Ζούμε τη ζωή μας όπως πραγματικά θέλουμε;

Κάθε ένας φόβος που μπορεί να υπάρχει στη ζωή μας όπως ο φόβος για το άγνωστο, για την αλλαγή, ο φόβος για τον Έρωτα, ο φόβος της αρρώστιας, ο φόβος του θανάτου κι άλλοι μικρότεροι φόβοι (όπως της φωτιάς, του ύψους, της κλειστοφοβίας κ.α.), είναι παράγωγα ένας βασικού φόβου και τον κουβαλούν μέσα τους όλοι οι άνθρωποι.

Πίσω από το συναίσθημα της αναξιότητας, της αδυναμίας, της ντροπής, της εγκατάλειψης ή της απόρριψης κρύβεται ο ίδιος βασικός φόβος. Ο φόβος ότι δεν θα επιβιώσω. Κι αυτός ουσιαστικά είναι ο φόβος ότι θα χάσω τον Εαυτό μου.

Η σκέψη, τώρα υπάρχω, θα έρθει όμως η μέρα που δεν θα υπάρχω, τρομάζει και δημιουργεί φόβο. 

Και αναρωτιέμαι:
Ποιος είσαι εσύ, ποια είμαι εγώ που υπάρχουμε. Άραγε έχουμε συναντήσει τους εαυτούς μας; Τους έχουμε γνωρίσει; 

Ζούμε τη ζωή μας όπως θέλει να τη ζήσει πραγματικά ο εαυτός μας ή ζούμε μια ζωή γεμάτη συμβιβασμούς και προσπάθεια για εξασφάλιση;

Ο άνθρωπος που έχει συναντήσει τον Εαυτό του δε φοβάται ότι θα τον χάσει. Δεν νιώθει ανικανοποίητος και ξέρει ότι βαδίζει στο σωστό μονοπάτι. Είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να πεθάνει γιατί δεν έχει εκκρεμότητες με τη ζωή. 

• Χαίρεται καθημερινά τα δώρα της. 
• Βιώνει το άνθισμά της, την ωριμότητα και την ολοκλήρωση. 
• Ξεχειλίζει από τους χυμούς της και τους μοιράζεται με όλους, χωρίς ενδοιασμούς. 
• Η ζωή του ρέει μέσα στην αγάπη. 

namaste

despoina palamari