Αναζητώντας την Ευτυχία

 Διάβαζα μερικές όμορφες γραμμές του Μάικλ Άνταμ: 

"Ίσως ακόμη κι οι προσπάθειες να προκαλούν δυστυχία. Ίσως ο όλος θόρυβος των επιθυμιών μου να κρατά μακριά από τους ώμους μου το παράξενο πουλί. Προσπάθησα για την ευτυχία πολύ καιρό και πολύ κραυγαλέα. Έψαξα σε μέρη μακρινά. 

Πάντοτε φανταζόμουν ότι η ευτυχία είναι ένα νησί μέσα σε έναν ποταμό Ίσως να είναι ο ίδιος ο ποταμός. Νόμιζα ότι η ευτυχία είναι το όνομα ενός πανδοχείου στο τέλος του δρόμου. Ίσως να είναι ο ίδιος ο δρόμος. Πίστευα ότι η ευτυχία ήταν πάντοτε το αύριο και το αύριο και το αύριο. Ίσως να βρίσκεται εδώ. Ίσως να είναι τώρα. Έψαξα σε κάθε άλλο μέρος.

Έτσι λοιπόν: εδώ και τώρα.

Όμως το εδώ και τώρα είναι ξεκάθαρα δυστυχία. Ίσως τότε, να μην υπάρχει κάτι σαν την ευτυχία. Ίσως η ευτυχία να μην είναι υπαρκτή, να είναι ένα όνειρο που το δημιούργησε ένας δυστυχισμένος νους. Ασφαλώς δεν μπορεί να είναι όπως δυστυχισμένα την φαντάζομαι. Εδώ και τώρα δεν υπάρχει ευτυχία. Επομένως δεν υπάρχει η ευτυχία. Δεν χρειάζεται λοιπόν να σπαταλώ τον εαυτό μου σε κάτι που δεν υπάρχει. Μπορώ λοιπόν να ξεχάσω την ευτυχία, μπορώ να πάψω να νοιάζομαι κι αντίθετα να ασχοληθώ με κάτι που πράγματι γνωρίζω, αισθάνομαι και ζω πλήρως. 

Η ευτυχία είναι ένα νωθρό όνειρο. Τώρα είναι πρωί. Μπορώ να ξυπνήσω και να μείνω με τη δυστυχία, με εκείνο που είναι πραγματικό κάτω από τον ήλιο τούτη τη στιγμή. Και βλέπω τώρα πόση από τη δυστυχία μου προερχόταν από την προσπάθεια να είμαι ευτυχισμένος΄ μπορώ ακόμη κι εγώ να δω ότι η προσπάθεια αποτελεί δυστυχία. Η ευτυχία δεν προσπαθεί…

Βρίσκομαι επιτέλους εδώ και τώρα. Είμαι επιτέλους αυτό που είμαι. Είμαι ανυπόκριτος, ήσυχος. Είμαι δυστυχισμένος -και λοιπόν; Από αυτό προσπαθώ να ξεφύγω; Είναι πράγματι αυτό η δυστυχία;

Κι όταν παύω να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος ή οτιδήποτε άλλο, όταν δεν είμαι πια σε αναζήτηση, όταν δεν με νοιάζει να πάω κάπου, να βρω κάτι, τότε φαίνεται πως έχω ήδη φτάσει σε ένα παράξενο μέρος: είμαι εδώ και τώρα. Όταν βλέπω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ότι όλες μου οι πράξεις αποτελούν το ίδιο όνειρο, τη στιγμή που το βλέπω αυτό, ο νους μου, ο γέρο ονειροπόλος και περιπλανώμενος, είναι για μια στιγμή ακίνητος και παρών...

Αυτή τη στιγμή, εδώ και τώρα, ο πραγματικός κόσμος φανερώνεται και βλέπω. Το εδώ και τώρα υπάρχει ήδη και πάντοτε καθώς και όλα όσα αναζητούσα και τα οποία αγωνιζόμουν να βρω σε άλλα μέρη και μακριά. Ακόμη περισσότερο: κυνηγούσα σκιές, η πραγματικότητα βρίσκεται εδώ, σε τούτο το ηλιόλουστο μέρος, σε τούτο το κάλεσμα του πουλιού τώρα. Ήταν η αναζήτησή μου της πραγματικότητας που με απομάκρυνε από αυτήν. Η επιθυμία με έκανε να κωφεύω. Το πουλί κελαηδούσε εδώ όλο αυτό τον καιρό…

Αν είμαι ακίνητος και δεν νοιάζομαι να βρω την ευτυχία, τότε η ευτυχία φαίνεται πως μπορεί να βρει εμένα. Υπάρχει, αν είμαι πραγματικά ακίνητος, τόσο ακίνητος όσο ο θάνατος - αν είμαι τελείως νεκρός, εδώ και τώρα."

Σκέψου το, διαλογίσου πάνω σε τούτο...