Φόβος

Η ιστορία που ακολουθεί είναι εμπειρία ζωής και μοιράσμα καρδιάς μέσα από ένα ιδιαίτερο ταξίδι της Νεο-Κρανοϊερής Θεραπείας. Ένα ταξίδι που δεν μοιάζει με κανένα άλλο...

Σε αυτά τα ιδιαίτερα ταξίδια της Κρανοϊερής μπορείς να ταξιδέψεις είτε στο φως και την γαλήνη είτε στην αρμονία και την χαλάρωση είτε μέσα στο εσωτερικό σου σύμπαν όπου θα αφυπνιστεί ο Εσωτερικός σου Θεραπευτής για να έρθει στην επιφάνεια. Μπορεί ακόμη να κάνεις  ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, σε εκείνες τις ιδιαίτερες στιγμές που στιγμάτισαν και προγραμμάτισαν την πορεία του καθενός μας.

Φόβος
Η μουσική με ταξίδευε με ένταση και με γύριζε στο παρελθόν. Άρχισαν να έρχονται εικόνες άγνωστες που μου δημιουργούσαν φόβο και φρίκη…
Βρέθηκα ξαφνικά σ’ ένα χώρο βασανιστηρίων. Αλυσίδες, μαστίγια, πυρωμένα σίδερα, το βασίλειο της φρίκης... 

Βρισκόμουν αλυσοδεμένη σ’ ένα κελί υγρό και σκοτεινό που μύριζε μούχλα και θάνατο. Ένας τεράστιος σιδερένιος κρίκος με μια κοντή χοντρή αλυσίδα με κρατούσε από το δεξί μου πόδι κολλημένη στο χώμα. Το σώμα μου ταλαιπωρημένο, πληγιασμένο, μαστιγωμένο, με μεγάλα σημάδια από καμένο σίδερο βρισκόταν εκεί, να αιωρείται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.
Διψούσα πολύ, όμως απέφευγα να πιω αυτό το απαίσιο υγρό που μου άφησαν μέσα στο τσίγκινο κύπελο. Εκείνοι σκληροί κι αδυσώπητοι, βάναυσοι κατά τ’ άλλα «φωτισμένοι» άνθρωποι που είχαν σκοπό να οδηγήσουν τους άλλους ανθρώπους κοντά στην αλήθεια, την αγάπη, τον Θεό. Το μόνο όμως που κατάφερναν ήταν να οδηγούν τον κόσμο στο μίσος, στο σκοτάδι και την πυρά.
Αυτούς πολεμούσα και γι’ αυτό βρισκόμουν σ’ αυτό το κελί. Περίμεναν από εμένα να φανερώσω τους συνεργάτες μου και να ομολογήσω τις πράξεις μου. Προτιμούσα τον θάνατο. Άλλωστε για μένα ο θάνατος φάνταζε ο «λυτρωτής». Μου άνοιγε τον δρόμο για την απελευθέρωση της ψυχής, την απομάκρυνση του πόνου και το πλησίασμα στο Θεό.
Παρακαλούσα την Παναγία να μου φέρει τη λύτρωση. Υπήρχε όμως μια ελάχιστη φωνούλα μέσα μου που με κινητοποιούσε ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση να ψάξω, να δοκιμάσω να ξεφύγω από τα δεσμά μου. Να βρω έναν τρόπο να ελευθερωθώ. Εξαντλημένη, αλλά με μεγάλη να ξεφύγω είτε προς τη ζωή, είτε προς το θάνατο το προσπάθησα.
Τραβούσα το πόδι μου, για να το ελευθερώσω από τον κρίκο με τρομαχτική δύναμη, απίστευτη για ένα τόσο αδύναμο σαρκίο.
«Παναγία μου βοήθα με να ελευθερωθώ.», ικέτεψα...
 

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο κρίκος ήταν μακριά από μένα. Σύρθηκα προς τα εκεί με όσες δυνάμεις μου απέμειναν, ψάχνοντας να βρω έναν τρόπο να ξεφύγω. Κατέληξα να βρίσκομαι κουλουριασμένη, τελείως εξουθενωμένη πίσω από την πόρτα. Οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν...
 

Σήκωσα το βλέμμα ψηλά προς τον ουρανό. Είχε ανοίξει και φως κατέβαινε από εκεί μέχρι κάτω στο κελί μου. Πανέμορφοι άγγελοι παρουσιάστηκαν. 

Ένας από αυτούς ήρθε σε μένα. Χαμογέλασε γλυκά και πιάνοντάς με από τα χέρια με τράβηξε ψηλά. Αφέθηκα να γλιστρήσω απαλά μαζί του μέσα στο ουράνιο φως. Το σώμα μου έλαμπε...

«Τι σχέση έχει αυτό που βίωσες τώρα με την καθημερινότητά σου και πώς νιώθεις το σώμα σου;» ακούστηκε μια φωνή να με ρωτάει από το πουθενά.
Ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν. Ο φόβος μου να ζήσω πραγματικά ήταν τα δεσμά στο δεξί μου πόδι. Όλες οι πληγές στο σώμα μου ήταν τ’ αποτελέσματα των πράξεών μου που καθοδηγούνταν απ’ αυτόν και οι βασανιστές μου ήταν τα «πρέπει» που με κρατούσαν καθηλωμένη.  

 Άρχισα να κλαίω και να ψιθυρίζω πως ότι κι αν έκανα ο νους μου με επηρέαζε.

«Όχι», είπε δυνατά ο Νους. Εγώ θέλω να είσαι ελεύθερη και να ζεις πραγματικά τη ζωή σου. Να μην την αφήνεις να σε προσπερνά. Δεν θέλω να είμαι αφέντης κανενός. Οι επιλογές είναι δικές σου.
«Έχει δίκιο» είπε η Καρδιά που παρουσιάστηκε κι αυτή στο προσκήνιο κοιτάζοντάς με με κατανόηση κι αγάπη. «Οι επιλογές είναι μόνο δικές σου.»

Τα έχασα. Τελικά ο βασανιστής του εαυτού μου ήμουν μόνο εγώ. Ο φόβος του να ζήσω πραγματικά μου βάζει όρια και δυστυχώς έχω εκπαιδευτεί καλά σ’ αυτά. Όρια στη χαρά, στον έρωτα, στο άγγιγμα, στη λύπη, στο θυμό... 

Μικρές γεύσεις, μπουκιές ζωής, έτσι έχω μάθει να ευχαριστιέμαι.   

Κοίταξα τον Νου και την Καρδιά καταλαβαίνοντας με ακρίβεια το παιχνίδι που έπαιζα ως τώρα. Το φως από τον ουρανό απλώθηκε και γέμισε το σώμα μου δείχνοντάς μου ότι ευτυχώς έχω την επιλογή στη ζωή.

namaste

Δέσποινα Παλαμάρη