Δεν πρέπει να κλαις...
Δεν πρέπει να εκφράζεις συναισθήματα...
Πρέπει να είσαι ευγνώμων στους γονείς σου ακόμα κι αν είναι δύο τέλειοι μαλάκες...
Πρέπει να ανταποκριθείς στις προσδοκίες τους στο σχολείο, να είσαι πρώτος στην τάξη, πειθαρχημένος (που αν είσαι πολύ υγιής και πολύ ζωντανός και κινητικός υπάρχει το «ομαλοποιητικό» ψυχοτρόπο φάρμακο που σε περιμένει)
Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται να ιδρώνεις επειδή αρρωσταίνεις, δεν χρειάζεται να παίζεις στη λάσπη γιατί θα λερωθείς, πρέπει να κάθεσαι αξιοπρεπής στο τραπέζι...
Και πρέπει επίσης να είσαι ευγνώμων ακόμα κι αν δεν είσαι χαρούμενος και σε έχουν μεγαλώσει σαν σκατά, ευγνώμων σε έναν θεό που δεν έχεις ούτε δει ούτε ακούσει ποτέ, ευγνώμων στους γονείς που σου έδωσαν ζωή...
Πρέπει, δεν πρέπει, νομίζω ότι είναι ένα θαύμα που με αυτές τις προϋποθέσεις κάποιος μπορεί να γίνει ένας υγιής ενήλικας...
Στη συνέχεια, η ιστορία συνεχίζεται, γιατί πρέπει να είσαι καλός εργαζόμενος - καλός σύμφωνα με τους κανόνες τους -, ο καλός σύζυγος, η τέλεια σύζυγος, όπου «καλό» σημαίνει πόση δύναμη πρέπει να βάλεις για να είσαι πιστός στις προσδοκίες των άλλων.
Το χάσμα μεταξύ της εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και της πραγματικότητας των γεγονότων γίνεται συχνά αφόρητο και οδηγεί σε ακραίες χειρονομίες.
Μόνο όταν αποκτήσετε αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση μπορείτε να αφήσετε τον εαυτό σας να είναι πραγματικά ελεύθερος, και η κρίση και οι προσδοκίες των άλλων γίνονται τα προβλήματά τους και όχι πλέον δικά σας.
Δεν υπάρχει χαρά να είσαι στο κοπάδι.
Η μόνη χαρά είναι να είσαι ο εαυτός σου, να κάνεις λάθος με το κεφάλι σου και να κάνεις ένα βήμα μπροστά με κάθε λάθος.
Η χαρά βρίσκεται στο να αφήσεις το κοπάδι και να αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου να είναι οτιδήποτε, θαυμάσια ασυνεπής, πιστός μόνο στον εαυτό σου και στην συνείδησή σου και για την ανεπανόρθωτα τρελή, απροσδιόριστη και αδέσποτη γενεαλογία σου.
Manuele Dalcesti
