Δεν έχεις καν τη δύναμη να αναρωτηθείς: Τι μου συμβαίνει; Που έχω οδηγήσει τη ζωή μου; Είναι ζωή αυτή που ζω;
Δεν έχεις καν τη δύναμη να σηκώσεις το κεφάλι. Να το σηκώσεις για πιο λόγο; Για να αντικρίσεις την κατάντια σου; Για να αντικρίσεις αυτό το ζαρωμένο πλάσμα που βλέπουν οι άλλοι; Αυτό το ζαρωμένο βλέμμα;
Ξέρω ότι η ζωή μου είναι ζαρωμένη, σκέφτεσαι, δεν χρειάζεται να το επιβεβαιώνω βλέποντάς με και στον καθρέφτη…
Αυτός είναι ο τρόπος που ζεις τις στιγμές σου και θες εγώ να σε λυπηθώ και να σε αφήσω στην ησυχία σου; Να σε αφήσω να ρημάξεις μαζί με τον καναπέ σου;
Να σε αφήσω να ρημάξεις σε δυο αναπαυτικά, ο Θεός να τα κάνει, τετραγωνικά…
Αν είναι δυνατόν!!!
Και γιατί να το κάνω αυτό;
Μήπως δεν σε ξέρω;
Μήπως δεν έχω νιώσει τη δύναμή σου, την σπιρτάδα σου; Μήπως μαζί δεν διαβαίναμε τσάρκα τη ζωή; Μαζί δεν γεμίζαμε με γέλια τα δρομάκια; Ακόμα κι αυτά τα ξέχασες. Άφησες τη θλίψη να σε καταπιεί… το ανικανοποίητο να απομυζήσει τους χυμούς σου…
Γιατί ρε φίλε έχει τόση μεγάλη σημασία η γνώμη των άλλων;
Γιατί χρειάζεται να τους αποδείξεις κάτι; Οτιδήποτε!
Γιατί με σκοτώνεις καθημερινά και μένα μαζί με σένα αποδυναμώνοντας τη φωνή μου;
Γιατί δεν σε βλέπεις με τα μάτια μου; Γιατί δεν σε νιώθεις, δεν σε αφουγκράζεσαι όπως κάνω εγώ;
Γιατί ρε φίλε παραδόθηκες στην απραξία;
Γιατί;
Μη μου γυρνάς το κεφάλι… μην κλείνεις τα αυτιά σου… μη μου λες σταμάτα…
Μη μου λες σταμάτα, φώναξε μου δυνατά ΣΤΑΜΑΤΑ….
ΘΥΜΩΣΕ!! Ναι, ΘΥΜΩΣΕ!!!
Πάρε το μαξιλάρι και χτύπα το ΑΝΕΛΕΗΤΑ!!!!
Θ Υ Μ Ω Σ Ε !!!!
Άφησε επιτέλους την ενέργεια μέσα σου να ταρακουνηθεί… να ζωντανέψει…
ΘΥΜΩΣΕ!!!
Δεν είναι κακό… δεν ξεσπάς πάνω σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Στο μαξιλάρι ξεσπάς. Το μαξιλάρι ούτε πονάει ούτε πρόκειται να διαμαρτυρηθεί…
ΧΤΥΠΑ ΤΟ!!!!
Άσε την ενέργεια να κυλήσει…
Επίτρεψε στην αναπνοή σου να γίνει βαθιά, γρήγορη… άσε τα σημάδια της ζωής να σε γεμίσουν… λαχάνιασε… κι όταν δεν έχεις άλλη δύναμη για να χτυπάς το μαξιλάρι βγες έξω και τρέξε… τρέξε όπως μπορείς… με όση δύναμη σου έχει απομείνει… κι όταν την εξαντλήσεις κι αυτή, σταμάτα και μείνε στη σιωπή…
ΣΙΩΠΗΛΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ ΕΣΕΝΑ…
Πως νιώθεις το σώμα σου, την ανάσα σου; Τι έχει αλλάξει;
ΝΑΙ! ΚΑΤΙ ΑΛΛΑΞΕ…
ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ…
ΖΕΣΤΑΘΗΚΕΣ!!!!
Η κατάθλιψη σε είχε παγώσει… δεν ήσουν εσύ, ήταν αυτή που σε κρατούσε ακίνητο…
Τώρα ξέρεις… κίνηση χρειάζεσαι για να νιώσεις πάλι την ενέργεια μέσα σου…
ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ!!!!
Κάθε μέρα, χτύπα πέντε με δέκα λεπτά το μαξιλάρι… και μετά βγες, τρέξε όσο αντέχεις… 200 μέτρα σήμερα… 500 αύριο… Ένα χιλιόμετρο σε μια εβδομάδα…. Δυο χιλιόμετρα σε είκοσι μέρες…. Έτσι μετά από είκοσι μέρες θα είσαι δυο χιλιόμετρα μακριά από την κατάθλιψη… Πόσο νομίζεις σου μένει ακόμα;
ΤΡΕΞΕ…
Kαι σε κάθε εκπνοή πέτα την κατάθλιψη από το σώμα σου… Συνειδητά…
Να εισπνέεις Ζωή, να εκπνέεις ακινησία…
Να εισπνέεις Ζωή, να εκπνέεις μαυρίλα…
Να εισπνέεις Ζωή, να εκπνέεις το θάνατο…
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεφύγεις από την θανατερή παγωνιά της θλίψης σου και να ξαναμπείς στη ΖΩΗ
Και να θυμάσαι: H λύπη είναι παθητικός θυμός και ο θυμός είναι ενεργητική λύπη. Και σίγουρα δεν κινδυνεύεις… ούτε γίνεσαι κακός άνθρωπος… ζωντανός άνθρωπος γίνεσαι. Γιατί όταν καταφέρεις να κάνεις τη λύπη σου θυμό, τότε μετά από λίγο το ένα θα εξουδετερώσει το άλλο…
Η λύπη δεν είναι κάτι κακό. Ο θυμός δεν είναι κάτι κακό, ενέργειες είναι. Kι όσο μαθαίνεις να τις διαχειρίζεσαι τόσο θα μεταμορφώνεις τη ζωή σου οδηγώντας σε στο να ζεις, Τη Ζωή Που Θες…
ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ!!!
Έλα, ακόμα αναρωτιέσαι ποιος είμαι εγώ που σου μιλά…
Eγώ είμαι Eσύ… ο Eνεργητικός, o Ζωντανός Eαυτός σου…
Έλα, πιάσε το μαξιλάρι και φύγαμε…
Έχουμε έναν σαματά να κάνουμε. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία,
Αρκεί να τον κάνουμε…
namaste
despoina palamari
