Όταν είμαστε συντονισμένοι με τη ζωή, το σώμα, η καρδιά και ο νους λειτουργούν σαν ομάδα. Η ενέργεια ρέει μέσα από όλο μας το είναι, και συντονιζόμαστε με τους ρυθμούς μας χωρίς αγώνα και αντιπαράθεση.
Το σώμα μας, ο σωματικός εαυτός μας είναι το όχημα μέσα από το οποίο εκφράζονται ο συγκινησιακός, διανοητικός και ο πνευματικός εαυτός μας. Μέσω της καρδιάς (ο συναισθηματικός εαυτός) βγαίνουμε από τον εαυτό μας, συνδεόμαστε και σχετιζόμαστε με τον κόσμο των άλλων.
Μέσω του νου (ο διανοητικός εαυτός) αντιλαμβανόμαστε, σκεπτόμαστε, στοχαζόμαστε και ερμηνεύουμε τις αντιλήψεις μας. Και μέσω του Πνεύματος (ουσιώδης εαυτός) συναντούμε τη Βουδική φύση μας, ένα θετικό σοφό και γεμάτο αγάπη οδηγό που μας θυμίζει την αληθινή μας φύση, που είναι γεμάτη έκσταση.
Αυτά τα τέσσερα κέντρα θα έπρεπε να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αλλά συχνά, βρίσκονται σε σύγκρουση. Η νόηση θέλει να διευθύνει το παιχνίδι. Ο συναισθηματικός εαυτός μας συχνά κουβαλάει τις πληγές του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας. Η σύγκρουση ανάμεσα στο συναισθηματικό εαυτό και στη νόηση συχνά καθρεφτίζεται και εκδηλώνεται μέσα από το σώμα, με τη μορφή στρες ή ασθενειών. Και σε στιγμές εσωτερικής ειρήνης, ο πνευματικός εαυτός μας παρουσιάζει αναλαμπές.
Η έκσταση κατοικεί και στα τέσσερα αυτά κέντρα. Με την κίνηση και το χορό, το σώμα σας γίνεται ρευστό και ζωντανεύει. Στον έρωτα, η καρδιά απλώνεται. Μέσα από τη «γνώση», ο νους κατανοεί την εμπειρία και γίνεται σοφός. Το πνεύμα σάς παρέχει καθοδήγηση και θεραπεία.
Η δύναμη της ζωής κινείται με διαφορετικό τρόπο σε καθένα από αυτά τα κέντρα. Και κάθε κέντρο μπορεί να αποτελεί οίκο έκστασης ή τόπο μαρτυρίου.
Το σώμα μας μπορεί να κινηθεί, να χορέψει, να εργαστεί και να κάνει έρωτα. Η εγκατάλειψη και η κακοποίηση μπορούν να απομυζήσουν τη ζωτικότητά του και να το μετατρέψουν σε κέλυφος χωρίς ζωή. Η καρδιά μας μπορεί να αγαπήσει και να ζεστάνει. Κάθε φορά, όμως, που αναστέλλουμε την αγάπη, γεννιέται μια τραυματική παγωνιά. Ο νους μπορεί να αντιληφθεί, να κατανοήσει και να δημιουργήσει, αλλά η προβολή, η λανθασμένη ερμηνεία και η αυταπάτη μπορούν να πρόκαλεσουν ανείπωτη ζημιά.
Όταν το σώμα σας είναι ήρεμο και γειωμένο, όταν η καρδιά σας είναι αθώα και ανοιχτή να εμπιστευτεί, όταν ο νους σας είναι καθαρός και οι σκέψεις σας δεν είναι παρεμβατικές, τότε μπορείτε να απλωθείτε πέρα από τα όρια του εαυτού και να συναντήσετε τους άλλους με συμπόνια. Όσο πιο ισορροπημένοι και πλήρεις είμαστε σ’ αυτά τα τρία κέντρα τόσο αυτά λειτουργούν ως πύλες συναίσθησης και μέσα από αυτά, το Πνεύμα μας δίνει φως στη ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Margot Anand
¨Η τέχνη της καθημερινής Έκστασης¨
