Οι δρόμοι της Ύπαρξης είναι μυστηριώδεις και η Ζωή που κυλά σε αυτούς είναι ανεξέλεγκτη.

«Μην επιλέγεις το βολικό, το άνετο, το κοινωνικά αποδεκτό και σεβαστό. Να επιλέγεις αυτό που χτυπάει καμπανάκι μέσα στην καρδιά σου. Να επιλέγεις αυτό που θα ήθελες να κάνεις εσύ, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες»

Osho

Οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι. Νομίζουμε ότι είμαστε σοφοί. Ότι αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο σφαιρικά. Νομίζουμε ότι μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε, να αγγίξουμε, να νιώσουμε… Όμως αναρωτιέμαι; Μπορούμε πραγματικά να δούμε τον κόσμο ή έχουμε τυφλώσει την καρδιά μας και έχουμε δώσει την απόλυτη εξουσία στο μυαλό μας; 

Όταν βλέπουμε ένα λουλούδι, ένα ηλιοβασίλεμα πως λειτουργούμε, τι κάνουμε; Το κοιτάζουμε χαμογελώντας και λέμε: Τι όμορφο! Ή πόση ομορφιά Θεέ μου υπάρχει γύρω μου! ή κάτι αντίστοιχο… Ή αφήνουμε την μυρωδιά του, τα χρώματα του, την ενέργεια του να γίνει σωματική εμπειρία; Να γίνουμε ένα με το λουλούδι, ένα με το ηλιοβασίλεμα, να το αναπνεύσουμε και να το αισθανθούμε σε κάθε μας κύτταρο... 

Αν το καθετί που είναι όμορφο το αφήσουμε να μας πλημμυρίσει ολοκληρωτικά τότε δεν χρειάζονται σκέψεις, δεν χρειάζονται λόγια. Οι λέξεις είναι ένδειξη ότι το μυαλό μας ακόμα φλυαρεί, ίσως με έναν πιο εκλεπτυσμένο τρόπο αλλά συνεχίζει να φλυαρεί. Τα λόγια έρχονται από το μυαλό και τα συναισθήματα από την καρδιά. 

Αν ζεις με την καρδιά γίνεσαι το λουλούδι, γίνεσαι το ηλιοβασίλεμα… είσαι το ηλιοβασίλεμα… είσαι ολόκληρη η Ύπαρξη… Αν ζεις με την καρδιά περπατάς πάντα πάνω σε αχαρτογράφητες περιοχές που δεν εμπεριέχουν ούτε χρειάζονται ερμηνεία. Εκεί υπάρχει μόνο το αισθάνομαι, το "είμαι" και κανένα από τα δυο δεν αμφιβάλλει και δεν ζητά επεξηγήσεις.


Οι περισσότεροι όμως από εμάς όσο κι αν πιστεύουμε το αντίθετο ζούμε τη ζωή με το κεφάλι μας γι’ αυτό και αμφιβάλλουμε, δεν εμπιστευόμαστε, δεν πιστεύουμε και αντιστεκόμαστε στην ίδια μας την ύπαρξη. Προσπαθούμε μέσα από τον έλεγχο να πλαισιώσουμε όχι μόνο τα δικά μας μονοπάτια αλλά και αυτά των άλλων. Ότι αχαρτογράφητο μας τρομάζει και μας πανικοβάλλει γι’ αυτό και στον έρωτα αφηνόμαστε αφού πρώτα νιώσουμε κάποια ασφάλεια. 

Δίνουμε λίγο και ελέγχουμε, παρατηρούμε, κρίνουμε αν θα δώσουμε λίγο ακόμα. Και αν κάποια στιγμή νιώσουμε λίγη ασφάλεια μέσα στο μυαλό μας τότε επιτρέπουμε να νιώσει και η καρδιά. Πρώτα προσεγγίζουμε με το μυαλό, μετά με την καρδιά…

Υπολογίζουμε, συνδεόμαστε... Υπολογίζουμε, αγαπάμε. 
Υπολογίζουμε, παντρευόμαστε... Υπολογίζουμε, κάνουμε παιδιά… 

Υπολογίζουμε… Υπολογίζουμε…

Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι: Τι σχέση έχει η Ζωή με την Αριθμητική; Ποια καρδιά πιστεύει ότι η Ζωή είναι πράξεις της Αριθμητικής; Ποια καρδιά είναι αυτή που μετρά, ζυγίζει, υπολογίζει, προσδοκά, ασφαλίζει, υποδουλώνει, κυριαρχεί, απαιτεί και ταυτόχρονα επαιτεί;

Ας μην ξεγελιόμαστε με ψευδαισθήσεις δίνοντας στον εαυτό μας ψευδή κίνητρα. Ας μην ξεγελιόμαστε χρησιμοποιώντας την πλάνη του Έρωτα σαν δικαιολογία. Καμιά Καρδιά δεν αγαπά με αυτόν τον τρόπο. Αυτός είναι ο τρόπος του μυαλού. 

Κι αν όλο αυτό δεν το κατανοήσουμε εγκαίρως θα φτάσουμε κάποια στιγμή στη δύση της ζωής μας, έτοιμοι να ανεβούμε στο τρένο για το τελευταίο μας ταξίδι χωρίς να έχουμε λύσει το μαντήλι από τα μάτια μας, χωρίς να έχουμε αντικρύσει ούτε μια αληθινή στιγμή ζωής, χωρίς να έχουμε αντικρύσει την ομορφιά της Ύπαρξης μέσα μας…

Οι δρόμοι της Ύπαρξης είναι μυστηριώδεις και η Ζωή που κυλά σε αυτούς είναι ανεξέλεγκτη. Αν έχεις καταφέρει μέχρι τώρα, ζώντας με το μυαλό, να τιθασεύσεις τη ΖΩΗ και να μην έχεις ζήσει καμιά ανατροπή συνέχισε να ζεις με το μυαλό…

Αν μέχρι τώρα ο τρόπος αυτός σου προσφέρει ηρεμία και γαλήνη συνέχισε να ζεις με το μυαλό… 

Αν όμως κάτι μέσα σου είναι ανικανοποίητο, αν κάτι μέσα σου σπαράζει και ουρλιάζει στα σκοτάδια… τότε  ΛΥΣΕ ΤΟ "ΜΑΝΤΗΛΙ"

namaste

despoina palamari