Σ’ αγαπώ όπως και να ‘σαι...

Μη με προσπερνάς ...

Ναι! σε σένα που διαβάζεις αυτές τις αράδες απευθύνομαι...

Θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω, έχω τόσα να σου πω και βρήκα αυτόν τον τρόπο. Έκανα τη φωνή μου λέξεις για να σε συναντήσω...

Είμαι πολύ χαρούμενη που υπάρχω στη ζωή σου. Που μπορώ να νιώθω τη δύναμη της αγάπης σου, που μπορώ να βλέπω τον ήλιο που ακτινοβολείς κι ας με τυφλώνει κάπου, κάπου...

Όμως να ξέρεις χρειάζομαι την επαφή μαζί σου. Να έρχεσαι, να με συναντάς για να βάζεις ήχο στη σιωπή μου, για να γίνεσαι ο φάρος στο σκοτάδι μου... η φλόγα στο κερί μου...

Κι εγώ θα ΄μαι πάντα για σένα το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο βλέμμα και το πρώτο χάδι αγάπης κάθε φορά που θα ξυπνάς. Κάθε μέρα, όλες τις μέρες της ζωής μας...

Και τα βράδια θα γίνομαι μια άγια προσευχή που θα μερεύει τη σκέψη σου, θα μαλακώνει την ανάσα σου και θα σε σκεπάζει τρυφερά...

Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή θα ΄μαι για σένα ο φύλακας άγγελος σου. Όποτε το χρειάζεσαι θα ανοίγω τα φτερά μου και θα σε ταξιδεύω στην Αλήθεια. Θα σου δείχνω πόσο υπέροχο πλάσμα είσαι, πόσο μοναδικό, γεμάτο ταλέντα και φως...

Μερικές φορές δεν το βλέπεις αυτό, δεν το νιώθεις... 

Είναι εκείνες τις στιγμές που το πέπλο σκεπάζει τη ματιά σου. Εκείνες τις στιγμές που χτυπώ δυνατά θέλοντας να σου πω μη σκιάζεσαι ένα πέπλο είναι, τίποτε άλλο... 

Εσύ παραμένεις αυτό το πλάσμα που ήξερα από πάντα δυνατό, όμορφο, ανεξάντλητο...

Και χτυπώ πιο δυνατά, να με ακούσεις, να με νιώσεις, να τραβήξεις το πέπλο...

Απλώνω το ρυθμικό μου τακ-τακ στο στήθος σου φωνάζοντας: Είμαι εδώ σ’ αγαπώ! Μη το βάζεις κάτω... μη τα παρατάς... 

Και φαίνεται ότι με κάποιο τρόπο με ακούς...

Πάντως ένα θέλω να ξέρεις και τώρα που μου δίνεται η ευκαιρία θα στο πω:

Σ΄ αγαπώ όπως και να ‘ναι...  Σ’ αγαπώ όπως και να ‘σαι...

Στο πριν, στο τώρα, στο μετά και στο πάντα...

Η καρδιά σου!

namaste

despoina palamari