Τα μικρά αθώα ψέματα φτιάχνουν τη σχέση, δεν την αποδυναμώνουν. Αυτό πιστεύουν και αυτό πράττουν οι περισσότεροι από εμάς γιατί έχουμε την εντύπωση ότι λέγοντας ψέματα κάνουμε τη ζωή μας πιο απλή και πιο εύκολη.
Μόνο που με τον καιρό τα ψέματα, όσο μικρά κι αν είναι, περισσότερο δημιουργούν παρά λύνουν τα προβλήματά μας. Κι αυτό γιατί λέμε ψέματα όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μας για να αποφύγουμε να τα αντιμετωπίσουμε.
Μαθαίνουμε να χανόμαστε μέσα στην ψευδαίσθηση και να κρύβουμε πίσω από αυταπάτες τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Κάνουμε το ψέμα μας αλήθεια και πορευόμαστε πατώντας πάνω σε σαθρές βάσεις.
Μαθαίνουμε να χανόμαστε μέσα στην ψευδαίσθηση και να κρύβουμε πίσω από αυταπάτες τη δυσάρεστη πραγματικότητα. Κάνουμε το ψέμα μας αλήθεια και πορευόμαστε πατώντας πάνω σε σαθρές βάσεις.
Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και κάποια στιγμή αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε, τι είναι αυτό που μας απομάκρυνε από τον σύντροφο μας, γιατί δεν νιώθουμε πια καλά με τους φίλους μας και τους ανθρώπους γύρω μας. Σταδιακά συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν μας γεμίζει αλλά και ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε να λέμε ψέματα. Και αυτό γιατί θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να βρούμε εμάς σε βάθος. Να μας ανακαλύψουμε ξανά… και αυτό μοιάζει τόσο φοβικό.
Πώς να είμαστε άραγε στην πραγματικότητα;
Γιατί ξέρουμε ότι δεν είμαστε ούτε τόσο δυνατοί, ούτε τόσο ελκυστικοί, ούτε τόσο τέλειοι όσο θέλουμε να παρουσιαζόμαστε.
Ούτε τόσο τέλειοι…
Μήπως από εκεί ξεκινάνε όλα; Μήπως πιστεύουμε ότι η τελειότητα είναι η μοναδική προϋπόθεση για να μας αγαπούν;
Μήπως εμείς οι ίδιοι δεν αποδεχόμαστε την αδύναμη πλευρά μας και την κρύβουμε πίσω από μάσκες και προσωπεία;
Μήπως τελικά το ψέμα μας εκφράζει την τεράστια ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή;
Μήπως λέμε ψέματα στους άλλους επειδή νιώθουμε ότι πρέπει όλοι να μας αγαπούν.
Όμως ας βάλουμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση των ανθρώπων που είναι οι αποδέκτες των ψεμάτων μας. Πως θα νιώθαμε αν ο άνθρωπος που αγαπούσαμε και εμπιστευόμασταν μας "παραμύθιαζε" και δεν ήταν ικανός να μοιραστεί μαζί μας την αλήθεια του. Θα εξακολουθούσαμε να τον αγαπάμε και να τον εμπιστευόμαστε;
Αν η απάντηση είναι Όχι γιατί άραγε περιμένουμε να συνεχίσει να μας αγαπά και να μας εμπιστεύεται κάποιος που τον έχουμε γεμίσει ψέματα και ανακρίβειες.
Αν με ανακαλύψει! Σε ακούω να λες.
Τόσο εξαρτημένος πια είσαι από το ψέμα ή τόσο φοβισμένος να αντικρίσεις τον αληθινό εαυτό σου χωρίς τα φτιασίδια του ψέματος σου;
Το ψέμα ποτέ δεν θα γίνει λειτουργικό και πάντα θα είναι μία από τις βασικές αιτίες των αποτυχημένων σχέσεων. Η συνειδητοποίηση ότι εξαπατηθήκαμε από εκείνους ακριβώς τους ανθρώπους που εμπιστευτήκαμε πάντα θα πονά, θα πληγώνει και θα ταρακουνά συθέμελα οποιαδήποτε σχέση.
Η ειλικρίνεια, η Αλήθεια είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος, χωρίς καμιά εξαίρεση.
Αν θέλουμε η ζωή μας να είναι απλή και να κυλάει όμορφα χρειάζεται να γκρεμίσουμε ότι χτίζαμε με ψέματα τόσα χρόνια. Κι αν κάποιες σχέσεις τελειώσουν, ας τελειώσουν. Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας για να αρχίσει η ζωή μας να κυλάει αρμονικά.
Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι η Αναζήτηση, και μόνο η Αναζήτηση όχι η κατάκτηση της τελειότητας, είναι μία από τις μεγαλύτερες αρετές!
Δεν χρειαζόμαστε τα ψέματα για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Δεν χρειαζόμαστε τα ψέματα για να ευχαριστηθούμε τη Ζωή.
Απλώς χρειάζεται να είμαστε αρκετά θαρραλέοι ώστε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, να αποδεχτούμε το φως και το σκοτάδι μας και να ζήσουμε μέσα στην αγάπη βαδίζοντας το μονοπάτι της δικής μας Αλήθειας...
namaste
despoina palamari
