Η κοινωνία μας αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και ακριβώς εκεί βρίσκεται και η μαγεία, στη διαφορετικότητα. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι, τότε η ζωή θα ήταν εξαιρετικά βαρετή και μονότονη. Οι άνθρωποι στη σύγχρονη εποχή είναι ως επί το πλείστον κοινωνικοί, διότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι πολλών και διαφορετικών ομάδων, διαθέτουν ποικίλες ταυτότητες: επαγγελματική, φιλική, οικογενειακή κλπ.
Μέσα από αυτές τις ομάδες οι άνθρωποι αποκτούν το αίσθημα του ανήκειν και αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνοι τους σε αυτόν τον κόσμο. Το μυστικό λοιπόν για τη διαμόρφωση υγιών και μακροχρόνιων σχέσεων είναι η άνευ όρων αποδοχή του ατόμου που βρίσκεται απέναντί μας. Είναι καλό να δομούμε στη ζωή μας ειλικρινείς σχέσεις, σχέσεις εμπιστοσύνης, οι οποίες θα έχουν διάρκεια στο χρόνο, εφόσον θα στηρίζονται σε στέρεα βάση.
Κρίνεται επομένως απαραίτητο να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά, όπως ακριβώς είναι, χωρίς να τους κατακρίνουμε για τα μειονεκτήματα, τα λάθη και τις παραλείψεις τους. Μην κρίνεις για να μην κριθείς, όπως λέει και ο σοφός λαός.
Προτού λοιπόν σπεύσουμε να κρίνουμε κάποιον, θα ήταν καλό να σκεφτούμε πρώτα ώριμα και λογικά, αξιολογώντας τα κίνητρά του. Επιπλέον, θα ήταν συνετό να μη βιαστούμε να προβούμε σε γρήγορα συμπεράσματα, διότι αυτά αποτελούν τροχοπέδη και μπλοκάρουν τον τρόπο σκέψης μας. Είναι πολύ πιθανόν να υφίστανται ζητήματα ανασφάλειας καθώς και μειωμένης αυτοεκτίμησης στους ανθρώπους που βάζουν ως στόχο ζωής να αλλάξουν τους άλλους.
Σε κάθε περίπτωση θα ήταν καλό να θυμόμαστε ότι δεν έχουμε κανένα τέτοιο δικαίωμα. Μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να κάνουμε παρεμβάσεις. Μόνο αυτός μας ανήκει και κανείς άλλος. Μόνο αυτόν μπορούμε να στεναχωρούμε, να μαστιγώνουμε, να πληγώνουμε, να μειώνουμε καθημερινά με την αυστηρή κριτική μας. Κανέναν άλλο.
Επιπροσθέτως, για να αποδεχτούμε τους ανθρώπους που βρίσκονται στον περίγυρό μας, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να αποδεχτούμε πρώτα τον εαυτό μας. Η διαδικασία όμως αυτή είναι αρκετά πολύπλοκη, δύσκολη και χρονοβόρα. Χρόνια ολόκληρα μπορεί να προσπαθούμε χωρίς να καταφέρνουμε κάτι. Συνήθως οι επικριτικοί άνθρωποι είναι ανασφαλείς με τον εαυτό τους.
Μόνο όταν περπατήσουμε με τα παπούτσια του άλλου, μόνο όταν λειτουργήσουμε έχοντας ως γνώμονά μας την ενσυναίσθηση μόνο τότε θα νιώσουμε πιο άνετα και θα συμφιλιωθούμε τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τον κοινωνικό μας περίγυρο.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο ίδιοι μα συγχρόνως και τόσο διαφορετικοί. Δε θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους άλλους ανθρώπους με τρόπο που δε θα θέλαμε με τη σειρά μας να μας συμπεριφέρονται κι εκείνοι. Θα πρέπει να λειτουργούμε έχοντας ανοιχτούς ορίζοντες, χωρίς κολλήματα και προκαταλήψεις κι έτσι θα νιώσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι μονάχα όταν θα αποδεχτούμε πλήρως πρώτα τον εαυτό μας και έπειτα τους αγαπημένους μας ανθρώπους.
Όταν συμφιλιωθούμε λοιπόν τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους οικείους μας, τότε θα αντιληφθούμε ότι είναι πραγματικά ανώφελο και άσκοπο να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους ανθρώπους γύρω μας.
Μαίρη Τσιχλή
