Τα μάτια μας έχουν συνηθίσει τις εικόνες της δυστυχίας. Έχουν συνηθίσει να αντικρίζουν εικόνες με πόνο, αγωνία, δυσκολία, μιζέρια. Τις έχουμε με κάποιο τρόπο οικειοποιηθεί και νομίζουμε ότι έτσι είναι η ζωή.
Έχουμε ξεχάσει τις εικόνες που αντικρίζαμε όταν ήμασταν παιδιά που ήταν γεμάτες χαρά, ανεμελιά, αισιοδοξία, πίστη, δύναμη…
Κι όμως ο κόσμος που υπήρχε τότε υπάρχει και τώρα. Ο ίδιος ήλιος ανατέλλει μέχρι τώρα. Τα σύννεφα με τον ίδιο τρόπο τρέχουν στον ουρανό. Η φύση εξακολουθεί να είναι το ίδιο χρωματιστή…
Είναι τα μάτια μας που έχουν γεράσει και δεν μπορούν να δουν με φρεσκάδα.
Είναι τα μάτια μας που έχουν γεράσει και νομίζουν ότι βλέπουν ενώ το μόνο που κάνουν είναι να προβάλλουν την δυστυχία που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μας, ολόγυρα μας.
Είναι τα μάτια μας που γερνώντας ξεχνάνε ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο άσπρος ή μόνο μαύρος αλλά έχει δεκάδες χρώματα να αντικρίσουμε…
namaste
despoina palamari
