Ένας δάσκαλος ανοίγει δρόμους για να τους περπατήσουμε εμείς φορώντας τα δικά μας παπούτσια, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, τρέφοντας και ενδυναμώνοντας τον εαυτό μας μέσα από την εμπειρία, το βίωμα…
Οι προκλήσεις της ζωής μας πλάθουν, μας σμιλεύουν και όσο περίεργο κι αν ακούγεται μας ενδυναμώνουν, μας βοηθούν να ωριμάσουμε, να μεγαλώσουμε. Αν γαντζωνόμαστε πάνω σε κάποιον άλλον και περιμένουμε εκείνος να κάνει κάτι για μας και να αναλάβει την ευθύνη μας αυτό το κάνουμε γιατί αρνιόμαστε να μεγαλώσουμε.
Μπορεί αρκετές δεκαετίες να έχουν στολίσει το πρόσωπό μας, μπορεί κάποιοι από εμάς να έχουν δικά τους παιδιά αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχουμε μεγαλώσει. Ότι ενηλικιωθήκαμε. Αν φερόμαστε σαν ανήλικα παιδάκια που δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους αλλά περιμένουν κάποιον άλλον να τα προστατεύσει, να τα οδηγήσει, να αναλάβει την ευθύνη της ζωής τους, τότε χρειάζεται να ξέρουμε ότι δεν του δίνουμε μόνο τα "ζόρια" μας αλλά του παραχωρούμε και τη δύναμή μας…
Οι προκλήσεις της ζωής, οι δύσκολες εμπειρίες που όλοι βιώνουμε δεν έρχονται για να μας αποδυναμώσουν. Αντίθετα έρχονται για να ενισχύσουν την δύναμή μας και να κάνουν τον προσωπικό μας ήλιο να λάμψει περισσότερο. Αν αποφεύγουμε να δοκιμαστούμε, αν περιμένουμε κάποιος άλλος να αναλαβει την ευθύνη των επιλογών μας τότε χωρίς να το καταλαβαίνουμε σβήνουμε την φωτιά μέσα μας και θαμπώνουμε τον ήλιο μας.
Τα λάθη που μπορεί να κάνουμε προχωρώντας στο μονοπάτι της ζωής μας δεν τον αποδυναμώνουν. Οι προκλήσεις γενικά τον τροφοδοτούν. Η ακινησία τον θαμπώνει. Ο φόβος που μας κρατά ακίνητους μήπως και κάνουμε λάθος, μήπως και δεχτούμε άσχημη κριτική, μήπως και απορριφθούμε, μήπως και ξεφύγουμε από την εικόνα του "καλού παιδιού", μήπως και… όλα αυτά τα "μήπως και", παγώνουν τη φωτιά μας, αποδυναμώνουν το κέντρο της δύναμής μας και μας κάνουν να αναζητάμε λίγη από τη λάμψη κάποιου αλλού για να πορευτούμε στη ζωή μας. Και αν αυτός ο "κάποιος άλλος" μας επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό που αναγκαζόμαστε να υποχωρούμε από τις αξίες μας τότε σίγουρα εγκαταλείπουμε τη δύναμή μας
Καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να βάλει φωτιά στη φωτιά μας.
Χρειάζεται να γκρεμίσουμε τον αυτοκαταστροφικό προγραμματισμό μας, να αποδεχτούμε την άγνοια, τον πόνο και το φόβο μας και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκδηλώνει ατόφια και αυθεντικά τα συναισθήματα του. Το να πει κάποιος «δεν ξέρω», «φοβάμαι» ή «πονάω» και μετά βρει έναν τρόπο να ξεπεράσει τους δισταγμούς, τους φόβους, τα διλήμματα ή τα κολλήματά του και βγει από τους προκαθορισμένους τρόπους σκέψεις και συμπεριφοράς χρειάζεται θάρρος και δύναμη. Μια δύναμη που έρχεται κατευθείαν από την "πηγή" του.
Υπάρχουν και κάποιοι πρακτικοί τρόποι όπως η αναπνοή και ο οραματισμός, για να δώσουμε στον εαυτό μας τη δύναμη που χρειάζεται στην καθημερινή ζωή και να κάνουμε τον προσωπικό μας ήλιο να ακτινοβολεί.
Ασκήσεις ενδυνάμωσης της προσωπικής δύναμης θα βρείτε στο:
namaste
despoina palamari
