Tο δένδρο της ζωής μας

Πόσο όμορφο θέαμα είναι ένα δένδρο δυνατό, με γερές ρίζες βαθιά στην γη, πλούσιο θρεπτικό χώμα κατάλληλο για την ανάπτυξη του, με ευωδιαστά, άνθη, ζουμερούς καρπούς, γερούς σπόρους, σε μια περίοπτη θέση σε ένα κήπο, περιποιημένο αρμονικό, με καταπράσινα φύλλα να συλλέγουν την ενέργεια του ήλιου με πλούσια κλαδιά να στηρίζονται σε ένα όρθιο ισχυρό κορμό που έχει προστατευτεί μέχρι να μεγαλώσει με κάποια στηρίγματα, τα οποία μετά χρειάζεται να αφαιρεθούν για να μην το εμποδίζουν!

Πόσο λυπηρό θέαμα είναι ένα δέντρο καχεκτικό ξεριζωμένο, παραπεταμένο ξεχασμένο κάπου με λιγοστά φύλλα και ένα κορμό τσαλαπατημένο, χωρίς άνθη, χωρίς καρπούς, χωρίς προστασία μέχρι να μεγαλώσει, χωρίς λίπασμα, χωρίς φροντίδα, σε ένα κήπο χωρίς αρμονία χωρίς άξιο κηπουρό.

Χρειάζεται να μελετήσουμε το δένδρο της ζωής μας και να γίνουμε καλοί κηπουροί και όμορφα δένδρα προσέχοντας και φροντίζοντας και τον εαυτό μας και τα άλλα δέντρα.

Χρειάζεται ο κορμός να μεγαλώσει σιγά σιγά και να στηρίζει το δένδρο πλέκοντας τα κλαδιά και τα φύλλα γύρω του. Αυτός ο κορμός είναι το κέντρο του, το σημείο στήριξης του, η κάθετη δύναμη που υψώνεται από τη γη και φθάνει επικοινωνεί με το ουρανό.

Αν ο κορμός αποκοπεί, διαβρωθεί από τις ρίζες και την τροφοδοσία τους, το δέντρο πεθαίνει. Οι ρίζες του κάθε δέντρου μπορεί να είναι διαφορετικές και να πλέκονται σε ένα προσωπικό, εθνικό και συλλογικό νησί, χωρίς να αλληλοκαταστρέφονται μεταξύ τους αλλά, να αλληλοϋποστηρίζονται προς χάριν του δέντρου. Είναι το σημείο αναφοράς του και το βρίσκει κανείς μετά από πολύ προσπάθεια, πολλά λάθη και πολύ κόπο.

Όταν αρχίζει να θυμάται τον εαυτό του, ποιος είναι και που πρέπει να φθάσει. Καταλαβαίνει χωρίς κέντρο βάρους θα παραδέρνει συνέχεια στα άγρια κύματα που θα τον πηγαίνουν εδώ και εκεί γιατί δεν έχει στόχο, δεν έχει προορισμό δεν ξέρει ποιος είναι. Το κέντρο βάρους μιας κινητικής ισορροπίας, όχι στατικής αδράνειας, δεν είναι μια εμμονή ούτε η πεποίθηση πίστης μιας απόλυτης αλήθειας που κατά την διάρκεια της πεπερασμένης ανθρώπινης ζωής είναι μάταιο να υπερασπιστεί κανείς, αλλά είναι ένα σημείο αναφοράς που ο πολεμιστής θυμάται πάντα για να μη χαθεί.

Και είναι η προτίμηση της καρδιάς του, η αγάπη του, η κλίση του. Η επιλογή του σημείου γίνεται πολύ προσεκτικά, γιατί θα αποτελεί πάντα το φιλτράρισμα των όσων ακούει και βλέπει και πρέπει να είναι δυνατό για να αντέχει, να εξηγεί να είναι ευρύ και να περιλαμβάνει πολλά. Να χρησιμεύει σαν μια πυξίδα και ένα είδος χάρτη για τους δρόμους, τις παγίδες τους κινδύνους ενός δύσκολου ταξιδιού, καλύπτοντας τόσο την λογική όσο και την σιωπηλή γνώση της διαίσθησης.

(web)

Αυτό είναι και το όραμα μου... 

Κάθε ένας από μας να ανακαλύψει τις ρίζες του μέσα στην κοιλιά του, πάντα σε σύνδεση με την μάνα Γη και να ανυψώσει τα ανθισμένα κλαδιά του στον ουρανό....

namaste
despoina palamari