Ποια είναι η αιτία που προσκυνάς τους ανθρώπους που σε καταδικάζουν

Οι άνθρωποι έρχονται σ’ εμένα και πρέπει να τους πω να κάνουν το ένα και το άλλο, επειδή δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ήδη απελευθερωμένοι. Πρέπει να τους πω να κάνουν διάφορα πράγματα, για να τους κουράσω εξαντλητικά, μόνο και μόνο για να εξαντληθούν από την πολύ προσπάθεια, τόσο ώστε να έρθουν και να μου πουν: “Δεν θέλω να κάνω τίποτα.” Μόνο τότε μπορώ να πω ότι δεν υπάρχει ανάγκη να κάνεις τίποτα. Όταν πρωτοήρθες όμως, χρειαζόσουν πολλά, χρειαζόταν να κάνεις πολλά πράγματα. Κι αν πω ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις, θα πας σε κάποιον άλλο, που θα σου πει ότι πρέπει να κάνεις κάτι.

Τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει. Έτσι όπως ακριβώς είσαι, είσαι ήδη θεϊκός. Κι όταν κάποιος λέει, “τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει, συμβαίνει ήδη, είσαι βράχμα, είσαι θεϊκός,” δεν θα του δώσεις προσοχή. Για σένα λέει ανοησίες, επειδή δεν δέχεσαι τον εαυτό σου, απορρίπτεις τον εαυτό σου, πρέπει να φτάνεις πάντοτε σε ένα σκοπό.

Γιατί συνέβη αυτό στο νου του ανθρώπου;

Συνέβη εξαιτίας τής παι­δικής του ηλικίας. Και σχεδόν όλοι περνάνε περίπου την ίδια παιδική ηλικία, μόνο οι λεπτομέρειες διαφέρουν. Η παιδική ηλικία έχει ένα βα­σικό στοιχείο κι εκείνο το στοιχείο δημιουργεί ολόκληρο το πρόβλημα. Το στοιχείο είναι ότι κανένα παιδί δεν γίνεται αποδεκτό όπως είναι. Το παιδί γεννιέται - κι εσύ ήσουν παιδί - κι αμέσως η κοινωνία, οι γονείς, η μητέρα, ο πατέρας, οι αδελφοί, οι άνθρωποι γύρω σου, αρχίζουν να σε αλλάζουν, να σε εξωραΐζουν, να σε κάνουν πιο ηθικό. Όπως είσαι, έχεις λάθος, κάτι πρέπει να γίνει. Μόνο τότε μπορούν να σε δεχτούν.

Και σιγά-σιγά το παιδί αρχίζει να αισθάνεται ότι δεν το δέχονται. Αν κάνει κάτι καλό, τότε το δέχονται. Αν κάνει κάποιο λάθος, τότε το απορρίπτουν. Αν σε ακολουθεί και σε υπακούει, το δέχεσαι. Αν είναι ανυπάκουο, κανένας δεν το αγαπά, όλοι το μισούν και όλοι θυμώνουν μαζί του. Μαθαίνει ότι το θέμα είναι τι κάνεις, όχι τι είσαι. Κάνε το σωστό και όλοι θα σε αγαπούν, κάνε κάτι λάθος και όλοι θα σε απορρίψουν, θα σε μισήσουν, θα θυμώσουν και θα είναι εναντίον σου. Το θέμα είσαι εσύ. Κάνε κάτι σωστό και ο κόσμος θα σε καλωσορίσει, κάνε κάτι λάθος και όλες οι πόρτες κλείνουν. Κι όταν ακόμα και οι πόρτες της μητέρας και τού πατέρα είναι κλειστές, αν ακόμα κι εκείνοι που το αγαπούν δεν μπορούν να δουν το είναι τού παιδιού, τι να πει κανείς για τον ξένο κόσμο;

Το παιδί μαθαίνει ότι για να υπάρξεις σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι βασικό να συμπεριφέρεσαι καλά, πρέπει πάντα να κάνεις το σωστό, ποτέ να μην κάνεις κάποιο λάθος. Αυτό δημιουργεί μια βαθιά απόρριψη για τον εαυτό  του, επειδή εκείνα τα σφάλματα έρχονται συνέχεια στην επιφάνεια. Μπορείς να πεις απλώς ότι είναι σφάλματα, δεν σταματούν, συνεχίζουν να έρχονται. 

Ύστερα, το παιδί αρχίζει να νιώθει ένοχο με τον εαυτό του, απορρίπτει τον εαυτό του. Λέει: “Δεν είμαι καλός. Είμαι κακό παιδί.” Και το Πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα που αποκαλούμε σφάλματα είναι φυσιο­λογικά, έτσι το παιδί δεν μπορεί να τα ξεφορτωθεί, οπότε είναι φυσικό ότι επαναλαμβάνονται.

Κάθε αγόρι, κάθε κορίτσι, αρχίζει να παίζει με τα γεννητικά του όργανα. Αυτό είναι κάτι που τού δίνει ευχαρίστηση, τού δίνει ένα αίσθημα ευφημίας, ολόκληρο το σώμα βρίσκεται σε ευδαιμονία. Αλλά τη στιγμή που το παιδί αγγίζει τα γεννητικά του όργανα, όλοι το σταματούν αμέσως, όλοι αισθάνονται ντροπή. Ο πατέρας, η μητέρα, θα το σταματήσουν, μπορεί ακόμα και να τού δέσουν τα χέρια, για να μην μπορεί να τα αγγίξει. Τώρα αρχίζει να αντιμετωπίζει ένα μεγάλο αίνιγμα. Τι να κάνει; Όταν αγγίζει, η κίνηση το ευχαριστεί, χαίρεται την αίσθηση, νιώθει πως είναι κάτι όμορ­φο, αν όμως ακολουθήσει αυτή την αίσθηση, όλοι τον απορρίπτουν. Είναι ένα κακό παιδί και το τιμωρούν. Και εκείνοι είναι ισχυροί, τι να κάνει λοιπόν;

Το παιδί σκέφτεται: “Μπορεί να κάνω μόνο εγώ αυτό το σφάλμα. Κανένας άλλος δεν κάνει ένα τόσο κακό πράγμα.” Και δεν μπορεί να ξέρει για τους άλλους, γι’ αυτό αισθάνεται ένοχο: “Όλος ο κόσμος είναι καλός, μόνο εγώ είμαι ένοχος.” Αυτό είναι ένα βαθύ πρόβλημα.

Το παιδί δεν θέλει να φάει. Εκείνο ξέρει περισσότερα πράγματα για την πείνα του, από ό,τι ξέρεις εσύ. Εσύ όμως ακολουθείς μια ιατρική ρουτίνα. Ο γιατρός λέει ότι κάθε τρεις ώρες το παιδί πρέπει να τρώει. Είναι γραμμένο στα βιβλία και τα έχεις διαβάσει και είσαι ένας φωτισμένος γονιός. Έτσι, μετά από τρεις ώρες, με το ξυπνητήρι, πρέπει να τού δώσεις φαγητό. Πρό­σεξε τα παιδιά που τους δίνεται φαγητό με το ζόρι. Το αρνούνται, δεν ανοίγουν το στόμα τους, το γάλα χύνεται. Αρνούνται τα πάντα. Δεν θα καταπιούν, γιατί ξέρουν πότε πεινάνε. Δεν ζουν σε μια ρουτίνα, με το ρολόι, δεν ξέρουν τι λέει η ιατρική σου επιστήμη. Δεν πεινάνε, αυτό είναι όλο, κι εσύ δίνεις φαγητό με το ζόρι. Και όταν πεινάνε και κλαίνε, δεν θα τους δώσεις φαγητό, γιατί δεν είναι η κατάλληλη ώρα. Ποιος θα αποφασί­σει; Το παιδί ή εσύ;

Αν αποφασίσεις εσύ, τότε θα δημιουργήσεις ενοχή στο παιδί, επειδή θα νομίζει ότι κάτι πάει λάθος: “Όταν πρέπει να πεινάω, δεν πεινάω. Όταν δεν πρέπει να πεινάω, πεινάω.” Ο άγιος Αυγουστίνος είπε: “Ο Θεός να με συγχωρέσει, γιατί ποτέ δεν κάνω αυτό που είναι καλό, αλλά πάντα κάνω ό,τι είναι λάθος.” Αυτή όμως είναι η προσευχή κάθε παιδιού. Εσύ αποφασίζεις και τότε δημιουργείται ενοχή. Το παιδί δεν αισθάνεται να πάει στην τουαλέτα κι εσύ το πιέζεις. Η πειθαρχία τής τουαλέτας δημιουργεί τέτοια ενοχή. Δεν μπορείς ούτε να διανοηθείς τι κάνεις.

Αν το παιδί δεν αισθάνεται να πάει, πώς να πάει; Προσπάθησε μόνος σου. Αν δεν το αισθάνεσαι, τι μπορείς να κάνεις; Και όταν το παιδί δεν το αισθάνεται, εσύ το εξαναγκάζεις, το πείθεις, το καλοπιάνεις, το δωροδοκείς. Δοκιμάζεις κάθε δυνατή μέθοδο. Δημιουργείς ενοχή, ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του ότι κάτι είναι κακό.

Το παιδί αισθάνεται ενοχή και δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Δεν ξέρει τι να κάνει, γιατί δεν μπορεί να πιέσει το σώμα του. Το παιδί δεν αισθάνεται να πάει για ύπνο, βρίσκεται σε απόλυτη ζωντάνια και θέλει να τρέχει γύρω από το σπίτι ή στον κήπο κι εσύ λες: “Πήγαινε να κοιμηθείς!” Μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου, όταν όμως ο πατέρας και η μητέρα έχουν φύγει, το παιδί απλώς βρίσκεται σε μια άβυσσο. Τι μπορεί να κάνει; Πώς να υπακούσει τη διαταγή; Πώς να είναι ένα καλό αγόρι ή ένα καλό κορίτσι;

Δημιουργείται αμαρτία και σιγά-σιγά το μικρό παιδί δηλητηριάζεται. Συνειδητοποιεί ότι: “Δεν είμαι καλός. Ό,τι και να κάνω είναι λάθος. Όλα  είναι λάθος.” Αν παίζει, κάνει σφάλμα επειδή κάνει θόρυβο και σε ενοχλεί. Αν κάθεται ήσυχα σε μια γωνιά, κάτι δεν πάει καλά: “Μήπως είσαι άρρωστος;” Έχει πάντα λάθος, απλώς και μόνο επειδή εκείνο είναι ανήμπορο, ενώ εσύ είσαι δυνατός. Βρίσκεται σε συνεχή σύγχυση, δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι να κάνει και τι να μην κάνει. Και σιγά-σιγά αρνείται, αυτό που είναι κακό και δέχεται ό,τι νομίζεται καλό. Φτιάχνει μια μάσκα και βαθιά στο υποσυνείδητο κουβαλά όλες τις πληγές ολόκληρη τη ζωή του.

Γι΄ αυτό, αν πω, “έτσι όπως είσαι, είσαι Θεός,” δεν μπορείς να το πιστέψεις. Αφού δεν είσαι καν καλός, πώς μπορείς να είσαι Θεός; Θεός σημαίνει κι υπέρτατο καλό. Δεν είσαι καλός ούτε με τα συνηθισμένα δεδομένα. Πώς μπορείς να είσαι Θεός; Δεν θα με ακούσεις, θα πας σε κάποιο δάσκαλο που θα σε καταδικάσει, που θα πει ότι είσαι ένοχος, ότι είσαι ένας μεγά­λος αμαρτωλός. Τότε θα ησυχάσεις, θα έχει δίκιο γιατί έτσι αισθάνεσαι καλά. 

Αυτή είναι η αιτία που προσκυνάς τους ανθρώπους που σε καταδικάζουν, που σε κοιτάζουν σαν να ήσουν σκουλήκι, άσχημος, βρωμερός. Αν δεις κάποιον άγιο να ακολουθείται από πολλούς, έναν αποκαλούμενο άγιο, ο λόγος είναι πάντα ο ίδιος. Θα καταδικάζει τους πάντες. Θα λέει: είστε αμαρτωλοί κι αν δεν με ακούτε, θα πάτε στην κόλαση.” Αισθάνεσαι ότι έχει απόλυτο δίκιο, γιατί αυτό είναι και το δικό σου αίσθημα, συμφωνεί μαζί σου. Έτσι, κάθε φορά που σε καταδικάζει αισθάνεσαι καλά.

Τι ανοησία! Και δεν αισθάνεσαι καλά όταν κάποιος λέει, “Είσαι καλός και αποδέχομαι, ό,τι κι αν είσαι, όπως είσαι. Η θεϊκότητα διάλεξε αυτόν τον τρόπο να υπάρξει, η θεϊκότητα διάλεξε αυτό τον τρόπο να είναι μέσα σου, αυτός είναι ο τρόπος που το θεϊκό υπάρχει μέσα σου. Και το δέχομαι, δεν απορρίπτω κανένα μέρος. Δέχομαι τη σεξουαλικότητα σου, το θυμό σου, δέχομαι το μίσος σου, τη ζήλια σου. Σε δέχομαι στην ολότητά σου, επει­δή μέσα από αυτή την αποδοχή, όταν είσαι ολοκληρωμένος, θα συμβεί η ενότητα. Και εκείνη η ενότητα πηγαίνει αμέσως πέρα από κάθε ζήλια, πέρα από κάθε θυμό, πέρα από κάθε σεξουαλικότητα, πέρα από κάθε απλη­στία. Κανένας δεν μπορεί να μεταμορφώσει την απληστία. Πρέπει κανείς να γίνει ένα και τότε συμβαίνει η μεταμόρφωση.”

Osho

Ο Σπόρος του Σιναπιού