Εκείνα τα χρόνια, που οι "γρατζουνιές" δεν μετρούσαν.

Η λιακάδα με ξανακάνει παιδί.
Με βλέπω ξανά να τρέχω να φωνάζω να γελώ να πέφτω να σηκώνομαι να τινάζομαι και να συνεχίζω. Κι οι γρατζουνιές, αδιάφορες!

Τα ματωμένα γόνατα; 

Ποιος κοιτούσε τότε τα γόνατα; Ποιος αναρωτιόταν και κρυβόταν πίσω από λίγο αίμα. Κανένας!

Βλέπεις εκείνα τα χρόνια οι γρατζουνιές δεν μετρούσαν. Τώρα όμως είναι "σημαντικές" γιατί μετράνε το πόσο πόνεσα, πόσο έκλαψα, πόσα παραμύθια έφαγα. Είναι αυτές που παρέχουν το άλλοθι της πανοπλίας, λες και έχω να αντιμετωπίσω κάποιον εχθρό...

Και τις ωραίες μου στιγμές τι σύμβολο έχω για να τις θυμάμαι;

Δεν χρειάζεται σύμβολα η ομορφιά μάτια μου. Δεν χρειάζεται σύμβολα η αγάπη. Χρειάζονται μόνο ανοικτές καρδιές γεμάτες λιακάδα. Έτσι, για να μπορούμε να απλώνουμε εκεί τις γρατζουνιές μας, στον ήλιο να στεγνώσουν και εμείς να φεύγουμε για παιχνίδι ξεχνώντας τες...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 💖

namaste

despoina palamari