Όταν κάποιος αγαπάει...
Δεν φοβάται. Νιώθει μια απεριόριστη δύναμη να τον πλημμυρίζει. Δεν υπάρχει τίποτα να τον περιορίσει. Νιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα! Αψηφά ακόμα και τον θάνατο γιατί η ζωή του είναι γεμάτη.
Όταν όμως δεν αγαπάει...
Φοβάται ακόμα και τα πιο μικρά πράγματα. Ακόμα και οι πιο ασήμαντοι φόβοι του θεριεύουν και αναζητά την ασφάλεια ολοένα και περισσότερο, περιορίζοντας τον εαυτό του και τις δυνατότητες του.
Αν θέλουν κάποιοι επιτήδειοι να περιορίσουν τον άνθρωπο, να τον εκμεταλλευτούν και να κυριαρχήσουν στην ανθρωπότητα ο τρόπος είναι απλός. Τον οδηγούν στον φόβο. Μπορεί να χρησιμοποιούν όμορφα λόγια λέγοντας: «Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και να σου εξασφαλίσω μια καλύτερη ζωή» ταυτόχρονα όμως τον εγκλωβίζουν, με αριστοτεχνικό τρόπο μέσα στα τείχη του φόβου.
Κι όσο περισσότερο ο άνθρωπος φοβάται, κλείνεται και απομονώνεται, αφήνοντας την δυστυχία μέσα του να μεγαλώνει και να τον αποδυναμώνει. Αρχίζει να μην εκτίμα τον εαυτό του, η Αυτο-αγάπη γίνεται άγνωστη λέξη γι' αυτόν, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και άγετε και φέρετε όπως του ορίζουν οι «έξυπνοι».
Γίνεται θύμα και σκορπά παραχωρητήρια δύναμης δεξιά και αριστερά, ψάχνοντας κάποιον να βάλει σε τάξη στην ζωή του. Σταματά να κύλα με την ροή της ζωής και αφήνεται χωρίς να το καταλαβαίνει στην ροή του θανάτου.
Οι μεγάλοι μύστες λένε:
Αν θέλεις να αποδυναμώσεις την ανθρωπότητα τότε κράτα τους ανθρώπους χωριστά. Απομάκρυνέ τους…
Καν' τους μοναχικούς και σπείρε τον φόβο. Κι αυτοί, σταδιακά θα κτίσουν την φυλακή τους. Θα μπουν σε μεγάλα κουτιά υψώνοντας γύρω τους τεράστια τείχη. Και όσο αποφεύγουν την αγάπη, όσο αποφεύγουν το άγγιγμα, τόσο ο φόβος θα μεγαλώνει. Θα γίνονται άχρωμοι και σκεπτικοί (όχι σκεπτόμενοι), θα ψάχνουν συνεχώς την ασφάλεια και θα απαρνιούνται την ζωή.
Υπάρχει όμως κάποιος τόσο έξυπνος, τόσο πονηρός, που μπορεί να μας το κάνει αυτό;
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
namaste
despoina palamari
