την έχω στραγγίξει
από το ποτήρι μου γουλιά- γουλιά
την έχω αφήσει να κυλήσει στο αίμα μου
να ματώσει την καρδιά μου...
Έχω γνωρίσει τον πόνο
τον έχω αφήσει να με κυριεύσει,
να με κάνει να σκύψω το κεφάλι,
να κλάψω τόσο πολύ που να νομίζω
ότι δεν έχω άλλα δάκρυα….
Έχω ζήσει την απώλεια, την εγκατάλειψη
το κενό βλέμμα, το δίχως όνειρα μέλλον
το τρέμουλο στο κορμί ουρλιάζοντας
Γιατί;
Έχω γνωρίσει τον εγκλωβισμό
τους άδειους τοίχους,
το ταβάνι που έρχεται να σε πλακώσει
την χωρίς αέρα ανάσα…
Έχω ζήσει πως είναι να σέρνεσαι
σε ένα ερειπωμένο τώρα
κοιτάζοντας ένα σκοτεινό μέλλον…
Κι όμως….
Είμαι ακόμα εδώ…
στο τώρα μου
με όνειρα
με απαιτήσεις από τη Ζωή
με τη δύναμη να μην κάνω πια
ούτε συμβάσεις ούτε εκπτώσεις στα θέλω μου,
στις ανάσες μου,
στη ζωή μου…
Γι' αυτό σου λέω “μη μασάς”, πάτα γερά…
ποια νομίζεις ότι είναι η απόσταση
της αδυναμίας από την δύναμη;
ένα κλικ…. ένα τόσο δα μικρούλη κλικ…
Σταμάτα να πιστεύεις ότι δεν μπορείς…
ότι δεν έχεις… δεν αξίζεις… ότι δεν…
και Άρπαξε τη Ζωή!!!!
Κάποια στιγμή θα το κάνεις έτσι ή αλλιώς…
όπως το έκανα εγώ…
όπως το έκαναν πολλοί από εμάς…
Απλά, Μην Χάνεις Χρόνο…
namaste
despoina palamari
