Βιωματικές εμπειρίες

Πίσω από την Πόρτα του Άγνωστου...

Βρίσκομαι μπροστά στην πόρτα και είμαι έτοιμη να χτυπήσω το κουδούνι. Περιέργεια, ανασφάλεια, φόβος με πλημμυρίζουν και έρχεται να προστεθεί σε αυτά η διστακτικότητα.
-Άραγε είναι σωστό που βρίσκομαι εδώ πέρα; αναρωτιέται το μυαλό μου.
-Η πρόκληση και η ανταπόκριση είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της ζωής! Είναι δικά σου λόγια αυτά, τα ξέχασες; φωνάζει μια άλλη φωνούλα μέσα μου, η φωνή της καρδιάς μου.

Ταξιδεύω στον χρόνο πίσω όταν ένιωθα ότι κάτι δεν «πήγαινε καλά» με μένα. Είχα αρρυθμίες και διαταραχές στο στομάχι και στην αναπνοή. Γενικά το σώμα μου ήταν βαρύ και είχα μελαγχολική διάθεση.

Το σώμα είναι το «σπίτι» του νου, των συναισθημάτων και της ψυχής. Όταν η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται τότε δημιουργείται μια ανισορροπία στο σπίτι μας. Το συναίσθημα εγκλωβίζεται και το σώμα χάνει την δύναμη και το θέλω του. Σταματά η αρμονική σχέση μεταξύ τους και δημιουργείται μια έλλειψη επικοινωνίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκδηλώνονται στο σώμα μας ψυχοσωματικές ασθένειες. Μέσω των συμπτωμάτων, δηλαδή των σωματικών πόνων που παρουσιάζονται, το σώμα, εκφράζει την καταπίεση που δέχεται η ψυχή και δημιουργεί την ανάγκη να βρεθεί η αλήθεια από εμάς τους ίδιους.
Η Νεο-Κρανιοϊερή Θεραπεία μας προσφέρει την ευκαιρία κάνοντας ένα «ταξίδι» στο σώμα, να επικοινωνήσουμε μαζί του, να αναγνωρίσουμε τα θέλω του και να δημιουργήσουμε μια αρμονική σχέση μεταξύ του νου, του συναισθήματος και της ψυχής. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να επαναφέρουμε την ισορροπία στο «σπίτι» μας....
Αυτό ήταν ένα άρθρο για την Νεο-Κρανιοϊερή θεραπεία που έπεσε πριν λίγες μέρες στα χέρια μου και με αφύπνισε. Ένιωσα ότι κάτι μέσα μου ενεργοποιήθηκε και μου «χτύπησε καμπανάκι». Αυτό το κάτι με οδήγησε να κλείσω ραντεβού και να βρίσκομαι αυτή την στιγμή μπροστά στην πόρτα που πίσω της έχει το «άγνωστο».

Πατάω το κουδούνι και περιμένω. Η πόρτα ανοίγει και παρουσιάζεται μπροστά μου ένας άνθρωπος με φωτεινό χαμόγελο και δύο μάτια γεμάτα κατανόηση. Με καλωσορίζει με ζεστή φωνή και με οδηγεί στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού. Στην καρδιά του Αγνώστου.
Είχαμε μιλήσει πριν δύο μέρες στο τηλέφωνο και χαίρομαι που, αυτό που γεννήθηκε μέσα μου ακούγοντας την φωνή του, μου το επιβεβαιώνει τώρα η παρουσία του. Όσο περνούσαν τα λεπτά βλέποντας την ματιά του αυτό το κάτι έγινε εμπιστοσύνη! Ξαπλώνω στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια. 

Το άγγιγμά του και η φωνή του έχουν ζεστασιά και νιώθω ότι με συνοδεύουν στην καινούργια κατάσταση που δημιουργείται.
Άφησε την αναπνοή σου ελεύθερη να ταξιδέψει στο σώμα σου. Άρχισε να το αισθάνεσαι και να παρατηρείς κάθε τι που συμβαίνει σ’ αυτό, τον άκουσα να
μου λέει. Αφέθηκα στις οδηγίες του. 

Ένιωσα το σώμα μου να χαλαρώνει και να βυθίζεται. Διάφορες εικόνες άρχισαν να έρχονται μπροστά μου. Ήταν σαν να τις έβλεπα με κάποιο εσωτερικό μάτι, περίπου όπως στα όνειρα, ενώ ταυτόχρονα ήμουν ξύπνια και συνειδητή. Με το πρώτο κιόλας άγγιγμα χάθηκα στο σώμα του κι έκανα ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Πήγα στην εποχή που ήμουν μωρό. Άρχισα να αισθάνομαι σαν μωρό. Στην αρχή γελούσα, έπαιζα κι ένιωθα στην ανάγκη να αρχίσω τις τούμπες. Μετά κουλουριάστηκα κι άρχισα να κλαίω και να παραπονιέμαι ότι νιώθω μόνο μου και ότι δεν με προσέχουν. 
Παρουσιάστηκε τότε η Δέσποινα του παρόντος, που ήταν θυμωμένη με την ύπαρξη αυτού του μωρού. Αυτό ζούσε μέσα στην καρδιά της και η ύπαρξή του την ενοχλούσε γιατί την μαλάκωνε ενώ αυτή ήθελε να είναι σκληρή. Το μωρό συνέχισε να κλαίει και να στενοχωριέται που η Δέσποινα –γυναίκα δεν το πρόσεχε και δεν το αγαπούσε. Αυτή έβλεπε αυτό το κλαψιάρικο και μυξιάρικο μωρό και θύμωνε περισσότερο.

Αργότερα το μωρό έγινε ένα κοριτσάκι 3-4 χρονών με ξανθά σγουρά μαλλιά, τεράστια μάτια κι ένα φωτεινό χαμόγελο. Άρχισα να αισθάνομαι όπως τότε, γλυκιά και χαρούμενη. Έκανα χίλια δυο παιχνίδια με το σώμα μου γελώντας και νιώθοντας ευχαρίστηση. Η Δέσποινα-γυναίκα δεν ήθελε να υπάρχει ούτε αυτό το κοριτσάκι στην καρδιά της γιατί δεν αποδεχόταν την συμπεριφορά του. Κάτι όμως γλύκανε μέσα της, σαν να επηρεάστηκε από το χαμόγελό του κι άρχισε να γίνεται πιο δεκτική σ’ αυτό.   

Μετά από λίγα λεπτά παρουσιάστηκε το κοριτσάκι των 10 χρόνων. Ένα ατίθασο παιδάκι χαρούμενο και γεμάτο ζωντάνια. Γελούσε συνέχεια κι όταν κάποια στιγμή προσπαθώντας να κάνει τούμπα πάνω στο κρεβάτι, το εμπόδισαν, έβαλε τις φωνές και πείσμωσε. Η Δέσποινα θύμωσε μαζί του. Εκείνη ήταν γυναίκα. Δεν μπορούσε να επιτρέψει σ’ αυτό το παιδί να την κυριεύει και να την κάνει να φέρεται μ’ αυτό τον τρόπο.
Αυτά της έλεγαν κι εκείνη τα πίστευε. Δεν ήθελε ούτε να το αγαπήσει, ούτε να το αγκαλιάσει, ούτε να το αποδεχτεί.
 
Ξαφνικά το παιδί έγινε γυναίκα. Όμορφη και λαμπερή με χαμόγελο στο πρόσωπο και στην καρδιά της. Ήρεμη, γαλήνια και τρυφερή. Πόσο όμορφη ήταν! 

Συνειδητοποίησα ότι αυτή η γυναίκα ήταν πάλι η Δέσποινα, που όμως είχε δεχτεί το παιδί μέσα της και που το άφηνε να εκδηλώνεται. Αυτή δεν ένιωθε ποτέ μοναξιά γιατί είχε την καρδιά της γεμάτη. 
Την ζήλεψα και την αγάπησα. Ένιωσα την ανάγκη να γίνω ένα με αυτήν. Εκείνη το άκουσε, το δέχτηκε κι άνοιξε την αγκαλιά της. Της υποσχέθηκα ότι θα την αφήσω ν’ ανθίσει και να λάμψει μέσα μου και ότι θα αφήνομαι στα παιχνιδίσματα και τη χαρά.
«Ποτέ ξανά μόνη και θλιμμένη» της είπα. «Πάντα μαζί, χαμογελαστές και λαμπερές».
 

Η συνεδρία τελείωσε και το μήνυμα που πήρα ήταν ξεκάθαρο. Οι εικόνες που ξεπήδησαν από το σώμα μου, μέσα από το ασυνείδητο, έφεραν στο φως το πώς φέρομαι εγώ στον εαυτό μου στην καθημερινότητα.
Πόσα πολλά «πρέπει» στήνω γύρω μου, πόσες ενοχές κτίζω και πόσα όχι παρεμβάλλω στα θέλω μου, φτιάχνοντας ένα τείχος τόσο μεγάλο και δυνατό που με απομακρύνει από τον πραγματικό μου εαυτό και την εσωτερική μου αλήθεια.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σώμα μου να αντιδρά σ’ αυτή την κατάσταση. Με ενοχλήσεις ή διαταραχές στην καρδιά, στο στομάχι και στην αναπνοή προσπαθεί να με αφυπνίσει ώστε να κοιτάξω μέσα μου και να συνειδητοποιήσω το «παιχνίδι» που παίζω με τον εαυτό μου καταπιέζοντάς τον.
 

Αυτή την πρώτη συνεδρία ακολούθησαν κι άλλες πολλές. Οι συνεδρίες έγιναν μαθήματα και αργότερα ήρθαν οι εξετάσεις και το πτυχίο μου στην Νεο-Κρανιοϊερή θεραπεία. Τώρα πια είμαι και εγώ ένας συνοδοιπόρος που συντροφεύει τον κάθε «ταξιδιώτη» που ξαπλώνει στο κρεβάτι του «κράνιο» επιζητώντας να ανακαλύψει την εσωτερική του αλήθεια.
Παρόλα αυτά μέχρι τώρα δεν έχω σταματήσει τα ταξίδια μου και τις βουτιές μου στην λίμνη του ασυνειδήτου και θυμάμαι με πολύ αγάπη εκείνη την πρώτη φορά που συνάντησα το μικρό Δεσποινάκι και την Δέσποινα –γυναίκα που έδινε χώρο σε αυτό το παιδί στην καρδιά της...

 

δέσποινα παλαμάρη

namaste