Η ζωή σου όμως είναι τέτοια, που αυτό δεν αναπτύσσεται. Με το να προσεύχεσαι, δεν πρόκειται να φτάσεις πιο κοντά στο θεϊκό. Όταν όμως σε προσκαλούν οι περιπέτειες της ζωής, όταν σε καλεί ο κίνδυνος, αν πας, ασφαλώς θα φτάσεις πιο κοντά στο θεϊκό. Στον κίνδυνο, στην ανασφάλεια, ξυπνάει το κέντρο που είναι κρυμμένο μέσα σου, το οποίο κοιμάται. Στον κίνδυνο, στην ανασφάλεια, το κέντρο νιώθει την πρόκληση και μέσα σ’ αυτή την κατάσταση μπορεί να αναπτυχθεί το κέντρο του αφαλού.
Τον παλιό καιρό, οι μοναχοί αποδεχόταν αυτή την ανασφάλεια. Άφηναν το σπίτι τους, όχι επειδή το σπίτι ήταν λάθος. Αργότερα, ανόητοι άνθρωποι άρχισαν να θεωρούν ότι οι μοναχοί άφηναν το σπίτι τους επειδή ήταν λάθος, ότι άφηναν τη γυναίκα και τα παιδιά τους επειδή τους ήταν δέσμευση. Αυτή η ιδέα είναι λάθος. Ο μοναχός ήθελε απλώς να εγκαταλείψει την ασφάλειά του. Ήθελε να μπει στην κατάσταση της ανασφάλειας, όπου δεν υπήρχε ούτε υποστήριξη ούτε φίλοι ούτε γνωστοί, κανένας που να τον θεωρεί δικό του. Όπου υπήρχε αρρώστια, θάνατος, κίνδυνοι, φτώχεια, ήθελε να μπει σ’ αυτή την κατάσταση ανασφάλειας. Έτσι, εκείνος που επέλεγε την ανασφάλεια, γινόταν μοναχός. Αργότερα όμως, οι μοναχοί δημιούργησαν μεγάλη ασφάλεια για τον εαυτό τους, μεγαλύτερη από τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα στην κοινωνία!
Ο άνθρωπος που ζεί μέσα στην κοινωνία πρέπει να κερδίζει τη ζωή του, ο μοναχός όμως όχι. Ο μοναχός είναι ακόμη περισσότερο ασφαλής. Απλώς παίρνει τη ζωή έτοιμη. Παίρνει ρούχα, παίρνει το χώρο που μένει, ο ίδιος δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν χρειάζεται να κερδίσει τη ζωή του. Η δυσκολία και η ανασφάλεια του να κερδίζει χρήματα έχει επίσης τελειώσει, Κάποιος άλλος τρέχει γι’ αυτόν. Έτσι, ο μοναχός μοιάζει άνθρωπος που δεν έχει καμία δύναμη μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορεί να δείξει ούτε καν λίγο θάρρος. Η βασική σημασία όμως του σάννυας είναι η δίψα να ζεις επικίνδυνα. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει ούτε καταφύγιο ούτε συντροφιά ούτε βεβαιότητα για το αύριο.
Μόνο ο άνθρωπος ρυθμίζει το αύριο από σήμερα κι ύστερα ρυθμίζει το μεθαύριο. Υπάρχουν άνθρωποι που ρυθμίζουν το πώς πρέπει να χτιστεί ο τάφος τους. Ρυθμίζεις το αύριο και ξεχνάς εντελώς ότι ο άνθρωπος που ρυθμίζει το αύριο, σκοτώνει το σήμερα με αυτές τις ρυθμίσεις. Ύστερα αύριο θα ρυθμίσει την επόμενη μέρα κι έτσι θα σκοτώσει και το αύριο. Κάθε μέρα θα ρυθμίζει την επόμενη και θα συνεχίζει να σκοτώνει την παρούσα μέρα. Kαι δεν υπάρχει τίποτε άλλο, παρά μόνο η παρούσα μέρα.
Το αύριο δεν έρχεται ποτέ. 'Οπoτε έρχεται, είναι σήμερα. Ούτε το μέλλον έρχεται ποτέ. Το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Στο τέλος, βρίσκει ότι ολόκληρη η ζωή του έχει γλιστρήσει μέσα από τα χέρια του. Ο άνθρωπος που τολμά να ζήσει σήμερα και δεν σκοτίζεται για το αύριο, ζει μέσα στον κίνδυνο, επειδή το αύριο μπορεί να είναι επικίνδυνο. Δεν υπάρχει καμία σιγουριά για τίποτα. Η γυναίκα του, που τον αγαπάει σήμερα, είναι πιθανό να μην τον αγαπάει αύριο.
Δεν υπάρχει καμία σιγουριά για το αύριο. Σήμερα υπάρχουν χρήματα, αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Σήμερα υπάρχουν ρούχα, αύριο μπορεί να μην υπάρχουν. Στον άνθρωπο που αποδέχεται απόλυτα αυτή την ανασφάλεια για το αύριο και περιμένει το αύριο, αντιμετωπίζοντας οτιδήποτε φέρνει το αύριο, αρχίζει να αναπτύσσεται ένα κέντρο, το οποίο ονομάζω κέντρο του αφαλού. Μέσα του, εμφανίζεται δύναμη, ενέργεια, σθένος. Μέσα του, εμφανίζεται μια βάση, σαν μια κολώνα θάρρους, πάνω στην οποία μπορεί να μεγαλώσει η ζωή του. Έτσι, στο σωματικό επίπεδο χρειάζεται η αναπνοή και στο ψυχολογικό επίπεδο χρειάζεται το θάρρος. Αυτά τα δύο πράγματα είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη του κέντρου του αφαλού.
OSHO
"Ταξίδι προς τα Μέσα"
