Έχουμε τόση ικανότητα ενσυναίσθησης που μπερδεύουμε την αγάπη ενός ζευγαριού, με την μητρική αγάπη ή θέλουμε να βοηθήσουμε αυτό το αθώο παιδί να ξεπεράσει τα τραύματα του και τις ελλείψεις του..
Νομίζω ότι πολλές από εμάς ειμαστε τρυφερές σχετικά με την ευθραυστότητα της πατριαρχικής αρρενωπότητας.
Κατά κάποιο τρόπο λυπόμαστε για τους φόβους του, για όλα όσα έπρεπε να υποστεί για να γίνει μάτσο, για την αδυναμία του να δείξει στοργή, για την έλλειψη των δεξιοτήτων του να διαχειριστεί συναισθήματα που έχει κληρονομήσει απο τους γονείς του, την αδεξιότητα του όσον αφορά την επίλυση των συγκρούσεων, τα προβλήματα του με την αυτοεκτίμηση του και το Εγώ του.
Δικαιολογούμε τον λανθάνων ανδρισμό του, νομίζοντας ότι αυτό το μικρό κι ανυπεράσπιστο αγόρι υπέστη τόση βια, που είναι "φυσιολογικό" να την αναπαράγει και να μας την παραδώσει. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχει υποφέρει από την βιαιότητα, αλλά πιστεύουμε ότι το καημένο δεν μπορεί να κάνει αλλιώς..
Παρηγοριόμαστε νομίζοντας ότι η αγάπη μας θα τον θεραπεύσει, ότι είμαστε πολύ δυνατές και μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αλλαξει, ότι όταν καταφέρει να συνδεθεί με το εσωτερικό παιδί μέσα του, θα απελευθερωθεί από τον μάτσο εαυτό του ως δια μαγείας. Πιστεύουμε ότι οι μάτσο άντρες είναι καλοί άνθρωποι και ότι δεν μας βλάπτουν για την ευχαριστηση τους, αλλά επειδή τα καημένα είναι άντρες και οι άντρες είναι έτσι, απόλυτοι, βίαιοι και ανασφαλείς...
Νομίζω ότι γι'αυτό συχνά γινόμαστε συγκαταβατικές όταν θέλουν να είναι το κέντρο της ζωής μας, όταν απαιτούν όλη την προσοχή, όταν φωνάζουν για μια ολοκληρωτική κι άνευ όρων παράδοση εκ μέρους μας. Ξέρουμε ότι "πρέπει" να αισθάνονται ισχυροί και σημαντικοί, τόσες φορές τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είναι, για να ανακουφιστούν λίγο, από αυτό το σύμπλεγμα κατωτερότητας και ανωτερότητας που τους κάνει τόσο κυρίαρχους αλλά και ανασφαλείς.
Οι άντρες πρέπει να δουλέψουν πάνω στην αρρενωπότητα τους και τα πατριαρχικά τους σύνδρομα, τα τραύματα και τους φόβους τους, τον ανδρισμό τους και την βία τους, την συναισθηματική τους αναπηρία, την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν, την ανάγκη τους για πιστή σύζυγο-μητέρα-υπηρέτη στο πλευρό τους, που να ανέχεται τα πάντα κ να τους υποστηρίζει. Και εμείς πρέπει να είμαστε ξεκάθαρες ότι αξίζουμε συντρόφους που ξέρουν να μας αγαπούν καλά.
Πρέπει να σταματήσουμε να δείχνουμε τόση κατανόηση, να δώσουμε προσοχή στους εαυτούς μας και να συνδεθούμε με το κορίτσι που κουβαλάμε μέσα μας, για να την προστατέψουμε από αυτά τα βίαια και ανασφαλή ξεσπάσματα. Γιατί εάν δεν την φροντίσουμε εμείς, ποιος θα την φροντίσει;
Μην επιτρέπετε σε κανέναν άντρα να βλάψει αυτό το κορίτσι, να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση της, να εκμεταλλευτεί αυτήν την ικανότητα της να αγαπά.
Αυτό το κορίτσι που έχεις μέσα σου είναι όλα όσα έχεις..
Όταν την φροντίζεις, φροντίζεις όλες εμάς..
Όταν ελευθερώνεις τον εαυτό σου, ελευθερώνουμε όλες τους εαυτούς μας...
Via: The soul journey with Sarah Moussa.
