Εγώ και ο φόβος μου

Μια ιστορία με μεγάλη σημασία...

"Πως μπόρεσες να απελευθερωθείς από τον δαίμονα της απελπισίας;" ρώτησε ο Δάσκαλος.
"Τον σκότωσα, νομίζω" απάντησε ο μαθητής.
"Σκότωσες τον δαίμονα;"
"Τον σκότωσα, έτσι νομίζω."
Ο Δάσκαλος χαμήλωσε το βλέμμα του και κοιτούσε το δάπεδο για μια ολόκληρη αιωνιότητα...
"Εάν σκότωσες, σκότωσες ένα μέρος του εαυτού σου".
"Του εαυτού μου;"

"Ναι, του εαυτού σου. 

Εμείς είμαστε οι δαίμονες μας και εάν τους σκοτώσουμε είναι γιατί δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Ξέρεις πως ήταν ο δικός μου δαίμονας; Ήταν τρομακτικός. Μεγάλος, τεράστιος, θεόρατος, σκέπαζε όλο τον ουρανό. Καταστροφικός σαν το χειρότερο όπλο μάχης, κακός σαν στρατός του Σατανά, δόλιος σαν την χειρότερη ψυχή.  Ήταν ο θάνατος, ήταν ένας κήπος μετά από το πέρασμα εκατομμυρίων ακρίδων, άγονος όσο η μεγαλύτερη έρημος, φορτωμένος με κεραυνούς σαν τυφώνας, ισχυρός σαν την μεγαλύτερη θάλασσα, καταστροφικός όπως μπορεί να είναι ο πόνος.

Θυμάμαι πως προσπάθησα με κάθε τρόπο και μέσο να τον σκοτώσω. Έψαξα και αναζήτησα Δασκάλους μέχρι πέρα από το Σύμπαν, για να μου δείξουν και να μου πουν πως θα μπορούσα να το κάνω, αλλά κανείς δεν μου απάντησε...κανένας!

Ένα βράδυ κρύφτηκα μέσα σε μια σπηλιά πολύ βαθιά, αποφασισμένος να τον σκοτώσω ή να πεθάνω. Εκείνος ήρθε, με έψαχνε. Τον παρατηρούσα από ένα κρυμμένο μέρος, δεν με είχε δει ακόμα. Την στιγμή την οποίαν γύριζε το βλέμμα του προς τα εμένα, ένα ελάφι που είχε κρυφτεί στην σπηλιά για να γεννήσει το μικρό της, έγινε αντιληπτό εξ αιτίας των πόνων του τοκετού...

Εκείνος γύρισε το βλέμμα του και το είδε. Το ελαφάκι δεν γεννιόταν, ίσως είχε πάρει λάθος θέση...η ελαφίνα ήταν καταδικασμένη, θα πέθαινε χωρίς να έχει γεννήσει το μικρό της και το μικρό όμως θα πέθαινε. Ξέχασε εμένα και προχώρησε προς την ελαφίνα. Άπλωσε τα σκελετικά του χέρια προς το ζώο που οπισθοχώρησε, τον φοβόταν. Αλλά εκείνος, άρχισε να τραγουδάει, ένα παράξενο τραγούδι μονάχα από ήχους και ήταν το πιο υπέροχο τραγούδι που είχα ακούσει.

Χάϊδεψε την ελαφίνα που χαλάρωσε και δέχτηκε την βοήθεια του. Είδα εκείνα τα τρομακτικά χέρια να κινούνται με τόση Γλυκύτητα και Τρυφερότητα που μονάχα η Αγάπη γνωρίζει, είδα να γεννιέται το ελαφάκι, είδα την ελαφίνα που έγλυφε εκείνα τα χέρια που βρωμούσαν πόνο και είδα τον δαίμονα να χαμογελάει. Το τραγούδι σταμάτησε και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα. 

Δεν περίμενα να με βρει, βγήκα από την κρυψώνα μου και πήγα μπροστά του. Γονάτισα στα πόδια του, σίγουρος για τον θάνατο μου, αλλά αποφασισμένος να πεθάνω, γιατί δεν θα με σκότωνε ο πόνος, αλλά η Αγάπη. 

Είχα καταλάβει.
Εκείνος μου χάιδεψε το κεφάλι, όπως είχε κάνει και με την ελαφίνα και είπε μονάχα μια λέξη:" ΥΙΕ ΜΟΥ", αλλά την είπε με μια δύναμη που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Γύρισε την πλάτη του και έφυγε, δεν ξανάρθε ποτέ. Έρχονται να με βρουν τα αδέλφια του...η Συγχώρεση, η Κατανόηση, η Ψευδαίσθηση, η Ομορφιά, το Τόξο των χρωμάτων...κατάλαβα πως τους δαίμονες τους δημιουργούμε εμείς όταν δεν Αγαπάμε τους Εαυτούς μας, όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε και να αισθανθούμε πως είμαστε μονάχα ένα μέρος του Όλου και που έχουν όλα τα αδέλφια των δαιμόνων και των αγγέλων.

Εάν σκότωσες, έχεις σκοτώσει ένα μέρος του εαυτού σου και καταδικάστηκες να βρεις έναν άλλο δαίμονα για να τον Αγαπήσεις, βέβαια δεν θα έχεις πια την  απελπισία, είναι αλήθεια, αλλά δεν θα γνωρίσεις ποτέ πια την Αγάπη και θα καταδικαστείς να ξεφεύγεις από τον Εαυτό σου!"

Απο την σελιδα του
Georgios Georgiadis