Εμένα η δυστυχία μου είναι τοόση!
Εσένα η δυστυχία σου πόσο μεγάλη είναι;
Κι αναρωτιέμαι: Από πότε η δυστυχία δίνει πτυχίο σπουδαιότητας;
Από πότε η ζωή σου εξαρτάται από το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι η δυστυχία σου;
Από πότε λίγη ή πολύ δυστυχία σε κάνει να νιώθεις σημαντικός; Και τι νομίζεις ότι κερδίζεις μετρώντας και ξαναμετρώντας την;
¨Όποιος ανακατεύετε με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες¨ λέει ο σοφός λαός. Έτσι κι όποιος ανακατεύει, υπολογίζει, μετρά και ξαναμετρά την δυστυχία του, της δίνει το δικαίωμα να τον καταπιεί ολοκληρωτικά. Και δημιουργεί όλο αυτό το σκηνικό αυτολύπησης επειδή θέλει να νιώθει σημαντικός, ιδιαίτερος, μοναδικός…
Κυττάχτε με, ουρλιάζει το εγώ του,
κυττάχτε πόσο δυστυχισμένος είμαι…
Αξίζει να με κοιτάξετε, κάτι θα κερδίσετε από αυτό…
Ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω άλλη καραμελίτσα δυστυχίας. Δεν θέλω ο καναπές να είναι προέκταση του κορμιού μου. Δεν θέλω να νεκρώνω τις στιγμές μου οικτίροντας τον εαυτό μου…
Προτιμώ να βγω να περπατήσω στη θάλασσα ή στο πάρκο, να αγκαλιάσω ένα δέντρο, να χωθώ στην αγκαλιά ενός φίλου, να χορέψω, να γελάσω, να κάνω γιόγκα, διαλογισμό, να γεμίσω ενέργεια... και μετά με καθαρό μυαλό κι ανάλαφρη καρδιά να κυττάξω το ¨πρόβλημα¨ μου και να βρω λύσεις…
Γιατί ένα με έχουν μάθει τα μέχρι τώρα βήματά μου:
"Όταν κοινωνείς τη Ζωή, όταν την κάνεις ¨σώμα κι αίμα¨ μέσα σου δεν μπορείς να μείνεις στάσιμος. Κυλάς μαζί της, ευγνωμονείς για το κάθε σου βήμα, την κάθε σου εμπειρία και στο τέλος αυτή που έρχεται πάντα να σε συναντήσει είναι η ΑΓΑΠΗ"
namaste
despoina palamari
