Ποτέ δεν προσκολλιόμουν στα όνειρά μου. Πάντα τα έκανα Ευχές.

Από μικρό παιδί ονειρεύομαι…

Κι έμαθα να ακολουθώ τα όνειρά μου…

Τι κι αν κάποιες φορές τα είδα να γίνονται στάχτη και να σκορπίζονται στον αέρα;

Τι κι αν κάποιες φορές τα ένιωσα να γίνονται δάκρυα και να κυλούν από τα μάτια μου…

Μέσα μου ήξερα ότι ένα όνειρο μερικές φορές γεννιέται για να με οδηγήσει κάπου που δεν είχα φανταστεί, ακόμα κι αν αυτό δεν εκπληρωθεί.

Γι’ αυτό και δεν προσκολλιόμουν ποτέ στα όνειρά μου.

Πάντα τα έκανα Ευχές. Και τις ευχές τις έκανα Θέλω.

Και τα θέλω τα έκανα Μπορώ! 

Και προχωρούσα... Ασυμβίβαστη… 

Ανέντακτη στον μικρόκοσμο που θέλουν να μου επιβάλουν…

Και ποτέ δεν φοβήθηκα τα όνειρα μου 

ακόμα κι αν φάνταζαν ότι θα γίνουν φωτιά και θα με κάψουν 

γιατί βλέπεις, μεγαλώνοντας, έμαθα ότι μερικές φορές η φωτιά 
Απλά Καίει Το Παλιό Και Επιτρέπει Να Γεννηθεί Το Καινούργιο…

Γι’ αυτό ακόμα, κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι…

namaste

despoina palamari