Συχνά ακούμε φράσεις όπως: «ο θάνατος είναι η στιγμή της αλήθειας» ή «ο θάνατος είναι η στιγμή που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό μας».
Άνθρωποι που έχουν βιώσει επιθανάτιες εμπειρίες αναφέρουν ότι η ζωή τους περνάει μπροστά από τα μάτια τους και ότι συχνά τους γίνονται ερωτήσεις όπως:
Άνθρωποι που έχουν βιώσει επιθανάτιες εμπειρίες αναφέρουν ότι η ζωή τους περνάει μπροστά από τα μάτια τους και ότι συχνά τους γίνονται ερωτήσεις όπως:
«Τι έκανες μέχρι τώρα στην ζωή σου;» ή «τι έκανες για τους άλλους;» ή «τι έκανες για τον εαυτό σου πραγματικά;»
Με το θάνατο είτε μας αρέσει είτε όχι, το εγώ πεθαίνει και η αληθινή μας φύση αποκαλύπτεται. Τη στιγμή του θανάτου μας, μας αποκαλύπτονται και οι δυο όψεις της ύπαρξης μας ταυτόχρονα. Η απόλυτη και η σχετική μας φύση. Το πώς είμαστε πραγματικά και το πώς ήμασταν σε αυτή τη ζωή.
Με το θάνατο είτε μας αρέσει είτε όχι, το εγώ πεθαίνει και η αληθινή μας φύση αποκαλύπτεται. Τη στιγμή του θανάτου μας, μας αποκαλύπτονται και οι δυο όψεις της ύπαρξης μας ταυτόχρονα. Η απόλυτη και η σχετική μας φύση. Το πώς είμαστε πραγματικά και το πώς ήμασταν σε αυτή τη ζωή.
Ένας νεαρός με το όνομα Χανκ στο βιβλίο “Ζωή μετά τη Ζωή” μας λέει ότι τραυματίστηκε βαριά σε αυτοκινητιστικό ατύχημα όταν ήταν δεκαεννέα χρονών. Βρέθηκε σε ένα δωμάτιο μαζί με κάποια φωτεινά όντα όταν μπήκε μέσα στο χώρο ένα φωτεινότερο Ον που τον ρώτησε αν ξέρει που βρίσκεται. Στην καταφατική απάντηση του Χανκ ήρθε μια άλλη ερώτηση. «Ποια είναι η απόφασή σου;»
Αυτή η ερώτηση ήταν σαν να ξεκλείδωσε τον χρόνο και άρχισε να θυμάται ολοκάθαρα ότι είχε ζήσει από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτό που τον φόβισε είπε ήταν πως όλοι όσοι ήταν μέσα στο δωμάτιο γνώριζαν τα πάντα. Τα “καλά” και τα “κακά”. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Δεν μπορούσε να τους κρύψει τίποτα.
Μετά από αυτή την ανασκόπηση ο Χανκ απέκτησε μια εντελώς νέα αντίληψη για τα σημαντικά πράγματα. Συνειδητοποίησε όπως είπε, ότι υπάρχουν πράγματα που κάθε άτομο που στέλνεται στη γη χρειάζεται να τα καταλάβει και να τα μάθει. Να ανακαλύψει πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι οι ανθρώπινες σκέψεις και η αγάπη κι όχι τα υλικά αγαθά. Πως χρειάζεται να μοιράζεται περισσότερη αγάπη και ν’ αγαπά πιο πολύ τον συνάνθρωπο του. Να αντιληφθεί πως το κάθε τι που κάνει στη ζωή καταγράφεται και πως αν εκείνη τη στιγμή το προσπεράσει χωρίς να το σκεφτεί, πάντα θα υπάρχει μια στιγμή αργότερα, που θα το συναντήσει.
Είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για κάθε μια από τις περασμένες μας πράξεις, λόγο και σκέψεις καθώς και για όλες τις συνήθειες που καταγράφτηκαν στο αιθερικό μας σώμα.
Αυτή η ερώτηση ήταν σαν να ξεκλείδωσε τον χρόνο και άρχισε να θυμάται ολοκάθαρα ότι είχε ζήσει από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αυτό που τον φόβισε είπε ήταν πως όλοι όσοι ήταν μέσα στο δωμάτιο γνώριζαν τα πάντα. Τα “καλά” και τα “κακά”. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Δεν μπορούσε να τους κρύψει τίποτα.
Μετά από αυτή την ανασκόπηση ο Χανκ απέκτησε μια εντελώς νέα αντίληψη για τα σημαντικά πράγματα. Συνειδητοποίησε όπως είπε, ότι υπάρχουν πράγματα που κάθε άτομο που στέλνεται στη γη χρειάζεται να τα καταλάβει και να τα μάθει. Να ανακαλύψει πως το πιο σημαντικό πράγμα είναι οι ανθρώπινες σκέψεις και η αγάπη κι όχι τα υλικά αγαθά. Πως χρειάζεται να μοιράζεται περισσότερη αγάπη και ν’ αγαπά πιο πολύ τον συνάνθρωπο του. Να αντιληφθεί πως το κάθε τι που κάνει στη ζωή καταγράφεται και πως αν εκείνη τη στιγμή το προσπεράσει χωρίς να το σκεφτεί, πάντα θα υπάρχει μια στιγμή αργότερα, που θα το συναντήσει.
Είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για κάθε μια από τις περασμένες μας πράξεις, λόγο και σκέψεις καθώς και για όλες τις συνήθειες που καταγράφτηκαν στο αιθερικό μας σώμα.
«Ένιωσα κάθε συναίσθημα που είχα νιώσει στη ζωή μου», συνεχίζει στην αφήγηση του ο Χανκ. «Τα μάτια μου έδειχναν όλους τους τρόπους που αυτά τα συναισθήματα με είχαν επηρεάσει. Τι είχα κάνει στη ζωή μου για να επηρεάσω και τη ζωή των άλλων χρησιμοποιώντας σαν μέσο σύγκρισης το συναίσθημα της καθαρής αγάπης που με τύλιγε. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις το εαυτό σου από την σκοπιά του πόση αγάπη μοίρασες στους άλλους».
Μια γυναίκα μιλώντας κι αυτή για την επιθανάτια εμπειρία της είπε; Είναι πραγματικά εκπληκτικό να είσαι εσύ ο κριτής του εαυτού σου. Γνωρίζεις ότι σου έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες αλλά εσύ, είσαι σε θέση να συγχωρέσεις τον εαυτό σου γιατί δεν έκανες αυτά που έπρεπε να κάνεις όταν ζούσες; Θα μπορέσεις να συγχωρέσεις τον εαυτό σου; Αυτή είναι η Κρίση!Αυτό λέγεται “στάδιο ανασκόπησης“ στις εμπειρίες των κλινικά νεκρών και θα μπορούσε να καταγραφεί σαν το σημείο συνάντησης του μονοπατιού της αγάπης με το μονοπάτι της κατανόησης. Στις περισσότερες από αυτές τις εμπειρίες έχει καταγραφεί το υπέρλαμπρο φως που τύλιξε τους “ταξιδευτές“ όπως και η ολοκληρωτική γαλήνη, αγάπη, ομορφιά, σοφία και ευδαιμονία που ένιωσαν. Μέσα σε αυτή την ευδαιμονική κατάσταση αναφέρονται και οι εκπληκτικές ικανότητες διόρασης και ψυχικής ή σωματικής θεραπείας που ανακάλυψαν ότι είχαν.
Όμως δεν χρειάζεται προκειμένου να βιώσουμε αυτές τις καταστάσεις ευδαιμονίας και εγρήγορσης να φτάσουμε στο θάνατο. Η Ζωή είναι ένα δώρο που μας έδωσε ο Θεός. Δεν τη δημιουργήσαμε εμείς και δεν μας ανήκει. Αυτό που οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε, είναι να δημιουργήσουμε με τις σκέψεις και τις πράξεις μας τέτοιες καταστάσεις φωτός και αγάπης στη καθημερινότητα μας, ώστε να απολαμβάνουμε καθημερινά μια Ευδαιμονική Ζωή.
namaste
δέσποινα παλαμάρη
