Οι περισσότεροι θεραπευτές έχουν υπάρξει πληγωμένα παιδιά! Οι περισσότεροι από τους θεραπευτές έχουν πληγωθεί βαθύτατα σε κάποια φάση της ζωής τους και γι΄αυτό μπήκαν στον δρόμο της θεραπείας. Αυτό από την μια είναι καλό γιατί έχουν ενσυναίσθηση για τον πόνο του άλλου. Τι συμβαίνει όμως όταν τους έχει καταπιεί το τραύμα τους;
Όταν δεν μπορούν να το υπερβούν και να κοιτάξουν τον κόσμο και τους ανθρώπους που τους προσεγγίζουν με καθαρή ματιά;
Όταν έχουν ρηματοποιήσει τον εαυτό τους και, ακόμα και τώρα στην ενήλικη ζωή τους, δεν μπορούν να απαρνηθούν τον πόνο τους και να συγχωρέσουν τους ανθρώπους που τους πλήγωσαν;
Όταν όλα τα ερμηνεύουν μέσα από τον δικό τους μικρόκοσμο, μέσα από τα δικά τους βιώματα με οδηγό το τραύμα τους και δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στην ενέργεια και στον τρόπο που η καθεμία ψύχη αποζήτα την θεραπεία της;
Ένα μυαλό γεμάτο από γνώσεις, ένα μυαλό γεμάτο από εγώ ξέρω, γεμάτο από φωνές που ερμηνεύουν πως μπορεί να αφουγκραστεί τα ψιθυρίσματα της ψυχής στις σιωπές;
Οι ψυχές πάντα ψιθυρίζουν τον τρόπο που χρειάζονται για να θεραπευτούν και τα ψιθυρίσματά τους δεν μπορεί να τα ακούσει ένα μυαλό που είναι γεμάτο αυτολύπηση ή ένα μυαλό που αγκιστρώνεται στις γνώσεις που έχει συσσωρεύσει, ή ένα μυαλό που προσανατολίζεται στην δομή και τις τεχνικές, αλλά μια καρδιά που είναι ανοικτή και ρέει. Μόνο μια καρδιά που είναι ανοικτή και ρέει με αγάπη μπορεί με εμπιστοσύνη να αφεθεί στην ιερή καθοδήγηση του Ανώτερου Εαυτού και της Ύπαρξης.
Διαφορετικά όλα θα είναι ερμηνείες που δεν θα ανοίγουν το θεραπευτικό πεδίο και δεν θα προσφέρουν σε κανέναν την δυνατότητα να πετάξει ανοίγοντας τα δικά του φτερά με ελευθερία στους ουρανούς της Ύπαρξης. Αυτό που θα μπορούν μόνο να κάνουν είναι να προσφέρουν πατερίτσες για να μην σέρνονται όσοι τους προσεγγίζουν στην γη της εγκατάλειψης.
namaste
despoina palamari
