Θύμησες… μνήμες…
Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω…
Ταξιδεύω σε κείνη την εποχή που τα γέλια μας πλημμύριζαν τα πλακόστρωτα. Που η ζωή φλέρταρε μαζί μας σε κάθε μας βήμα. Που απολαμβάναμε την κάθε μας στιγμή.
Τι κι αν ματώναμε, τι κι αν θυμώναμε,
τι κι αν ανταριασμένα περπατούσαμε…
την επόμενη στιγμή αγκαλιασμένοι τρέχαμε γιατί το "παιχνίδι" μας καλούσε και πάλι…
Τότε η ζωή ήταν παιχνίδι. Τώρα γιατί την "κυττάμε" κλειδωμένοι πίσω από βιτρίνες και προσωπεία; Γιατί δεν τρέχουμε να αγκαλιαστούμε αλλά περπατάμε συνέχεια ανταριασμένα; Γιατί σταματήσαμε να παίζουμε με τη Ζωή;
Ποιος μας έκανε έτσι; Οι ευθύνες; Το άγχος; Η επιβίωση; Ή απλά αφήσαμε κάπου στο χρόνο, ξεχασμένο αυτό το παιδί που λαχταρά να τρέξει, να γελάσει, να αγκαλιάσει, να αγκαλιαστεί, να συνεχίσει το πάρε - δώσε με τη ΖΩΗ;
Αναρωτιέμαι!!!!!!!!
namaste
despoina palamari
