Διαγωγή κοσμιοτάτη και με τις καλύτερες συστάσεις, αλλά...
Πάντα ένα γ@μημένο αλλά να κυριαρχεί στις σκέψεις σου, στις λέξεις σου, στις στιγμές σου…
Πάντα να ζεις με αξιοπρέπεια και πάντα να ξηλώνεις τις φωνές μέσα σου που ουρλιάζουν σιωπηλά...
Στο κάθε θέλω τους, να αντιγυρίζεις πάντα ένα μεγάλο πρέπει για να φτάσεις
Σχεδόν να Ζεις…
Σχεδόν να αναπνέεις..
Ένα "σχεδόν" καταστροφικό.
Ένα σχεδόν που σου ξετίναξε τη ζωή και εξαιτίας του έγινες
Σχεδόν καλός,
Σχεδόν πετυχημένος.
Ένα σχεδόν που σε έκανε, Σχεδόν ζωντανό…
Υπόδουλος του φόβου, έμαθες να κρύβεις καλά "το πολύ" μέσα σου, τόσο ώσπου το πάγωσες κι αυτό. Γιατί, πως να ζεις μισή ζωή αν έχεις μια φωτιά μέσα σου που φωνάζει: ΠΟΛΥ!
Μαθαίνεις σιγά, σιγά να αγαπάς λίγο και να εμπιστεύεσαι λιγότερο… Και πώς να εμπιστευτείς τον άλλον όταν ο ίδιος σου ο εαυτός κατακρεουργεί τα θέλω σου, τα μπορώ σου, τις στιγμές σου…
Μαθαίνεις να παγώνεις ακόμα και το δάκρυ σου και να κάνεις όνειρα μικρά μέσα στα σκοτάδια. Άγρια όνειρα, γεμάτα μοναξιά…
Και η ζωή σου γεμάτη παρελθόν.
Όλο λες: θα ζήσω, θα αλλάξω, θα, θα, θα…
Όμως αυτό το γ@μημένο το αλλά κυριαρχεί σε ότι και να κάνεις.
Πως μπορεί αυτό το αλλά να σε εξουσιάζει;
Τι είναι τέλος πάντων αυτό το αλλά, έχεις καταλάβει;
Είναι δυο λάμδα και δυο Α. Τίποτα άλλο…
2 Λ, Λ ΚΑΙ 2 Α, Α… ΛΛΑΑ
Πάρτο αλλιώς… κάντο ΛΑΛΑ… κάντο ΛΑΛΑΛΑΛΑ και ΖΗΣΕ
ΖΗΣΕ ΠΡΙΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ
namaste
despoina palamari
