για τις φουρτουνιασμένες θάλασσες του Νου...
για τα ποτάμια Αναμνήσεων που δε γυρίζουν ποτέ πίσω...
για τους ορμητικούς καταρράχτες των σκέψεων...
για τις νευρωτικές διαδρομές των λέξεων...
για τις φωτιές που δεν ανάψαμε...
για τις πυρκαγιές που δεν σβήσαμε...
για τις φωτογραφίες που αντικρίζουμε τα ψεύτικα χαμόγελά μας...
για τις αναμνήσεις που κρατήσαμε αναλλοίωτες...
για τα μαχαίρια που μας καρφώσανε πισώπλατα...
για τα ψαλίδια που έκοψαν ομφάλιους λώρους...
για την Αγάπη...
για τον Έρωτα...
για την Ελπίδα...
για τις Κραυγές...
για τις Σιωπές...
για τους τυχερούς που δεν πονάνε...
για αυτούς που Δεν νιώθουν Τίποτα...
για τους τυχερούς που δεν θέλουν να πεθαίνουν...
για εκείνους που Αγαπάμε...
για το ότι μονίμως Πονάμε...
για το ότι μονίμως τρέχουμε...
κι ας μην ξέρουμε καν τί μας κυνηγά...
Anti Moi
