Εχθρός του θάρρους δεν είναι η δειλία αλλά το βόλεμα…

Τη Ζωή δεν την φτιάχνουμε με λέξεις τη φτιάχνουμε με πράξεις!!!

Κι αν κάτι σε κρατά και μένεις δέσμιος στις σκέψεις… και βολοδέρνεις μέσα στη κύματα της αναποφασιστικότητας, θυμήσου: 

Εχθρός του θάρρους δεν είναι η δειλία αλλά το βόλεμα…

Βόλεμα σε μια θέση, σε μια σχέση, σε μια κατάσταση, σε ένα ρόλο, σε ένα προσωπείο…

Και καθώς έχεις απλωθεί και σαν γάτα γουργουρίζεις στα παχιά μαξιλάρια της συνήθειας, νομίζοντας ότι οι μέρες σου θα κυλήσουν ήρεμα, ήσυχα, βολεμένα έρχεται ο μεγαλύτερος εχθρός του βολέματος, η Ζωή, για να σε ταρακουνήσει…. 

Κι αν είσαι τυχερός, αν δεν είσαι πολύ βολεμένος δηλαδή, θα έρθει με έναν ήπιο τρόπο… Θα τη δεις να σεργιανίζει δίπλα σου, αγκαλιά με μια οικονομική αναποδιά, με έναν χωρισμό, με μια συγκυρία που θα σε βγάλει από το βόλεμα…

Οι ανάσες σου θα κοντύνουν, οι πανικοί σου θα μεγαλώσουν… Ο πονοκέφαλος θα γίνει μόνιμη ημικρανία… Το στομάχι σου θα αντιδρά, δεν θα μπορεί να χωνέψει πια την άρνηση σου να σε δεις και να σε ακούσεις… 

Το βουητό στο κεφάλι σου θα γίνει μόνιμο και τα δόντια σου θα σφίγγονται ολοένα και περισσότερο θέλοντας να σου δείξουν, το πόσο έχει θυμώσει ο εαυτός σου μαζί σου…

Κι όσο εξακολουθείς να κρατιέσαι απεγνωσμένα από το γνωστό και το βολεμένο τα πράγματα θα χειροτερεύουν… Θα θαμπώνουν οι μέρες σου, οι σκέψεις σου, το χαμόγελο σου, για να καταντήσεις μια καρικατούρα του εαυτού σου που δεν θα έχει τη δύναμη να αντιδράσει σε οτιδήποτε…

Παραδομένος στην απαισιοδοξία, στην ανημπόρια και στο ανικανοποίητο περιμένοντας να συμβεί κάτι μαγικό. Να αλλάξουν όλα ως δια μαγείας…

Να βρεθεί το ελιξίριο της ευτυχίας και να διανέμεται δωρεάν σε κάθε σπίτι κι αν όχι σε όλα, ας το φέρουν τουλάχιστον στο δικό σου, γιατί... που να τρέχεις τώρα να ψάξεις να το βρεις… Έχεις και τόσα πολλά να κάνεις, τόσα πολλά να σκεφτείς… Νιώθεις και πολύ αδύναμος/η τώρα τελευταία… (βόλεμα και αδυναμία βλέπεις πάνε πακέτο)

Κι αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, ας έρθει επιτέλους εκείνος ο ιππότης ή εκείνη η πανέμορφη βασιλοπούλα που θα σε σώσει από την κόλαση της μιζέριας και θα σε γεμίσει χαρά και ευτυχία… 
Που θα βγάλει την μαυρίλα από τη ζωή σου και θα κάνει το χαμόγελο να ανθίσει και πάλι στο πρόσωπο σου… 

Αν και κάποιοι το δοκίμασαν αυτό στο παρελθόν όμως δεν ήταν οι κατάλληλοι γιατί κάποιοι από αυτούς έφυγαν (τα καθάρματα!!) κι όσοι έμειναν βούλιαξαν  αργά ή γρήγορα κι αυτοί μαζί σου στην μαυρίλα της κατάθλιψης κι ας περίμενες εσύ να σε τραβήξουν στα ηλιόλουστα λιβάδια της ανεμελιάς… 

Γιατί εκεί έχεις κολλήσει. Να αναπολείς το παρελθόν. 
Τότε που ήθελες και μπορούσες… 
Τότε που δεν είχες κανέναν ενδοιασμό… που ζούσες…. Τότε που…

Με αυτά τα "Τότε Που..." πλανεύεσαι και ναρκώνεσαι και βγάζεις περισσότερες ρίζες στην καρέκλα του βολέματος… 

Ναι! δεν λέω, πονάς… υποφέρεις… αλλά μια χαρά το διαχειρίζεσαι κι αυτό από την πολυθρόνα σου… Που να τρέχεις τώρα… Έχεις τόσα πολλά να κάνεις…

Τελευταία σου ελπίδα ο Θεός… 

Κι εκεί στρέφεις το βλέμμα σου… το βλέμμα σου όχι την καρδιά σου γιατί κι αυτήν την έχασες μέσα στις βολεμένες διαδρομές σου… 

Έλα Θεέ μου, κάνε κάτι... σκέφτεσαι…

Κι η καρδιά σου δακρύζει όπως δακρύζει κι Εκείνος… 

Δεν είναι ότι αδιαφορεί. Ίσα-ίσα, στόλισε την ψυχή σου όταν γεννιόσουν με όλα τα ταλέντα για να μην φτάσεις ποτέ σε αυτήν τη κατάσταση… και ξέρεις, ακόμα πιστεύει σε Σένα, γι’ αυτό δεν κάνει τίποτε…

Απλά περιμένει… 
Περιμένει πότε επιτέλους θα σηκωθείς από την καρέκλα του βολέματος και θα βγεις αποφασιστικά με θάρρος στη ζωή γιατί ξέρει, ότι όταν το κάνεις αυτό, θα ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΟΛΑ!!!! 

namaste

despoina palamari