Όταν φοβόμαστε τον πόνο, φοβόμαστε και την αγάπη

Στο χώρο της καρδιάς ενώνονται οι ποιότητες του κατώτερου γήινου εαυτού μας με τις ποιότητες του πνευματικού ουράνιου εαυτού μας. Η αγάπη, η εμπιστοσύνη και το άφημα, η παράδοση, έρχονται να εμπλουτίσουν με καινούργιες ποιότητες το πάθος, τη γείωση, την ισορροπία και τη δύναμη. Εδώ δεν μαθαίνουμε απλά να επιβιώνουμε στον κόσμο αλλά αναγνωρίζοντας όλες μας τις ποιότητες και κατανοώντας ότι όλοι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, αφηνόμαστε στον Παλμό της Ζωής και μπαίνουμε σε μια νέα διάσταση, μεταμορφώνοντας τον εαυτό μας. 

Τι συμβαίνει όμως στην καρδιά μας μέσα στο πέρασμα των χρόνων της ζωής μας όταν δύσκολες καταστάσεις έρχονται να μας δοκιμάσουν;



Η Margot Anand στο βιβλίο της Η Τέχνη της Καθημερινής Έκστασης αναφέρει:
"Γεννιόμαστε με ανοιχτή καρδιά και μέσα στην αθωότητα. Αναπόφευκτα όμως, η καρδιά μας πληγώνεται και αρχίζει να κλείνει. Κατά παράδοξο τρόπο, οι πρώτοι άνθρωποι στους οποίους συναντάμε τις παραξενιές της ζωής και από τους οποίους δεχόμαστε τις πρώτες πληγές είναι εκείνοι που, πρώτοι επίσης, μας αγαπάνε: οι γονείς μας. 

Η επαφή μας μαζί τους θα καθορίσει τα μοντέλα όλων των μελλοντικών σχέσεών μας. Μαζί τους βιώνουμε για πρώτη φορά τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της σχέσης: την αγάπη, την περιποίηση, τη φιλία, την αποπλάνηση, το θυμό, το χειρισμό, ακόμα και την προδοσία και την απόρριψη.

Καθώς μεγαλώνουμε και τα ζητήματα και οι όψεις της αγάπης γίνονται πιο περίπλοκα και αδιαπέραστα, αρχίζουμε να υπερασπιζόμαστε την καρδιά μας για να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Φοβό­μαστε την ευάλωτη φύση της καρδιάς. Φοβόμαστε μήπως μας πλη­γώσουν, μας χρησιμοποιήσουν και μας εγκαταλείψουν. Φοβόμαστε να δώσουμε ελεύθερα — το κόστος μοιάζει τεράστιο. Γιατί, όταν αγαπάμε, δίνουμε σ’ αυτούς που αγαπάμε τη δύναμη να μας αγγί­ξουν στον πυρήνα της ύπαρξής μας. Γινόμαστε ευαίσθητοι, διάφανοι, ευάλωτοι σαν παιδιά."

Φοβούμενοι τον πόνο καταλήγουμε να φοβόμαστε την αγάπη και τότε έχουμε την απαίτηση, για να μπορέσουμε να νιώσουμε ασφαλείς και ευτυχισμένοι ν’ αλλάξουν όλοι οι άλλοι και γι’ αυτό αρχίζουμε να ελέγχουμε τους πάντες και τα πάντα. Κι αυτό φυσικά μας βάζει σε μια αγχωτική κατάσταση που μας προσφέρει μόνο δυστυχία. 

Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν παρά μόνο τον εαυτό του. Κι αν έχουμε οδηγήσει τον εαυτό μας σε αδιέξοδο είναι καλό να αρχίσουμε να αλλάζουμε την απτική με την οποία βλέπουμε τις καταστάσεις και τους ανθρώπους. 
Κι αν ο έλεγχος, του εαυτού μας, των άλλων, της ζωής δεν μας έχει οδηγήσει στη χαρά και στην πληρότητα μήπως χρειάζεται να εμπιστευτούμε περισσότερο την καρδιά μας και τις επιθυμίες της;

Η Margot Anand λέει: "Η καρδιά μας διδάσκει την ακεραιότητα, μας μαθαίνει να μη συμβιβαζόμαστε όταν πρόκειται για την αλήθεια μας, να ενώνουμε τη δύναμη με την αγάπη και την αγάπη με το σεβασμό. Μια επιλογή που, αρχικά, φαίνεται δύσκολη, στη συνέχεια συχνά αποδεικνύεται πως ήταν η καλύτερη. Οι δύσκολες απαιτήσεις μας ωθούν να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας και να γνωρίσουμε μια νέα ελευθερία. Γνωρίζουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και μαθαίνουμε να τον ακολου­θούμε ανεξάρτητα από τις συνθήκες."

namaste

despoina palamari