Ότι μεγαλώνει στην μοναξιά γίνεται άγριο...

Ότι μεγαλώνει στην μοναξιά γίνεται άγριο βλοσυρό, επιθετικό, φοβισμένο…

Νιώθει συνέχεια ότι του χρωστά η ζωή και απαιτεί τη χαρά. Τη χαρά που όμως έχει ξεχάσει να τη αναγνωρίζει, να τη γεύεται… και καθώς μένει ανικανοποίητο σκληραίνει περισσότερο. Ο θυμός του γίνεται οργή και η οργή του, μίσος! Μισεί τους πάντες και τα πάντα…

Κι αν πρόκειται για άνθρωπο γίνεται ένα θηρίο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Αν όμως πρόκειται για συναίσθημα, γίνεται ένα θηρίο που κυκλοφορεί μέσα μας και γεμίζει τη ματιά μας, το μυαλό μας, δηλητηριάζει την αγάπη μας, μέχρι να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θηρία που θα κυκλοφορούμε ανάμεσα σε άλλα θηρία…


Ας μη φοβόμαστε τους άλλους… Τον εαυτό μας… Τα συναισθήματά μας, τις πληγές μας….

Ας αγκαλιάσουμε το πονεμένο μέρος του εαυτού μας με αποδοχή, τρυφερότητα, κατανόηση, αγάπη… Ας του δώσουμε εμείς ότι δεν του έδωσαν οι άλλοι κι ας ξαπλώσουμε μαζί του στη λιακάδα της καρδιάς μας… Εκεί που όλα θεραπεύονται…

Κι αν στη διαδρομή συναντήσουμε μια πληγωμένη ψυχή, ας της απλώσουμε το χέρι… 
Για όλους έχει χώρο η καρδιά!!!

Ας μην αντιμετωπίζουμε την μοναξιά σαν ένα αδηφάγο τέρας που απειλεί να μας καταπιεί. Ας τη δούμε σαν ευκαιρία να συναντήσουμε τον εαυτό μας... 

Να απομονωθούμε... να γιατρέψουμε τις πληγές μας…. να αγκαλιάσουμε εμάς με τρυφερότητα.... να μας αγαπήσουμε τόσο πολύ, τόσο δυνατά…. ώστε να μην νιώσουμε ξανά μόνοι… Ποτέ Ξανά!

Αυτός είναι ο τρόπος να μεταμορφώσουμε την μοναξιά σε μοναχικότητα και Μοναχικότητα σημαίνει Πληρότητα...

Ας μη μας ξεγελά η παρουσία των άλλων ανθρώπων γύρω μας... Τις πιο πολλές φορές αβάσταχτη είναι η μοναξιά όταν κάποιος νιώθει μόνος ανάμεσα σε πολλούς. Όταν νιώθει ότι δεν έχει τίποτα να πει, τίποτα να μοιραστεί. Όταν νιώθει ότι δεν τον συνδέει πλέον τίποτα με ανθρώπους που κάποτε ίσως ήταν σημαντικοί για κείνον…

Η μοναξιά είναι μια ευκαιρία να κουρνιάσουμε μέσα μας και να αρχίσουμε να υφαίνουμε το κουκούλι της μεταμόρφωσης…

namaste

despoina palamari