Δεν αισθάνεται δηλαδή ανεπάρκεια ή έλλειψη, αλλά γνωρίζει πως η φύση της την προικίζει με ρόλους συμπληρωματικούς με του άντρα, όπου μέσα από τις ομοιότητες τους επικοινωνούν, ενώ μέσα από τις διαφορές τους συμπληρώνονται.
Για να αποδεχτεί όμως το κορίτσι το φύλο του και να ωριμάσει η θηλυκή του φύση, χρειάζεται τα μηνύματα που της απευθύνουν οι γονείς της να την κάνουν να νιώσει περήφανη για το φύλο της. Χρειάζεται να γνωρίζει ότι οι γονείς της νιώθουν τυχεροί που γεννήθηκε κορίτσι, ότι τόσο η ψυχή, όσο και το πνεύμα όπως και το σώμα της είναι ένα δώρο για εκείνη και ότι οι γονείς της καμαρώνουν για αυτό. Αυτό προϋποθέτει βέβαια γονείς που αποδέχονται το παιδί τους όπως είναι και νιώθουν περήφανοι για εκείνη, όπως νιώθουν και εκείνοι ικανοποίηση για τον εαυτό τους.
Αν η μητέρα την κατανοεί και την συναισθάνεται, την μαθαίνει να σέβεται τις ανάγκες της, την προικίζει με στοργή και τρυφερότητα στον τρόπο που συνδέεται και επικοινωνεί στις σχέσεις της.
Αν ο πατέρας νιώθει εκτίμηση για κείνη, θα αναρριχάται σε ψηλές κορφές και θα αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που θα της τύχουν στον δρόμο της.
Αν οι ανασφάλειες της στήνουν δίχτυα που την εμποδίζουν να εξελιχθεί, θα πρέπει να αντέξει τις αλήθειες της και με αυτά να φτιάξει ένα νέο κουβάρι, όπου θα πλέξει το δικό της προστατευτικό ρούχο, που θα τη βοηθήσει να αντέξει τις ματαιώσεις της ζωής, παραμένοντας αληθινή με τον εαυτό της και με τα συναισθήματά της.
Η ζωή χρειάζεται από μας τόλμη ώστε να βγάλουμε στην επιφάνεια τους θησαυρούς μας, να τους αποκαλύψουμε στο φως, κάνοντας τον αποχωρισμό μας από ό,τι δεν μας βοηθάει να εξελιχθούμε και να αναπτυχθούμε σε αυτό που είμαστε.
Κάθε υφάδι που πλέχτηκε πάνω μας από αδυναμίες άλλων, αντανακλά ένα κομμάτι εαυτού που ζητά βοήθεια από μας και μας χρειάζεται, για να το απελευθερώσουμε και να πορευτούμε στη ζωή αντάμα με τις αλήθειες μας, που γίνονται ακόμα πιο όμορφες όταν τις καθρεφτίζουμε με αγάπη.
Αγγελική Μπολουδάκη
