Με μυαλό γεμάτο κοιτάς την εμπειρία που έρχεται και πριν της επιτρέψεις να σε αγγίξει, να σε τυλίξει με τα αρώματά της, με τα συναισθήματά της αποφασίζεις ότι αφού το είδες κι αυτό γιατί να χάνεις χρόνο και βρίσκεσαι ήδη στο επόμενο βήμα ψάχνοντας μια εμπειρία πιο συγκλονιστική ώστε να νιώσεις ότι υπάρχει μαγεία στη ζωή σου.
Πηδάς από τη μια στιγμή στην άλλη σκοτώνοντάς τες και αναρωτιέσαι που έχει πάει η αγάπη, που έχει πάει ο έρωτας, που έχει πάει η ανθρωπιά. Και αντί να ψάχνεις τον πραγματικό ένοχο ψάχνεις για εξιλαστήρια θύματα για να τους φορτώσεις τα φονικά σου…
Πως έχω φτάσει ως εδώ, χρειάζεται να ρωτήσεις τον εαυτό σου! Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που με έχασα; Πότε χάθηκε η μαγεία από την ζωή μου; Γιατί δεν με απολαμβάνω; Γιατί τρέχω συνέχεια; Γιατί τρέχω να ξεφύγω μακριά από έμενα; Άραγε τόσο πολύ με φοβάμαι;
Αυτά πρέπει να ρωτήσεις και να τολμήσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Και μην βιαστείς να προσπεράσεις την στιγμή. Ούτε το βλέμμα σου. Να μείνεις εκεί και να σε κοιτάς για όσο χρειαστεί. 5 λεπτά, 10 λεπτά, μισή ώρα, μια ώρα, μια μέρα… όσο χρειαστεί…
Να νιώσεις ότι αυτός ο άγνωστος που έχεις απέναντι σου σε αγάπα. Σε αγάπα και πάντα περίμενε με ευλάβεια αυτήν την ιερή στιγμή της συνάντησής σας…
Μπορεί μέσα από αυτόν να νιώσεις πάλι την μαγεία να σε πλημμυρίζει και να σε οδηγεί στον παράδεισο ΜΕΣΑ ΣΟΥ. Εκεί που μπορείς να αντιληφθείς οτι έχεις όλες οι δυνατότητες να αλλαξεις ότι θέλεις.
Και σαν νέος άνθρωπος, ενδυναμωμένος να ξεκινήσεις πάλι την περπατησιά σου με σταθερά και αργά βήματα απολαμβάνοντας τις στιγμές σου. Απολαμβάνοντας την ΖΩΗ…
namaste
despoina palamari
