Η σχέση του χρόνου με το εγώ
Tο εγώ δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το χρόνο. Το εγώ αναπνέει μέσα στα περιθώρια του χρόνου. Ο χρόνος είναι η ανάσα του εγωισμού. Όσο περισσότερος χρόνος λοιπόν τόσο περισσότερες πιθανότητες για το εγώ.
Στην Ανατολή, ερεύνησαν πολύ κι έκαναν πολλά, για να καταλάβουν το εγώ, μέχρι που ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Ένα από τα πράγματα που βρήκαν είναι ότι, αν δεν ξεφύγεις από το χρόνο, το εγώ δεν πρόκειται να πέσει. Όσο υπάρχει αύριο, θα υπάρχει και εγώ. Όταν δεν υπάρχει αύριο, πώς θα πλεύσει το εγώ; Όταν δεν υπάρχει ποτάμι, πώς θα πλεύσει η βάρκα; Για να πλεύσει η βάρκα, χρειάζεται ποτάμι.
Το εγώ χρειάζεται το ποτάμι του χρόνου. Γι’ αυτό, το εγώ σκέφτεται πάντα σταδιακά. Το εγώ λέει: Εντάξει, η φώτιση είναι δυνατή, αλλά χρειάζεται χρόνος, επειδή θα πρέπει να δουλέψεις πάνω σ’ αυτό, να ετοιμαστείς, να προετοιμάσεις το έδαφος. Και είναι πολύ λογικό. Ο χρόνος χρειάζεται για όλα τα πράγματα. Αν σπείρεις ένα σπόρο, χρειάζεται χρόνος, για να γίνει δέντρο. Αν πρόκειται να γεννηθεί ένα παιδί, αν πρόκειται να δημιουργηθεί ένα παιδί, χρειάζεται χρόνος. Η μήτρα θα χρειαστεί χρόνο. Το παιδί θα πρέπει ν’ αναπτυχθεί. Όλα τα πράγματα μεγαλώνουν γύρω σου. Για την ανάπτυξη χρειάζεται χρόνος. Εσύ όμως δεν αναπτύσσεσαι όπως ο σπόρος. Είσαι ήδη η ανάπτυξη.
Είναι μια αποκάλυψη. Δεν υπάρχει απόσταση σ’ εσένα όπως είσαι και σ’ εσένα όπως θα είσαι. Δε υπάρχει απόσταση. Το ιδανικό, το τέλειο, είναι ήδη εκεί. Δεν είναι λοιπόν θέμα ανάπτυξης, αλλά θέμα αποκάλυψης. Είναι αποκάλυψη. Είναι σαν να κάθεσαι με κλειστά μάτια, ο ήλιος να βρίσκεται εκεί, στον ορίζοντα, αλλά εσύ θα είσαι στο σκοτάδι. Ξαφνικά, ανοίγεις τα μάτια σου και υπάρχει φως. Είναι μέρα.
Η πνευματική ανάπτυξη δεν είναι πραγματική ανάπτυξη. Η λέξη είναι παραπλανητική. Η πνευματική ανάπτυξη είναι αποκάλυψη. Φανερώνεται το κρυμμένο Αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη αυτού που ήδη βρίσκεται εκεί. Θυμάσαι εκείνο που ξέχασες. Δεν το έχασες ποτέ. Γι΄ αυτό οι μύστες χρησιμοποιούν συνεχώς τη λέξη "θύμηση". Λένε ότι το θεϊκό δεν είναι επίτευγμα, είναι απλώς θύμηση. Θυμήθηκες κάτι που είχες ξεχάσει.
Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται χρόνος. Ο νους, όμως, το εγώ, λέει πως για το κάθε τι χρειάζεται χρόνος. Για κάθε τι που χρειάζεται ν’ αναπτυχθεί χρειάζεται χρόνος. Κι αν γίνεις θύμα αυτής της λογικής σκέψης, τότε δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ. Τότε, θα εξακολουθείς ν’ αναβάλλεις. Θα λες αύριο και αύριο και αύριο. Και δεν θα έρθει ποτέ, επειδή το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Αν μπορέσεις να καταλάβεις τι λέω, ότι το εγώ μπορεί να πέσει αυτήν ακριβώς τη στιγμή,
Στην Ανατολή, ερεύνησαν πολύ κι έκαναν πολλά, για να καταλάβουν το εγώ, μέχρι που ξεκαθάρισαν πολλά πράγματα. Ένα από τα πράγματα που βρήκαν είναι ότι, αν δεν ξεφύγεις από το χρόνο, το εγώ δεν πρόκειται να πέσει. Όσο υπάρχει αύριο, θα υπάρχει και εγώ. Όταν δεν υπάρχει αύριο, πώς θα πλεύσει το εγώ; Όταν δεν υπάρχει ποτάμι, πώς θα πλεύσει η βάρκα; Για να πλεύσει η βάρκα, χρειάζεται ποτάμι.
Το εγώ χρειάζεται το ποτάμι του χρόνου. Γι’ αυτό, το εγώ σκέφτεται πάντα σταδιακά. Το εγώ λέει: Εντάξει, η φώτιση είναι δυνατή, αλλά χρειάζεται χρόνος, επειδή θα πρέπει να δουλέψεις πάνω σ’ αυτό, να ετοιμαστείς, να προετοιμάσεις το έδαφος. Και είναι πολύ λογικό. Ο χρόνος χρειάζεται για όλα τα πράγματα. Αν σπείρεις ένα σπόρο, χρειάζεται χρόνος, για να γίνει δέντρο. Αν πρόκειται να γεννηθεί ένα παιδί, αν πρόκειται να δημιουργηθεί ένα παιδί, χρειάζεται χρόνος. Η μήτρα θα χρειαστεί χρόνο. Το παιδί θα πρέπει ν’ αναπτυχθεί. Όλα τα πράγματα μεγαλώνουν γύρω σου. Για την ανάπτυξη χρειάζεται χρόνος. Εσύ όμως δεν αναπτύσσεσαι όπως ο σπόρος. Είσαι ήδη η ανάπτυξη.
Είναι μια αποκάλυψη. Δεν υπάρχει απόσταση σ’ εσένα όπως είσαι και σ’ εσένα όπως θα είσαι. Δε υπάρχει απόσταση. Το ιδανικό, το τέλειο, είναι ήδη εκεί. Δεν είναι λοιπόν θέμα ανάπτυξης, αλλά θέμα αποκάλυψης. Είναι αποκάλυψη. Είναι σαν να κάθεσαι με κλειστά μάτια, ο ήλιος να βρίσκεται εκεί, στον ορίζοντα, αλλά εσύ θα είσαι στο σκοτάδι. Ξαφνικά, ανοίγεις τα μάτια σου και υπάρχει φως. Είναι μέρα.
Η πνευματική ανάπτυξη δεν είναι πραγματική ανάπτυξη. Η λέξη είναι παραπλανητική. Η πνευματική ανάπτυξη είναι αποκάλυψη. Φανερώνεται το κρυμμένο Αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξη αυτού που ήδη βρίσκεται εκεί. Θυμάσαι εκείνο που ξέχασες. Δεν το έχασες ποτέ. Γι΄ αυτό οι μύστες χρησιμοποιούν συνεχώς τη λέξη "θύμηση". Λένε ότι το θεϊκό δεν είναι επίτευγμα, είναι απλώς θύμηση. Θυμήθηκες κάτι που είχες ξεχάσει.
Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται χρόνος. Ο νους, όμως, το εγώ, λέει πως για το κάθε τι χρειάζεται χρόνος. Για κάθε τι που χρειάζεται ν’ αναπτυχθεί χρειάζεται χρόνος. Κι αν γίνεις θύμα αυτής της λογικής σκέψης, τότε δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ. Τότε, θα εξακολουθείς ν’ αναβάλλεις. Θα λες αύριο και αύριο και αύριο. Και δεν θα έρθει ποτέ, επειδή το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Αν μπορέσεις να καταλάβεις τι λέω, ότι το εγώ μπορεί να πέσει αυτήν ακριβώς τη στιγμή,
Κι αν αυτό είναι αλήθεια, τότε γεννιέται το ερώτημα: Γιατί δεν πέφτει; Γιατί δεν μπορείς να το ρίξεις εσύ; Αν δεν πρόκειται για μια βαθμιαία ανάπτυξη, τότε γιατί δεν το ρίχνεις; Επειδή δεν θέλεις να το ρίξεις! Αυτό θα σε σοκάρει, επειδή, είχες πάντα την εντύπωση πως θέλεις να το ρίξεις.
Είναι μυστηριώδεις οι δρόμοι του μυαλού. Νομίζεις πως θέλεις να το ρίξεις, μα, κατά βάθος, ξέρεις πως δεν θέλεις να το ρίξεις. Μπορεί να θέλεις να το γυαλίσεις λίγο περισσότερο, μπορεί να θέλεις να το εξευγενίσεις, αλλά δεν θέλεις να το ρίξεις στ’ αλήθεια. Αν ήθελες, δεν θα σε εμπόδιζε κανείς. Δεν υπάρχουν εμπόδια. Αρκεί να το θελήσεις κι αυτό πέφτει. Αλλά, αν εσύ δεν θέλεις να το ρίξεις, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Ακόμα και χίλιοι Βούδες να δουλεύουν πάνω του, θα αποτύχουν. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει απ’ έξω.
Αλήθεια, το έχεις ποτέ σκεφτεί, έχεις ποτέ διαλογιστεί πάνω σ’ αυτό, αν θέλεις, στ’ αλήθεια, να ρίξεις το εγώ σου; Θέλεις, στ’ αλήθεια, να είσαι μια μη οντότητα, να γίνεις ένα τίποτα;
Από το βιβλίο του Osho
"το χωρίς χρόνο σύννεφο"
