι είδους αντίδραση συμβαί­νει μέσα τους, τι είδους επαναστατικότητα ξεσηκώνεται μέσα τους, τι είδους φλόγα καίει μέσα τους. Ασυνείδητα όμως, βαθιά μέσα τους, ξέρουν ότι αυτή η επαναστατικότητα είναι το αποτέλεσμα του ότι αποχωρίστηκαν τη μητέρα τους πολύ γρήγορα. Η καρδιά τους το ξέρει αυτό, ο νους τους όμως όχι. Το αποτέ­λεσμα είναι ότι θα εκδικηθούν τους γονείς τους.

Το παιδί που εναντιώνεται στη μητέρα και στον πατέ­ρα του δεν μπορεί ποτέ να είναι υπέρ του Θεού. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να είναι υπέρ του Θεού, ε­πειδή τα πρώτα συναισθήματα που εμφανίζονται μέσα του προς το Θεό είναι εκείνα που εμφανίζονται προς τη μητέρα και τον πατέρα. Δεν είναι τυχαίο που σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ο Θεός ονομάζεται "ο πατέρας". Δεν είναι τυχαίο που ο Θεός θεωρείται πατρική εικόνα. Μόνο αν τα πρώτα βιώματα στη ζωή ενός παιδιού είναι εμπιστοσύνη, ευγνωμοσύνη και σεβασμός προς τη μητέρα και τον πατέρα, μόνο τότε θα αναπτυχθούν τα ίδια βιώματα και προς το Θεό, αλλιώς όχι.

Μόλις γεννιέται το παιδί, αμέσως αποχωρίζεται από τη μητέρα του. Η δεύτερη πηγή ζωτικής ενέργειας συν­δέεται με την καρδιά της μητέρας του. Κάποτε όμως το παιδί θα πρέπει να αποχωριστεί και από το γάλα της μητέρας του. Πότε έρχεται η σωστή στιγμή; Δεν έρχεται τόσο γρήγο­ρα, όσο νομίζουμε. Τα παιδιά πρέπει να παραμένουν πιο κοντά στην καρδιά της μητέρας τους λίγο περισσότερο, αν είναι να αναπτυχθεί η αγάπη τους και η καρδιά τους, στη διάρκεια της ζωής τους. Τα παιδιά πιέζονται να  αποχωριστούν πολύ γρήγορα. Η μητέρα δεν πρέπει να αποκόβει το παιδί από το γάλα της. Πρέπει να του επιτρέψει να αποκοπεί από μόνο του.

Κάποτε το παιδί θα αποκοπεί από μόνο του. Για τη μητέρα, το να πιέσει τον αποχωρισμό είναι σαν να βγά­ζει το παιδί από την κοιλιά της ύστερα από τέσσερις ή πέντε μήνες, αντί να του επιτρέψει να βγει ύστερα από εννέα μήνες. Είναι τόσο καταστροφικό, όσο όταν η μητέρα αποκόβει το παιδί της από το γάλα της, πριν εκείνο το ίδιο αποφασίσει να το εγκαταλείψει, επειδή τότε δεν αναπτύσσεται σωστά ούτε το δεύτερο κέντρο του παιδιού, το κέντρο της καρδιάς.

Καθώς μιλάμε γι’ αυτό, θα ήθελα να σου πω κάτι α­κόμη. Θα εκπλαγείς ακούγοντάς το. Γιατί σ' ολόκληρο τον κόσμο, το μέρος του γυναικείου σώματος που τρα­βάει περισσότερο τους άντρες είναι το στήθος; Αυτά είναι παιδιά που αποκόπηκαν πολύ γρήγορα από το γάλα της μητέρας τους! Κάπου βαθιά μέσα τους, έχει παραμείνει η επιθυμία να βρίσκονται κοντά στο γυναι­κείο στήθος. Αυτή η επιθυμία δεν έχει εκπληρωθεί. Δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος, δεν υπάρχει καμία άλλη αιτία. Στις πρωτόγονες φυλές, στις πρωτόγονες κοινωνίες, όπου τα παιδιά παραμένουν αρκετό καιρό κοντά στο στήθος της μητέρας τους, οι άντρες δεν νιώθουν τόση έλξη για το γυναικείο στήθος.

Γιατί όμως τα ποιήματά σας, τα μυθιστορήματα σας, οι ταινίες σας, τα θεατρικά σας έργα, οι πίνακές σας εστιάζονται στο γυναικείο στήθος; Όλα έχουν δημιουργηθεί από άντρες, οι οποίοι στην παιδική τους ηλικία δεν έμειναν κοντά στο στήθος της μητέρας τους για αρκετό καιρό. Αυτή η επιθυμία μένει ανεκπλήρωτη και τώρα αρχίζει να εμφανίζεται σε καινούργιες μορφές. Τώρα κυκλοφορούν πορνογραφικές φωτογραφίες και γράφο­νται πορνογραφικά βιβλία και πορνογραφικά τραγού­δια.

Είναι εντελώς απαραίτητο για το παιδί να παραμείνει κοντά στο στήθος της μητέρας του αρκετό καιρό, για να συμβεί σωστά η νοητική, η σωματική και η ψυχολογική του ανάπτυξη. Αλλιώς, το κέντρο της καρδιάς του δεν θα αναπτυχθεί σωστά. Παραμένει ανώριμος, υπανάπτυ­κτος, κολλημένος.
Κι όταν το κέντρο της καρδιάς παραμένει υπανάπτυ­κτο, τότε αρχίζει να συμβαίνει κάτι ανέφικτο: Το έργο που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει η καρδιά, που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει ο αφαλός, προσπαθεί ο άνθρωπος να το ολοκληρώσει με το νου του. 

Αυτή η προσπάθεια φέρνει ακόμα περισσότερους μπελάδες, επειδή κάθε κέντρο έχει τη δική του λειτουργία και κάθε κέντρο μπορεί να κάνει μόνο το δικό του έργο. Δεν μπορεί να κάνει το έργο των άλλων κέντρων. Ούτε ο αφαλός ούτε ο νους μπορούν να κάνουν το έργο της καρδιάς. Καθώς όμως το παιδί αποχωρίζεται από τη μητέρα, έχει απομείνει μόνο ένα κέντρο, στο οποίο πέφτει όλο το βάρος. Αυτό είναι το κέντρο του νου.

Η εκπαίδευση, η μόρφωση, τα σχολεία και τα κολέ­για προετοιμάζουν το κέντρο του νου. Τότε προοδεύ­ουν στη ζωή μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν ανα­πτυγμένο νου. Αρχίζει ο αγώνας δρόμου και επιχειρούν να κάνουν όλο το έργο της ζωής τους με το νου τους.

Η αγάπη ενός ανθρώπου ο οποίος αγαπάει από το νου του θα είναι ψεύτικη, επειδή ο νους δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη. Η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την καρδιά, όχι μέσα από το νου. Το κέντρο της καρδιάς όμως δεν έχει αναπτυχθεί σωστά, οπότε αρχίζεις να χρησιμοποιείς το νου. Ακόμα και την αγάπη τη σκέφτεσαι! Η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με τη σκέψη, μέσα σου όμως, ακόμα και η αγάπη εκφράζεται σαν σκέψη.

Osho

"Ταξίδι προς τα μέσα"