Ερώτηση: Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να βελτιωθώ. Μπορεί να ξέρω, αλλά δεν είναι πολύ ωραίο... Να νιώθω τέτοια έλλειψη αυτοπεποίθησης... Δεν ξέρω. Πάντοτε ένα μέρος του εαυτού μου εναντιώνεται στο άλλο. Πάντοτε! Έχω μπουχτίσει πια.
Osho: Όχι πραγματικά. Αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα!
- Μα, γιατί συνεχίζεται;
- Μα, γιατί συνεχίζεται;
Επειδή δεν έχεις μπουχτίσει πραγματικά. Αν όντως είχες, τότε δεν δα χρειαζόταν τίποτε άλλο. Αυτό δα ήταν αρκετό από μόνο του. Αν είσαι πραγματικά μπουχτισμένη, το εγκαταλείπεις, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις! Ακόμη και η προσπάθεια να το εγκαταλείψεις, δείχνει ότι εξακολουθείς να είσαι προσκολλημένη. Μιλάει κανείς για αλλαγή, αλλά δεν θέλει πραγματικά να αλλάξει.
- Είναι περίεργο, γιατί θυμάμαι τον εαυτό μου ότι ήμουν σοφή πριν από πολλά χρόνια, μα δεν θυμάμαι πότε έγινα έτσι. Εννοώ, τί είδους επιλογή έκανα κι έγινα τόσο μαζοχίστρια;
Σιγά-σιγά, επιλέγει κανείς. Δεν είναι ένα άλμα, αλλά κάτι πολύ αργό, οπότε δεν καταλαβαίνεις ποτέ τι επιλέγεις. Σιγά-σιγά επιλέγει κανείς και επιλέγει λανθασμένα κι ύστερα αυτό μια μέρα συσσωρεύεται. Μια μέρα, βλέπεις ότι έχεις επιλέξει λάθος μονοπάτι και το έχεις ταξιδέψει για τόσο πολύ καιρό, που τώρα έχει γίνει συνήθεια.
Πρέπει όμως κανείς να πάει πίσω, δεν υπάρχει πρόβλημα σ’ αυτό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να μπουχτίσεις πραγματικά. Και δεν μου φαίνεται να συμβαίνει αυτό. Εσύ εξακολουθείς να το απολαμβάνεις.
- Έχω μάθει πώς να βρίσκω ικανοποίηση μέσα από τη δειλή συμπεριφορά. Δεν ήμουν όμως πάντοτε δειλή. Θυμάμαι ότι...
Αυτό που θυμάσαι δεν μπορεί να είναι βάσιμο. Μπορεί να είναι πάλι ένα κόλπο, επειδή οτιδήποτε Θυμάσαι, είναι πάντοτε μια επιλογή. Ποτέ δεν θυμάσαι το όλο. Θυμάσαι μόνο όμορφα πράγματα για τον εαυτό σου και ξεχνάς τα άσχημα. Γι' αυτό όλοι θεωρούν ότι η παιδική τους ηλικία ήταν θεϊκή, θυμάσαι μόνο τις ευτυχισμένες στιγμές — κι εκείνες τις μεγεθύνεις.
Αυτό δε βοηθάει και σου δίνει μια παρηγοριά, ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι η αληθινή σου φύση. Ήσουν όμορφη και καλή και σοφή και ό,τι κι αν είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, θα περάσει. Ένας άλλος τρόπος να παρηγορείς τον εαυτό σου είναι με το να λες ότι στο μέλλον θα γίνεις σοφή, ότι θα φωτιστείς, ότι θα γίνεις αυτό κι εκείνο.
Αυτά είναι κόλπα του νου. Κοιτάζει είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον για να αποφύγει το παρόν. Το παρόν όμως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Πρέπει να μετασχηματιστεί. Σταμάτα λοιπόν να σκέφτεσαι το παρελθόν και σταμάτα να σκέφτεσαι το μέλλον. Δες απλώς όλη την αναστάτωση που έχεις δημιουργήσει.
Κανένας άλλος δεν είναι υπεύθυνος. Κι αυτό είναι επίσης ένα κόλπο. Θεωρείς ότι είναι υπεύθυνη η μητέρα σου, ότι είναι υπεύθυνος ένας άντρας από την Ευρώπη, που σου έβαλε πράγματα στο νου. Αυτά είναι κόλπα του νου. Κανένας δεν μπορεί να το κάνει αυτό, κανένας δεν έχει αυτή τη δύναμη. Όλη την ευθύνη την έχεις εσύ.
Όλα αυτά είναι τρόποι για να αποφύγεις την ευθύνη — με το να θεωρείς ότι είναι υπεύθυνος ολόκληρος ο κόσμος εκτός από σένα. Ξαφνικά αρχίζεις να νιώθεις αβοήθητη, επειδή δεν είσαι εσύ υπεύθυνη, οπότε τί μπορείς να κάνεις εσύ;
Εσύ είσαι υπεύθυνη και μπορούν να γίνουν τα πάντα. Κανένας δεν σε έχει καταστρέψει. Εσύ έχεις κάνει μια λανθασμένη επιλογή, μια εσφαλμένη εκτίμηση, αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει καμία αμαρτία, απλώς μια εσφαλμένη εκτίμηση. Κανένας δεν ξέρει από πριν προς τα πού κινείται. Είναι ένα αίνιγμα, ένας γρίφος.
- Μα εγώ πάντοτε ήξερα ότι έκανα λάθος, μια λανθασμένη επιλογή, αλλά θεωρούσα ότι αυτό θα με έκανε πιο ασυνήθιστη.
Αν έχεις μπουχτίσει, τότε γίνε απλώς συνηθισμένη. Χαλάρωσε και γίνε απλώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι πολύ άσχημο να είσαι ασυνήθιστος, είναι ένα είδος αρρώστιας και δεν μπορείς ποτέ να είσαι χαλαρή μέσα σ’ αυτό.
Αυτό που βλέπω είναι ότι μπορεί να έχεις μπουχτίσει με τη δυστυχία που σου φέρνει αυτή η ιδέα να είσαι ασυνήθιστη, αλλά δεν θέλεις να αλλάξεις στόχο. Θα ήθελες όλες τις ωφέλειες που έχει ένας ασυνήθιστος άνθρωπος κι όλες τις ευλογίες ι ίου μόνο ένας συνηθισμένος άνθρωπος μπορεί να έχει. Αυτά τα δύο δεν μπορούν να πάνε μαζί. Με το ασυνήθιστο, με το εγώ, υπάρχουν δυστυχίες. Η τρέλα θα σε ακολουθεί σαν σκιά κι αργά ή γρήγορα θα οε συντρίψει εντελώς. Μόνο η σκιά θα απομείνει. Εσύ θα εξαφανιστείς...
- Αυτό ακριβώς συμβαίνει.
...Ή, αν καταλάβεις, παράτα όλη αυτή την ανοησία να θέλεις να είσαι ασυνήθιστη. Γίνε συνηθισμένη κι απολάμβανε τα συνηθισμένα πράγματα. Κάνε θρησκεία σου το συνηθισμένο: φαγητό, ύπνος, λιακάδα, λουλούδια, άνθρωποι, η αγορά... Να είσαι απλώς συνηθισμένη και απολάμβανε αυτά τα πράγματα. Τότε θα δεις ότι η σκιά εξαφανίζεται.
Αυτό όμως είναι για να το αποφασίσεις εσύ. Για τρεις μέρες λοιπόν, απλώς σκέψου το. Μπορείς να είσαι ασυνήθιστη...
- Δεν έχω τις ποιότητες για να είμαι.
Δεν είναι ζήτημα ποιοτήτων. Εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν ποιότητες δεν σκοτίζονται για να είναι ασυνήθιστοι. Απολαμβάνουν απόλυτα το να είναι συνηθισμένοι. Μόνο εκείνοι οι άνθρωποι που δεν έχουν ποιότητες προσπαθούν να γίνουν ασυνήθιστοι. Η ίδια η ιδέα δείχνει ότι κάτι λείπει. Παράτα λοιπόν την ιδέα!
Για να είσαι ευτυχισμένη, δεν χρειάζονται κανενός είδους ποιότητες. Δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλη ζωγράφος ή μεγάλη ποιήτρια για να είσαι ευτυχισμένη. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, που δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο, μπορεί να είναι ευτυχισμένος. Η ευτυχία έχει κάτι άλλο, μια άλλη βάση. Απλώς το να υπάρχεις είναι ευτυχία.
- Πάντοτε σου μιλάω για τον εαυτό μου, με την πιθανότητα να κάνω λάθος, όμως εσύ μπορείς να δεις ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα.
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Απλώς εσύ δεν βλέπεις ακόμα την ουσία του πώς δημιουργείς τη δυστυχία σου. Πρέπει να το δεις. Μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις κύκλους και να το αποφεύγεις, δες το όμως! Αν έχεις μπουχτίσει πραγματικά μ' αυτό, αυτή την ίδια στιγμή εξαφανίζεται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για καμία αναβολή.
Παράτα το! Δεν υπάρχει καμιά μέθοδος γι’ αυτό. Απλώς καταλαβαίνεις και γελάς, επειδή η ανοησία τέλειωσε, ο εφιάλτης πέρασε.
OSHO
"Το σφυροκόπημα στον βράχο"
