Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων

Μ’ αρέσει να βάζω τελείες...

Πολλές μικρές τελίτσες που δείχνουν ότι τίποτα δεν σταματά... 

Η ζωή δεν βάζει ποτέ τελεία. Πώς να βάλει τελεία στην δημιουργία, στον Έρωτα, στην Αγάπη. Τελειώνει μάτια μου η Αγάπη; 
Μπορεί να τελειώνει μια δουλειά όμως η ικανότητα για δημιουργία δεν σταματά

Μπορεί να τελειώνει μια σχέση όμως ο έρωτας δεν σταματά...

Μπορεί να τελειώνει ένα χάδι, μια αγκαλιά όμως η αγάπη δεν σταματά...

Η ζωή δεν βάζει τελείες γιατί ρέει κυκλικά...

Ένας ερωτικός σύντροφος μπορεί να φύγει...        
Εε! Και! 

Μήπως δεν θα ξαναζήσεις ηλιοβασιλέματα αγκαλιά με ένα άλλο πρόσωπο; Μήπως δεν θα ξανασκιρτήσει η καρδιά σου, δεν θα αγγιχτείς, δεν θα ξαναγγίξεις, δεν θα ξανανιώσεις ρίγη στο σώμα σου;

Μια επαγγελματική συνεργασία, μια δουλειά σταματά...  
Εε! Και! 

Μήπως τελείωσε κι η ζωή σου και δεν μας το λες. Το αντίθετο μάλιστα. Όλο το Σύμπαν ανοίγεται μπροστά σου με άπειρες διαφορετικές δυνατότητες αρκεί να είσαι ανοικτός να τις δεις...

Μια φιλία τελειώνει...            
Εε ! Και! 

Οι άνθρωποι δεν είναι αυτοκόλλητα. Ο καθένας βαδίζει το μονοπάτι του ακολουθώντας το κάλεσμα του. Σημασία έχουν οι στιγμές που ζήσαμε, η γεύση που μας άφησαν στα χείλη και η συνειδητοποίηση του ποιοι είμαστε και που πάμε...

Όταν κλείνει ένας κύκλος στη ζωή σου σημαίνει ότι έχουν ολοκληρωθεί και τα μαθήματα που χρειαζόταν να πάρεις. Τότε η Ζωή σε παίρνει μαλακά στις φτερούγες της και σε ανεβάζει ¨σπειρωτά¨ σε ένα άλλο κύκλο πιο όμορφο και συνειδητό γιατί τον πλημμυρίζει η ομορφιά της ωριμότητας. Η ομορφιά της προηγούμενης εμπειρίας...

Και τα ¨σπειρωτά¨ σου ταξίδια θα συνεχίζονται πλουτίζοντας το Νου και την Καρδιά σου, κάνοντας πιο ανάλαφρη την Ψυχή σου...

Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων

Όλοι μου λένε: 
Μη δίνεις πολλά, κράτα λίγο και για σένα, μη δίνεσαι από την αρχή, κοίτα πρώτα πως θα εξελιχτούν τα πράγματα...

Και όλο αυτό σημαίνει μην αγαπάς πολύ, μην ερωτεύεσαι πολύ, μην αγκαλιάζεις πολύ, μην αφήνεσαι πολύ...

Μην χαρίζεις αν δεν πάρεις υπογραφή στο πιστοποιητικό της Ζωής ότι ο άλλος, οποιοσδήποτε είναι αυτός (σύντροφος, φίλος, συνεργάτης, συνάνθρωπος, μαθητευόμενος, θεραπευόμενος...), θα είναι συνεπής...

Συνεπής σε τι ρωτάω εγώ, στην αγάπη στο μοίρασμα, στην παρουσία, στην κατανόηση...

Δεν δίνει πιστοποιητικά η Ζωή μάτια μου. Δεν παρέχει εγγυήσεις. Αυτή είναι η μαγεία της, η ομορφιά της. Ποιος σου είπε ότι πρέπει να δώσεις για να νιώσει καλά ο άλλος, να σε αναγνωρίσει, να σε θαυμάσει να σου πει ευχαριστώ...

Για σένα δίνεις. Για να παραμείνεις ολόκληρος άνθρωπος. Για να γεμίζεις με ενέργεια και να χαίρεσαι την κάθε στιγμή της ζωής σου. Να παραμένεις ζωντανός και να ρέεις μέσα στο χρόνο...

Αυτό το κόψε-ράψε των συναισθημάτων μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Άνθρωποι μισοί, με μισά συναισθήματα να περιμένουν μικρές μπουκιές Ζωής...

Εε! Όχι λοιπόν, εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό γιατί θέλω να ζω ολοκληρωτικά. Να αναπνέω Ζωή και να την αισθάνομαι να κυλά μέσα σε κάθε κύτταρο μου. 
Κι αν θες να ξέρεις μάτια μου ο μόνος τρόπος να παραμένεις ζωντανός και να ξεγελάς τον χρόνο είναι να δίνεσαι ολοκληρωτικά. Θυμάσαι τότε που ήσουν παιδί και αυθόρμητα λειτουργούσες έτσι. Δεν υπήρχαν τότε περικοπές στα συναισθήματα, στις αγκαλιές, στο παιχνίδι. Υπήρχε μόνο το Ζω!

Έλα λοιπόν Ζήσε μαζί μου! 

Ζήσε μαζί μας…

namaste

despoina palamari