Όταν το βέλος του πόνου χτυπήσει την καρδιά σου…

Αν το τραγούδι της ψυχής σου που βγαίνει σήμερα από τα χείλη σου έχει πόνο, παράπονο δυστυχία μην κάνεις ότι δεν το ακούς... μην κάνεις ότι δεν είναι δικό σου... 

Πολύ καιρό έκλεινες τα μάτια και τα αυτιά σου στην εσωτερική σου φωνή. Υποκρινόσουν ότι όλα είναι καλά και έκτιζες παλάτια πάνω σε σαθρό, αβέβαιο έδαφος… Ποιος ο λόγος άλλωστε να σκάψεις βαθιά στη γη για να φτιάξεις γερά θεμέλια όταν όλα γύρω σου σε παρασύρουν στο εύκολο και στο βολικό… όταν όλα γύρω σου σε υπνωτίζουν ώστε να άγεσαι και να φέρεσαι στη ζωή σου χωρίς την επίγνωση του ποιος είσαι… όταν όλα σε οδηγούν στο να ζεις χωρίς συνειδητότητα…

Και τώρα που ανέλαβε η Ζωή τα ηνία και σε έφερε μπροστά σε αυτόν τον μεγάλο πόνο νιώθεις αδέξιος, ανίσχυρος… νιώθεις ότι δεν μπορείς να τον διαχειριστείς. Όμως μην κλείσεις για άλλη μια φορά τα μάτια. Μην κάνεις ότι αυτός ο πόνος δεν είναι δικός σου, γιατί αυτός ο πόνος δεν ήρθε ούτε για να σε κάνει λυπημένο ούτε για να σε αποδυναμώσει. Ήρθε για να σε απελευθερώσει. Αρκεί να τον δεις… Αρκεί να τον ακούσεις…

Δυστυχώς εμείς οι άνθρωποι αποκτούμε επίγνωση του ποιοι είμαστε και τι θέλουμε μόνο αν το βέλος του πόνου χτυπήσει βαθιά μέσα στην καρδιά μας. Μέχρι τότε προτιμούμε να ¨κλείνουμε¨ τα μάτια μέσα σε μια εύκολη, βολική ζωή αδιαφορώντας. 
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι αυτό είναι το καλύτερο… γιατί να σκοτιστούμε άλλωστε, γιατί να ζοριστούμε… γιατί να φέρουμε ανατροπές που θα ταρακουνήσουν τα ήσυχα νερά; Και τις περισσότερες φορές ξεχνάμε ότι τα ήσυχα νερά μπορεί να μην ανήκουν σε μια απέραντη θάλασσα αλλά σε μια ελώδη λίμνη.

Και έρχεται η στιγμή που η ζωή καλεί τον θάνατο για να μας ταρακουνήσει. Πεθαίνει ένας φίλος, πεθαίνει ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, πεθαίνει μια σχέση… 

Η γυναίκα ή ο άντρας που αγαπούσαμε μας εγκατέλειψε.  Και εγκατέλειψε μαζί με μας ότι ονειρευτήκαμε για την όμορφη ζωή μας. Και έρχεται η μοναξιά ο πόνος, τα δάκρυα, η ανασφάλεια, το ανεκπλήρωτο να γεμίσουν τις μέρες και τις νύχτες μας. 

Και τότε, μας παρουσιάζεται μια μοναδική ευκαιρία. Η ευκαιρία να μπούμε σε εγρήγορση και να αποχτήσουμε επίγνωση. Το βέλος του πόνου άγγιξε την καρδιά μας… μας πλήγωσε… Το βέλος μας κόβει την ανάσα, μας πονάει αλλά αυτό μπορεί να αξιοποιηθεί… 

Ο Osho κάποια στιγμή είπε ότι οι στιγμές μεγάλες λύπης έχουν το δυναμικό να γίνουν στιγμές μεγάλης μεταμόρφωσης. Για να γίνει όμως η μεταμόρφωση πρέπει να πάμε βαθιά στις ίδιες τις ρίζες του πόνου μας και να τον βιώσουμε όπως είναι, χωρίς επικρίσεις ή αυτολύπηση.

Γι’ αυτό σου λέω: 
Άφησε τα δάκρυα να τρέξουν και να ποτίσουν την γη της θλίψης σου. 

Βίωσε τη λύπη σου, βίωσε τον πόνο σου όχι με το μυαλό αλλά με το σώμα... 

Ανάσανε βαθιά και πήγαινε μέσα σου, στην κοιλιά σου, κούρνιασε μες την λύπη σου σιωπηλά, ολοκληρωτικά, όπως το μωρό μες την αγκαλιά της Μάνας... 

Μην αντισταθείς, αφέσου εκεί χωρίς σκέψεις...

Άσε τη θλίψη να σου μιλήσει χωρίς γιατί και πως... 

Κάνε το δυναμικό της λύπης σου, δυναμικό λύτρωσης, μεταμόρφωσης… 

Και μη με ρωτάς το πώς θα το κάνεις απλά βούτα... 

Αφέσου κι εκεί θα βρεις αυτό που δεν μπορώ να σου πω εγώ… αυτό που δεν μπορεί να σου πει κανένας με λόγια…

Βούτα μες τη θάλασσα της Λύπης σου για να αναδυθείς μέσα στον κόσμο της Χαράς!

Namaste

despoina palamari