Είμαστε άραγε ικανοί να αγαπήσουμε ή έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να αγαπηθούμε;

Έχω ακούσει πολλές φορές άντρες και γυναίκες να παραπονιούνται ότι τους εγκατέλειψε ο σύντροφος τους και να διατηρούν με πολλαπλούς τρόπους την πίκρα στο μυαλό και την καρδιά τους.
Κι αναρωτιέμαι; Μήπως τους είχαν εγκαταλείψει πρώτα εκείνοι/ες με την έλλειψη της αγάπης τους; Είμαστε άραγε ικανοί να αγαπήσουμε ή έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να αγαπηθούμε; Μπορούμε να "κυττάξουμε", να ακούσουμε και να πλησιάσουμε την ουσία ενός άλλου ανθρώπου ή δεν ενδιαφερόμαστε για κανέναν άλλον έκτος από τον εαυτό μας;

Ο τρόπος να είσαι με τον άλλον, είναι να μπορείς να τον αγαπάς, να θέλεις να τον ανακαλύψεις, να είσαι ικανός να τον δεχτείς όπως είναι, να του χαρίζεις την ελευθερία να είναι ο εαυτός του ενώ ταυτόχρονα διατηρείς το δικαίωμα να είσαι κι εσύ ο εαυτός σου και προπάντων να αγγίζεις την ψυχή του άλλου και να του επιτρέπεις να αγγίζει τη δική σου ψυχή. Να μπορείς να μπεις στη σχέση αθωράκιστος, αγνός, καθαρός, θεραπευμένος από πληγές του παρελθόντος. Άνθρωπος Ολόκληρος.

Το πιο εύκολο όμως είναι να απαιτείς από τον άλλον, να κατηγορείς τον άλλον, να βλέπεις το πρόβλημα μόνο στον άλλον…. Κι εσύ; Τι γίνεται με σένα; Τι προσφέρεις εσύ στη σχέση; Μοιράζεσαι την αγάπη σου ή με έναν τρόπο εγωικό ζητάς συνέχεια να σου δείχνουν την αγάπη τους;

Αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο σύντροφός σου, ποιος πραγματικά είναι, αν δεν τον αποδέχεσαι όπως είναι, αν όταν αυτός σου μιλά εσύ κλείνεσαι,  αν νοιάζεσαι  πολύ λίγο για τα ενδιαφέροντα του, αν τον κρίνεις, τον υποτιμάς και τον αποκλείεις, αν δεν νιώθεις τι πραγματικά χρειάζεται τότε τον έχεις τοποθετήσει απλά σε μια θέση, του έχεις αναθέσει  ένα συγκεκριμένο ρόλο κι εσύ του δίνεις μονάχα αυτό που εσύ θέλεις να δώσεις. Με αυτόν τον τρόπο εκπληρώνεις μόνο την ανάγκη σου να δώσεις κι όχι την επιθυμία σου  να προσφέρεις  ώστε να μπορείς να πάρεις μέσα από την ίδια την πράξη της προσφοράς. 

Άραγε πως μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη δυσκολία που έχουμε να αγαπάμε; Πως μπορούμε να αναπτύξουμε την ικανότητα μας να αγαπάμε;
Υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι, κάποια μαγική συνταγή ή χρειάζεται καθημερινά να κυττάζουμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας κατάματα και ξεγυμνώνοντας τον να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που μας προκαλεί συγκεκριμένες συμπεριφορές και ποια βαθιά πληγή κρύβεται από πίσω;

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να βγουν από τον κατασκευασμένο εαυτό τους. Φορούν, ανάλογα την περίσταση, την μάσκα τους και περιφέρονται  χωρίς να νοιάζονται για κανέναν γιατί κανείς δεν τους ενδιαφέρει. Η πανοπλία τους έχει γίνει απάθεια και έχει αντικαταστήσει το δέρμα τους. Τριγυρνούν στη ζωή εκπληρώνοντας μόνο τις ανάγκες τους. 

Η εμπειρία μου και η συναναστροφή μου με τους ανθρώπους, μου έχει δείξει ότι όποιος είναι ικανός να αγαπήσει πάντα μπορεί να βρει κάτι αξιαγάπητο στον κάθε άνθρωπο που συναντά. Κι αν θέλει ο καθένας μας να αναπτύξει την ικανότητα του για αγάπη, για μοίρασμα ας αρχίσει αυτή τη στιγμή αγαπώντας τον εαυτό του γιατί όπως λέει και ο Χ. Πράτερ «ο πρώτος άνθρωπος που δεν αγαπάει κάποιος είναι ο εαυτός του. Τον κακομεταχειρίζεται, τον κατακρίνει και τον υποτιμά όπως κάνει και με όλους τους άλλους».

Ας σταματήσουμε να μαχόμαστε τον εαυτό μας, το παρελθόν μας… 

Από αυτή τη μάχη δεν μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι γιατί δεν αφορά το παρόν, το εδώ και τώρα.  
Ας προσεγγίσουμε εκείνες τις αναμνήσεις που ακόμα μας ματώνουν, ας αγκαλιάσουμε το παιδί, τον έφηβο, τον ενήλικα εαυτό μας, ας κοιτάξουμε με μαλακωμένη ματιά τα "λάθη" ... κι ας συγχωρέσουμε...

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχουμε υγιείς σχέσεις μοιράσματος και Αγάπης.

namaste 

despoina palamari