Η αληθινή αγάπη είναι πά­νω από τη σεξουαλική έλξη

Πολλοί ήρθαν να μου παρουσιάσουν αυτό τo πρόβλημα, αγαπούσαν έναν άνδρα ή μία γυναίκα που, με τον έναν ή άλλο τρόπο, απομακρύνθηκε από τον καλό δρόμο, πρέπει να εξακολουθούν να τον αγαπούν; 
Βέβαια, η αγάπη που έχει κανείς για ένα ον προκαλεί πάντα πάνω του ορισμένα αποτελέσματα ευεργετικά στις αιθέριες περιοχές, και όταν τον αγαπά είναι ένας τρόπος να τον βοηθή­σει. Αλλά, από μιαν άλλη πλευρά, είναι προτιμότερο να μην αφιερώνετε πολύ καιρό και ενέργειες σε κάποιον που δεν αξίζει τον κόπο. 

Το μόνο ση­μαντικό πράγμα είναι να αγαπάτε, κι αν δεν είναι ο τάδε άνδρας, ή η τάδε γυναίκα, ας είναι άλλα πρό­σωπα, ολόκληρος o κόσμος, για να μπορεί η πηγή να τρέχει. Πάνω σε ποιoν τρέχει, αυτό δεν είναι σημαντικό, δεν πρέπει όμως να σταματά να τρέχει, κι αυτό είναι όλο, διαφορετικά, κάνετε κακό στον εαυτό σας, δεν εμπνέεστε πια, έχετε τα φτερά κομμένα. Για να αγαπήσετε και πάλι, δεν πρέπει να περιμένετε να πέσετε πάνω σε κανένα ελκυστικό μουτράκι, αλλιώς, κι εδώ ακόμη θα είναι ή αρχή τού τέλους!

Αλλά για να καταλάβετε αυτά που λέω, πρέπει να ξέρετε ότι η αγάπη, η αληθινή αγάπη, είναι πά­νω από τη σεξουαλική έλξη και μάλιστα πάνω από το συναίσθημα. Η αληθινή αγάπη είναι μία κατάσταση της συνείδησης. Η έλξη είναι ένα φαινόμενο πού δεν μπορεί να παραχθεί για όλα τα όντα, γιατί είναι θέμα μήκους κύματος, δονήσεων, ρευ­στών, εξαρτάται, λοιπόν, από στοιχεία καθαρά φυσικά.

Το συναίσθημα είναι ήδη ανώτερο από την έλ­ξη, γιατί μπορεί να είναι εμπνευσμένο από συντε­λεστές ηθικής, διανοητικής, πνευματικής τάξης. Αλλά το συναίσθημα επίσης ποικίλλει, μία μέρα αγαπάτε, και την άλλη μέρα δεν αγαπάτε πια. Πηγαίνετε να δείτε αν τα συναισθήματα των ανθρώπων ως προς το σύζυγό τους, τη γυναίκα τους, τα παιδιά τους, τούς εραστές τους, τις ερωμένες τους ή τους φίλους τους είναι σταθερά! 
Ενώ η αγάπη που τη ζήσατε σαν μία κατάσταση συνείδησης εί­ναι πιο πέρα από τις περιστάσεις και από τα πρό­σωπα. Είναι η κατάσταση ενός όντος που εξαγνίστηκε τόσο, που ανέπτυξε τόσο τη θέλησή του, ώστε να πετύχει ν' ανεβεί μέχρι τις ύψιστες περιο­χές της θείας αγάπης και τότε ό,τι και να κάνει, είτε τρώει, είτε περπατά, είτε εργάζεται, είτε συναντά ανθρώπους, νιώθει αυτή την αγάπη μέσα του και τη διαθέτει για να βοηθά όλα τα όντα.

Για να φτάσετε σ' αυτή την κατάσταση της συ­νείδησης πρέπει να μάθετε να δαμάζετε τον εαυτό σας, ώστε τίποτα να μην μπορεί να γίνει έξω από την απόφαση σας, από τη θέλησή σας. Θέλετε να αγκαλιάσετε μία κοπέλα... έ λοιπόν, ναι, μπορείτε να το κάνετε, αλλά μόνο όταν είστε εσείς που το αποφασίζετε, και δεν έχετε το δικαίωμα να το αποφασίσετε πριν να έχετε εξαγνιστεί επί πολλά χρόνια για να μην αφήσετε κανένα «λεκέ» πάνω της, αν όχι o αόρατος κόσμος πού σάς κρίνει θα σάς καταδικάσει. Δεν έχετε το δικαίωμα να αγκαλιάσετε κάποιον, να έχετε ανταλλαγές μαζί του, παρά αν έχετε φτάσει σ’ αυτόν το βαθμό ανύψωσης που να του αφήσετε στη ζωή, το φως, στοι­χεία πού θα εξακολουθούν να ενεργούν πάνω του για το καλό του.

Την ήμερα που θα κατορθώσετε να αισθανθεί­τε την αγάπη σαν μία κατάσταση της συνείδησης ή αγάπη σας θα είναι αμετάβλητη. Όμως αυτή η ιδέα είναι τόσο μακριά από σας! Ολόκληρη ή ανθρωπότητα βρίσκεται στο μεταβλητό, αγαπά, και μετά δεν αγαπά πια, κι αυτό δεν είναι μόνο αλήθεια για τα όντα, αλλά και για τα αντικείμενα, τις ασχολίες σας. Η σταθερότητα δεν είναι το πιο διαδομένο προτέρημα μεταξύ των ανθρώπων.

Ακόμα κι εσείς, έρχεστε, π.χ., στην ανατολή του ήλιου, τις πρώτες μέρες συναρπάζεστε, θαυμά­ζετε, ύστερα όμως από λίγο καιρό αυτό γίνεται αυτόματα, έχετε χάσει την πρώτη σας αγάπη. Για να αποφύγετε να συμβεί αυτό, πρέπει να συνηθίσετε να τα κάνετε όλα σαν να τα κάνατε για πρώτη φορά, να πηγαίνετε κάθε πρωί να συναντήσετε τον ήλιο σαν να ήταν η πρώτη φορά... να βλέπετε τη γυναίκα σας ή τό σύζυγό σας κάθε μέρα σαν να ήταν ή πρώτη φορά, και μάλιστα, ύστερα από πε­νήντα χρόνια, να νιώθετε θαυμάσια σαν την πρώ­τη μέρα. 

Θα πείτε πώς αυτό δεν είναι δυνατό. Ναι, είναι δυνατό, αν κατορθώσετε και ζείτε την αγάπη σαν μία κατάσταση συνείδησης, αυτό είναι δυνα­τό, υπό τον όρο να μην αισθάνεστε πια την αγάπη σαν ένα συναίσθημα ή μία έλξη, αλλά να τη ζείτε σαν μία συνειδητή κατάσταση, είναι δυνατό.

Πολλοί καλλιτέχνες ζήτησαν θεληματικά να πολλαπλασιάσουν τις ερωτικές τους εμπειρίες για­τί αντιλαμβάνονταν ότι ή αγάπη συντηρούσε την έμπνευσή τους. Δυστυχώς, αυτή ή τόσο αισθησια­κή, εγωιστική, ιδιότροπη αγάπη, πού ήταν ή πηγή μερικών εμπνεύσεων, κι αυτό είναι αλήθεια, ήταν, προπαντός, ή αίτια για μεγαλύτερες ψυχικές ταρα­χές. 

Η αγάπη, είναι σαν το κρασί, σας μεθά, αλλά είναι μία μέθη πού πήγατε και βρήκατε στις κατώ­τερες περιοχές και σας παρασύρει στην ίδια φυσι­κή και ηθική κατάπτωση σαν να κάνατε κατάχρη­ση οινοπνεύματος. Το να ξέρετε να αγαπάτε είναι ή μεγαλύτερη νίκη, γιατί η πραγματική αγάπη δεν μπορεί ποτέ να σας καταστρέψει, αντίθετα.

ΑΪΒΑΝΧΩΒ

Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ 

Ή Ο ΦΤΕΡΩΤΟΣ ΔΡΑΚΟΣ